Μια εποχή μακρινή, το 2000, πριν η αγορά αποκτήσει τον χειραγωγικό χαρακτήρα του αναγκαίου ( κακού), ανθίσανε στο μουσικό μας τοπίο κρίνα διάφανα, με την πεμπτουσία μιας βιωματικής διαδρομής που διαμορφώνεται από τα καλλιτεχνικά κελεύσματα και τα διαμορφώνει, με έναν εξαίρετο στιχουργό, τον Παντελή Ροδόστογλου, για αθέατο leader των μυσταγωγικών καταδρομών σε μια άλλη απόλαυση, την βαθιά υπαρξιακή διαμαρτυρία, την απογείωση που αφήνει πίσω της την άκατο του πόνου των σωμάτων και βυθίζεται στον διονυσιασμό, όχι σαν παράκρουση, αλλά με όλα τα εργαλεία και την εμπειρία των χωροχρονικών αλπινιστών. Και αυτό αφορούσε μια κοινότητα λίγο περισσότερων από λίγους, με προτεταμένα τα τείχη στην μαρκετινίστικη συναισθηματολογία, και τη στρέβλωση από την ξεθυμασμένη αναπαραγωγή των Μ.Μ.Ε. Ήταν πειστικά καθαρό, με μεγάλο βαθμό εστετικής αλκοόλης, και εμπορευόταν σε επιλεγμένες κάβες.
Όμως η όλη επικοινωνιακή καμπάνια, βασισμένη στην αρρώστια του Ανεστόπουλου, κόλλησε σε αυτό το καθαρό τις επιδημικές νοητικές ασθένειες της εποχής μας, έθιξε τον δικαιωμένα εστετίστικο χαρακτήρα τραγουδιών και συγκροτήματος, εν ονόματι μιας αγοραίας ανθρωπιάς, αυτής που απενοχοποιεί όλη την μπαναλιτέ, και ισοσταθμίζει τα κατακτημένα ύψη του συγκροτήματος με την καταναλωτική εκδίκηση των «απλών» ανθρώπων που ακούνε περισσότερο τις ειδήσεις «ωσάν να καθαρίζουνε κρεμμύδια» και ξώφαλτσα και τα τραγούδια που πέφτουν σαν χαλιά να τα πατήσεις, ή ένα σύντομο αποσπασμά τους για να τονίσει ή να αμβλύνει τα όσα σημαντικά και ανήκουστα έχουν να προσφέρουν στον τζόγο της πληροφόρησης, της παραπληροφόρησης – και ποιο το αναμεσά τους – τα τραγούδια.

Και σε ότι αφορά τα «Διάφανα Κρίνα», πες ότι είχες να κάνεις με κάτι «λαϊκό» από τη φύση του, είναι δεδομένο ότι τα μάτριξ και ο μαξιμαλισμός στην οργάνωση του θεάματος δεν μεταβολίζουν τον πεισιθάνατο χαρακτήρα αυτών των αχόρταγων για αληθινή ζωή τραγουδιών.
Με τα «Διάφανα Κρίνα» ερωτευόσουν με αναμμένα τα σκοτάδια, ανασταινόσουν με την πρόκληση απέναντι στον πνευματικό θάνατο. Είναι χαμένο στοίχημα αν αυτή η λυτρωτική ανάσα επιβιώνει στον ενταφιασμό των προβολέων των ΜΜΕ, εκεί που εκβιαστικά αναγνωρίζεις όλα αυτά με τα οποία δεν έχεις την παραμικρή σχέση.

Και κάπως έτσι, τα «Διάφανα Κρίνα» ακουσίως ήρθαν και κολλήσανε με τον Γιάννη Χρήστου, τον Νίκο Καρούζο, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Εμπειρίκο και πλείστους όσους γνωρίζουμε (με πλήθος λεπτομερειών τα προσωπικά, την εποχή και με ποιους είχαν νταλαβέρια), αναγνωρίζουμε και το έργο τους εξ΄ αντανακλάσεως και φυσικά το αγνοούμε παντελώς, γιατί το έργο καθεαυτό δεν είναι είδηση και το πιθανότερο δεν ανήκει σ΄ αυτά που με ευχαρίστηση καταναλώνουμε.

Το ανέκδοτο του πολιτισμού που αναζωογονεί όσους βρίσκουν τον πολιτισμό σαν πολύ ευχάριστο τρόπο για να χαλαρώνουν από την πίεση σε ότι πραγματικά τους αφορά, και για το οποίο υποχρεωτικά πρέπει να σκεφτούν και να αποφασίσουν.
Οπότε, αντίο κι από μας «Διάφανα κρίνα», δεν θα καταβάλλουμε την παραμικρή προσπάθεια να γίνετε σημείο αναφοράς μιας εποχής κι ενός ρεύματος. Κι όποτε σας ακούμε , γιατί θα συνεχίσουμε να σας ακούμε, θα σας ακούμε σε παρόντα χρόνο, όπως τα ίδια σας τα τραγούδια το επιβάλλουν.

Πηγή