Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα,εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους. Άνθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άρμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες,κρεμαστές σκάλες. Άγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες. Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων. Σάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ” άλλα, ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ,το ανοιχτό πέλαγος, ένα τεράστιο όνειρο που άπλωνε τα χέρια να αγγίξει χωρίς να το τρομάξει, να το αλώσει.. περιλυπη η ψυχη μου..γονατισε και παλι σημερα εδω πανω στο τετραδιο μου..
τη βλεπω κατηφοριζει η νυχτα και ο πυρετος μου παλι ανεβαινει.. το χερι μου χαιδευει το πυρωμενο προσωπο μου.. τα δακρυα απο το πονο μου ανημπορα να ανακουφισουν το πληγωμενο μου κορμι.. κρυωνω και η καυτη ανασα μου τυλιγει την ορφανη ψυχη μου.. τωρα στην αγκαλια της νυχτας ξαπλωμενος στο κρεβατι αναπολω ομως..τις καλες στιγμες του χθες…και ας ειναι διαχυτος ο πονος μου .. πεσμου εσυ που να κοιταξω εδω που ειμαι και να μην δω πονο..μου λες..να μην δω δακρυ..να μην δω τιποτα επωδυνο.. ουτε ενα χαμογελο δεν εχω.. πληγωμενος αετος νιωθω που χτυπηθηκα σε λαθος εποχη.. προσπαθω να βγω απο την κολαση εδω μεσα .. που εδω μονο μουχλα και υγρασια υπαρχει.. το παραθυρο μου μικρο.. και το φως εξω λιγοστευει..μα συνεχιζω να ονειρευομαι χωρις να κλειδωνω την καρδια μου.. και αφηνω τη βροχη των δακρυων μου να ξεπλυνει τον πονο μου. και στριμωχνω ολους τους σπαραγμους μου σε ενα αχ!.. αφηνοντας το λυγμο μου να γιανει τον πονο μου μεσα απο αηχη κραυγη σιωπης..για να μην με ακουσει κανεις…Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα όνειρα…σε όλα εκείνα που έρχονται και κάθονται στο νού όταν κοιμάσαι…λένε πως είναι όσα θές…όσα σου λείπουν…άλλοι λένε είναι σημάδια…εγώ λέω πως είναι ταινίες μικρού μήκους που σου χρυσώνουν το χάπι ή σε κάνουν ακόμα πιο χάλια…και δεν πιστεύω σ’αυτά…

εγραψε το πιτσιρκι