ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ιστορικά υπήρξαν εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που τελεσφόρησαν και έμειναν εκεί. Όπως υπήρξαν και εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που τροφοδότησαν ριζοσπαστισμό και κοινωνικές εξεγέρσεις…

Καμία όμως κοινωνική εξέγερση δε μπορεί να δρομολογηθεί και πολύ περισσότερο να τελεσφορήσει, αν αποποιηθεί τα εθνικοαπελευθερωτικά της χαρακτηριστικά και πολύ δε περισσότερο αν αντιπαρατεθεί με την πατριωτική φλόγα που σιγοκαίει στις ψυχές των ανθρώπων.

Επτά χρόνια ολόκληρη η κοινωνία παραμυθιάζεται για τη φοβερή και τρομερή οικονομική κρίση που της τρώει τα σωθικά, και δεν ήταν λίγοι οι καλοθελητές που φρόντισαν να την κάνουν να αισθανθεί εν πολλοίς συνυπεύθυνη, άρα και υποχρεωμένη να σαρωθεί από τον ανεξέλεγκτο Αρμαγεδδώνα που ακολούθησε…
Όλες οι Φιλιππινέζες… Πρώτα και δι ολίγον η Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ του εθνικού ολετήρα ΓΑΠ αλλά και του Βενιζέλου, Η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη, ο τεχνοκρατικός συρφετός του Παπαδήμου, και τώρα η «πρώτη φορά Αριστερά», μόχθησαν για ν αντιμετωπίσουν το θεριό.

Το επιχείρημα κοινό: Χρεοκοπήσαμε…
Το ζητούμενο επίσης κοινό: Ανάπτυξη…
Η μεθοδολογία επίσης κοινή: Εξαθλίωση…
Το θύμα επίσης κοινό: Ελληνική κοινωνία…
Το επικοινωνιακό μότο επίσης κοινό: Μεταρρυθμίσεις…
Το λατρευόμενο είδος… επίσης κοινό: Τράπεζες…
Συνεργάτες, συνδιοργανωτές, χορογράφοι στο Ελληνικό δράμα, και αυτοί κοινοί: Εταίροι και δανειστές…
Επτά ολόκληρα χρόνια παλεύουμε με το θεριό, και δεν τολμήσαμε να αναρωτηθούμε πως:
Ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος κράτησε λιγότερο από επτά ολόκληρα χρόνια…

Λιγότερο διήρκησαν και οι Βαλκανικοί πόλεμοι…

Το ίδιο και ο Β Παγκόσμιος πόλεμος…

Λιγότερο από επτά χρόνια κράτησε και η κορύφωση της εθνεγερσίας…

Μέσα σε επτά χρόνια ανετράπη η λαομίσητη δικτατορία…

Μέσα σε επτά χρόνια, ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε το μισό πλανήτη…

Κι εμείς ακόμη παλεύουμε με το θεριό… Με τα ίδια διλήμματα… Με τους ίδιους εκβιασμούς…

Αλλά με ανύπαρκτα πλέον κεκτημένα.. Με λιγότερη αξιοπρέπεια… Με ανύπαρκτη  κυριαρχία… Και βεβαιότατα αύριο με ακόμη μικρότερη πατρίδα.

Για να μάθουμε σήμερα, επτά χρόνια μετά πως αυτό που κατάφεραν…

Τέσσερις κυβερνήσεις…
Τέσσερα μνημόνια…
Και μια απέραντη εθνοσωτήριος προπαγάνδα…
Ήταν να δανειστούμε 220 δις, από τα οποία στη χώρα έφτασαν μόνο 9 δις για τη «σωτηρία» της.
Ας δούμε το έργο πριν διατυπώσουμε το θεμελιώδες ερώτημα:

ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ: Το ερώτημα αν η Ελλάδα απέχει μόλις λίγες εβδομάδες από μία νέα κρίση χρέους θέτει η Telegraph, επιχειρώντας να σκιαγραφήσει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η διαπραγμάτευση μεταξύ Αθήνας και δανειστών.

ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: Την ίδια στιγμή, το πόρισμα σχετικής μακροχρόνιας έρευνας που εκπόνησε η Ευρωπαϊκή Σχολή Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου και δημοσίευσε χθες η γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, διαπιστώνει ότι  «Στον ελληνικό προϋπολογισμό κατέληξε λιγότερο από το 5% των δανείων συνολικού ύψους 220 δισεκατομμυρίων ευρώ που δόθηκαν για τη «σωτηρία» της Ελλάδας από το 2010, ενώ τα υπόλοιπα πήγαν στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών». Η έρευνα δηλαδή σημειώνει ότι «το 95% των μνημονιακών δανείων διατέθηκαν για να σωθούν ευρωπαϊκές τράπεζες και μάλιστα σε βάρος του συνόλου».

Ρωτάμε:

Πιστεύει κανένας μαλάκας μετά από αυτό ότι η Ελλάδα σήμερα διαχειρίζεται οικονομική κρίση, και όχι καθεστώς απροκάλυπτης ξένης κατοχής με όχημα το δανεισμό με φωτοτυπημένο κωλόχαρτο???

