ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Δεν γνωρίζω εάν έχει κάποια σημασία, αλλά οι πολλοί άνθρωποι, όσοι τέλος πάντων εξακολουθούν να επισκέπτονται μεζεδοπωλεία και καφενεία, λαϊκοί άνθρωποι, φαίνονται να αδιαφορούν για…
το τι πραγματικά έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία. Τσιμπολογάνε, φλυαρούν, διαπληκτίζονται (ελαφρά και τρυφερά), αλλά όταν καλούνται να εκφράσουν τη γνώμη τους για το μέλλον της χώρας, των παιδιών τους, σφυρίζουν κλέφτικα· φαίνεται αρκούνται στη συνταξούλα τους.

Απορεί κανείς, αλλά ποιος ξέρει, ίσως να είναι και μια μορφή άμυνας απέναντι στην κατάθλιψη που έχει καταλάβει την κοινωνία ως προϊόν της οικονομικής ασφυξίας, που έχει προκληθεί από τα μνημόνια κττ.

Δεν ξέρω πού ακονίζουν τις λάμες της ανεμελιάς ή της αδιαφορίας τους, είναι πάντως γεγονός ότι καλύπτονται πίσω από την αυθεντία των κομμάτων τους, και από ‘κει και πέρα κομμάτια να γίνουν όλοι. Απλοί άνθρωποι, που όμως έχουν κάνει τα κουμάντα τους. Πόσο, διάβολε, μπορούν να αντέχουν; Καρφάκι δεν τους καίγεται για το τι θα πράξει η κυβέρνηση, για το αν πιέζεται να βρει ρευστό, για το αν υπογράφει την καταδίκη ενός υποτίθεται κυρίαρχου κράτους.

Δύσκολο να ερμηνευτεί μια τέτοια συμπεριφορά, ειδικά από όσους συγκλονίζονται καθημερινά για το μεροκάματο. Ούτε καν τι λένε τα κόμματά τους δεν ακούν. Βίαιος και αλματώδης εξαμερικανισμός;

Αλλά όλα αλματωδώς συμβαίνουν σε τούτη τη χώρα: η έξοδος από την πείνα, ο εξαστισμός, ο νεοπλουτισμός, ο καταναλωτισμός, ο πραγματισμός, διεθνισμός και όλοι οι -ισμοί του συρμού, της δυτικής κουλτούρας, δηλαδή, και του αμοραλισμού που αυτή καλλιεργεί ασύστολα, έως συνταγματικά (όπως λ.χ. η επιδίωξη της ευμάρειας – ναι, αλλά με κάθε μέσο; Ε, αυτό δεν ενδιαφέρει τους συντάκτες).

Εντάξει, είναι οι λίγοι αυτοί που δρουν κατ’ αυτόν τον τρόπο· οι πολλοί είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους προσπαθώντας να συνεισφέρουν στην οικογενειακή οικονομία, αλλά και να συγκρατήσουν την οικογένεια, που μετά από αιώνες θεσμικότητας έχει αρχίσει να διαλύεται, αποδιαρθρώνοντας κάθε κοινωνική συνοχή, και κάθε, ως εκ τούτου, αξιοπρέπεια. Μύλος. Από τη μια η αδιαφορία, από την άλλη η απελπισία και τα αδιέξοδα.

Η κυβέρνηση βέβαια, όπως κάθε συνεπής με την εξουσία κυβέρνηση, αντιμετωπίζει όλους μας αριθμητικά, μας βλέπει τουτέστιν σαν νούμερα – και καλώς πράττει θα λέγαμε, εάν διακατεχόμασταν από τον ίδιο ορθολογισμό.

Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται άριστα τις αντιφάσεις μας και κυρίως τον φόβο που καλλιεργείται από όλα τα ισχυρά κέντρα εξουσίας του πλανήτη (και τούτης της χώρας) για επικείμενο κλείσιμο των τραπεζών ή χρεοκοπία ή πέσιμο στα βράχια και λοιπά.

Δύσκολο να βρεις λόγο να αντιτάξεις σε τέτοιους ανθρώπους που ζουν στον κόσμο τους, είναι όμως λυπηρό και αποθαρρυντικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον κυνισμό τους και την αδιαφορία τους. Γι’ αυτούς δεν κινδυνεύει η Ελλάδα, ούτε ο πλανήτης. Είναι όλα μια χαρά (δύσκολα μεν, αλλά υποφερτά)…