Ρωτάμε:

Αν μετά και από αυτή τη σαφέστατη ομολογία, υπάρχει έστω και ένας μαλάκας που να συνεχίζει να πιστεύει ότι η Ελλάδα διαχειρίζεται οικονομική κρίση, μπορεί να μας πει ποια ακριβώς είναι η ταυτότητά της???

Είναι κρίση παραγωγής???
Μιλάμε για κρίση κατανάλωσης???
Είμαστε αντιμέτωποι με μία κρίση αδυναμίας του κράτους να καλύψει μέσα από τη φορολογία του πληθυσμού τη βιωσιμότητα και την ικανότητά του να λειτουργεί???
Ή μήπως είμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση κατά την οποία η χώρα χρησιμοποιήθηκε ως παραμάγαζο – σκόπιμα και κατευθυνόμενα – από μια διαχρονική συμμορία διαχειριστών οι οποίοι φρόντισαν να την οδηγήσουν σε αναγκαστική εκποίηση μέσω του κίβδηλου υπερδανεισμού της???
Ρωτάμε:

Αυτή η διαχρονική συμμορία των ένοχων διαχειριστών, στη βάση ποιάς λογικής δε θα έπρεπε να οδηγηθεί ένας προς έναν στο εκτελεστικό απόσπασμα με συνοπτικές διαδικασίες, αντί να τολμά να συνεχίζει να πλασάρεται με κληρονομικό χρυσόβουλο, στην πασαρέλα των σωτήρων???

Συνοψίζουμε:

Οι δέκα χιλιάδες δολοφονημένοι…

Οι πάνω από πέντε εκατομμύρια απόλυτα δυστυχισμένοι…

Οι  1,5 εκατομμύριο άνεργοι…

Η σμπαριαλιασμένη χώρα…

Το κουρελιασμένο Σύνταγμα…

Η ανύπαρκτη πλέον εθνική κυριαρχία…

Και ο από κάθε άποψη ορατός πια κίνδυνος εθνικού και εδαφικού διαμελισμού…

Απαιτούν… Χθες… Σήμερα… Τώρα…

Να δοθεί ένα τέλος στην ακατάσχετη φλυαρία, που επιχειρεί να προσδιορίσει ταυτότητα στον κρισιακό «θεσμό» που οριοθέτησαν άλλοι.  Η απεραντολογία, η αμπελοφιλοσοφία, οι αντιπαλότητες και ο διχασμός αναφορικά με το χαρακτήρα αυτού που συμβαίνει, το μόνο που κατάφερε είναι να εξασφαλίσει ασυδοσία στους χορογράφους που υλοποιούν το σχέδιο τους ανεμπόδιστα.

Αυτό που βιώνει αυτή η χώρα που βρίσκεται σε αποσύνθεση, είναι κατοχή. Η κατοχή βιώνεται μαζί με τις συνέπειές της, και το προσφορότερο λίπασμα για την εδραίωσή της, είναι μια κοινωνία που θα διχάζεται σε αντιπαράθεση ερμηνειών, την ίδια στιγμή που τα κατοχικά ανδρείκελα υλοποιούν ανεμπόδιστα όλα όσα τους ανατίθενται.

Η συγκρότηση ενός εθνικοαπελευθερωτικού πατριωτικού μετώπου που θα εμπνεύσει και δε θα διχάζει, είναι πλέον ανάγκη ιστορική, για την οργάνωση ενός ξεσηκωμού που θα είναι πρωτίστως πατριωτικός, με αδιαπραγμάτευτη στόχευση  την πλήρη ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας.

Ιστορικά υπήρξαν εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που τελεσφόρησαν και έμειναν εκεί. Όπως υπήρξαν και εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που τροφοδότησαν ριζοσπαστισμό και κοινωνικές εξεγέρσεις.
Καμία όμως κοινωνική εξέγερση δε μπορεί να δρομολογηθεί και πολύ περισσότερο να τελεσφορήσει, αν αποποιηθεί τα εθνικοαπελευθερωτικά της χαρακτηριστικά και πολύ δε περισσότερο αν αντιπαρατεθεί με την πατριωτική φλόγα που σιγοκαίει στις ψυχές των ανθρώπων.
Ο Μάης του 68 είναι πολύ επίκαιρος, για να θυμόμαστε πάντα όλοι εμείς πως αυτού του είδους ο διχασμός για την ονοματολογία…
Όχι μονάχα αποδυνάμωσε τα αιτήματα…
Όχι μονάχα δε διευκόλυνε ευρύτατες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες στη δράση…
Αλλά οδηγήθηκε και σε ταχύτατο εκφυλισμό, αναδεικνύοντας ακόμη πιο ισχυρή τη συντηρητική κυβέρνηση Ντε Γκολ μετά τον εκφυλισμό του.

http://feedproxy.google.com/~r/blogspot/oxafies/~3/MiHDp6LNan8/blog-post_635.html