Ενας Ιαβέρης Ταγματαλήτης (είναι μόνον ένας;) Κι έσπευσε ο κ. Πολάκης να δώσει στη δημοσιότητα φωτογραφίες της κυρίας Τσικρίκα με τον κ. Σαμαρά. Σαν τον τελευταίο χαφιέ,

σαν τον τελευταίο ρουφιάνο.

Ιδού τα πολιτικά φρονήματα της αμαρτωλής.

Η κυρία Τσικρίκα είναι πολιτική συντάκτρια και προφανώς έχει φωτογραφηθεί με πλήθος πολιτικών. Ομως, ας υποθέσουμε ότι η κυρία Τσικρίκα είναι δεξιά. Είναι αυτό ντροπή; Μήπως πρέπει να τιμωρηθεί με περισσότερον ΕΝΦΙΑ από τον κ. Κυρίτση; Αλλά

το θέμα δεν είναι αστείο. Ο Μακαρθισμός του κ. Πολάκη είναι θανάσιμος. Διότι είναι ταυτοχρόνως και ο Μακαρθισμός του Τσίπρα που δεν τον αποδοκιμάζει. Είναι ο Μακαρθισμός του κάθε κυνικού, αναιδούς και αδαούς που πουλούσε

επί μακρόν αριστεριλίκι, ενώ απλώς ξεπουλούσε την Αριστερά. Και επιτέλους, ο Τσίπρας

δεν θα μας πνίξει στις δικές του ντροπές. Και δεν θα μας πνίξει. Βρίσκεται σε σημείο καμπής. Το μαύρο της λογοκρισίας που έφαγε τον κ. Σαμαρά θα φάει και τον Τσίπρα. Και μάλιστα θα τον

φάει γυμνόν από κάθε αριστερό άλλοθι. Ελάχιστοι Ελληνες πλέον, εκτός από τους Ταλιμπάν που εκφράζει ο κ. Πολάκης, πιστεύουν ότι ο Τσίπρας έχει οποιαδήποτε σχέση με την Αριστερά. Σχέση

έχει με τη Μέρκελ, την πορτοφόλα, την COSCO, την ιταμή συμπεριφορά απέναντι στους ανέργους, και με το Μνημόνιο που υπέγραψε. Ουδεμία

σχέση με την Αριστερά έχει ο Τσίπρας που τρέχει να κρυφτεί στα φουστάνια της σοσιαλδημοκρατίας μπας και σωθεί. Αδοξος, συντροφιά με τον Πολάκη θα σβήσει, εγκαταλελειμμένος ακόμα κι απ’ την κυρία Τζάκρη. Το δράμα του Τσίπρα είναι πλέον το δράμα της καρέκλας. Ολο και πιο πολύ

τον καίει το φως του δημοσίου βίου. Ανεπαρκής κι ολίγιστος με φρουρά κατά πρώτον τον κ. Σαγιά και τον κ. Φλαμπουράρη, αφού διέστρεψε τη θέληση των Ελλήνων στο δημοψήφισμα, έφθασε από ψέμα σε ψέμα, με φρουρά τον κ. Παππά και τον κ. Λεβέντη, να πουλάει λιμάνια, να ξεπατώνει την εργασία και να βρίζει με ιταμό και αναιδή τρόπο τα ίδια του τα θύματα. Είτε ο ίδιος προσωπικώς, είτε μέσω

Πολάκηδων. Διότι το πρόβλημα πλέον δεν είναι η υποτελής και ασυνάρτητη πολιτική αυτής της κυβέρνησης, αλλά η σύνδεσή της με την Αριστερά. Την ιστορία και την προοπτική της. Αυτήν τη στιγμή η Αριστερά συνδέεται στην αντίληψη μεγάλου μέρους του λαού με την καταστροφή της πατρίδας. Κι ακόμα χειρότερα

ακυρώνεται ως δύναμη στην οποίαν μπορεί να καταφύγει ο λαός στα δύσκολα. Κι έρχονται πολλά και πολύ δύσκολα. Δεν μπορεί λοιπόν η Αριστερά να παγιδεύεται στα καμώματα κωμικών τύπων, όπως ο κ. Παππάς με τα Ινστιτούτα της Φλωρεντίας και τα συναφή μαντζούνια και κατατόπια. Οχι, αυτοί

οι τύποι, μάγοι-γιατροί εκ του προχείρου, ούτε να ατιμάζουν άλλο την Αριστερά μπορούν, ούτε να τη συμπαρασύρουν στον δικό τους βυθό.

Ολη αυτή η χυδαία ρητορική περί «ηθικού πλεονεκτήματος» (αλαζονική και αφιλοσόφητη) αφορά σε Καρανίκες, που αιφνιδίως ανεκάλυψαν ότι ο διορισμός δεν είναι χολέρα, αφορά σε οιηματίες που δεν τους λένε πλέον καλημέρα στα χωριά τους. Είναι

τέτοιος ο βλακώδης γκαιμπελισμός τους, που στο τέλος θα βγάλουν τα τσιράκια των αφεντικών «ήρωες» και «μάρτυρες της ελευθεροτυπίας». Αν είναι δυνατόν!

Μια γλίτσα γελοίων, που με τα καμώματά της κάνει τους ανθρώπους να τρίβουν τα μάτια τους και να αναρωτιούνται: «αυτό είναι η Αριστερά;». Αυτά είναι τα παιδιά του Ρίτσου και του ΕΑΜ;

Ο Τσίπρας διασύρει την Αριστερά, ακριβώς έτσι όπως σκλάβωσε (κατ’ ακολουθίαν των Γιωργάκη και Σαμαρά) την Ελλάδα. Νεκρανασταίνει το παλιό πολιτικό σύστημα (στο οποίον άλλωστε προσπαθεί να τρυπώσει). Στέλνει εξορία στην ξένη την αφρόκρεμα της νεολαίας. Και λέει ψέματα για τα πάντα. Για όσα υπόσχεται

έχει υπογράψει για τα αντίθετα.

Αντιθέτως με τα αμέτρητα ψέματα που λέει, οι μέρες του είναι μετρημένες. Και αντιστρόφως ανάλογες. Οσον πιο πολλά τα ψέματα, τόσον πιο λίγες οι ημέρες.

Το μόνον αβαντάζ του Τσίπρα είναι ο Κούλης ο Κουλ και ο υπόλοιπος όμιλος μετριοτήτων, που συναποτελούν την κεντροδεξιά και κεντροαριστερή αντιπολίτευση. Ομως αυτό είναι ένα πεπερασμένο αβαντάζ.

Οσο για την αριστερή αντιπολίτευση, ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλα σχήματα, όπως η Πλεύση Ελευθερίας, δεν καλούνται πλέον να σώσουν την τιμή της Αριστεράς μόνον, αλλά κυρίως την αξία της. Την αξία χρήσης της απ’ τον λαό.

Σε αυτήν τη συγκυρία, αυτό το καθήκον είναι το πιο κρίσιμο αλλά και το πιο δύσκολο για την Αριστερά. Να συνεχίσει, δηλαδή, ο λαός να πιστεύει ότι η Αριστερά είναι χρήσιμη για την πατρίδα, να μην μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να την απαξιώσει έτι περαιτέρω στα μάτια του λαού.

Σε αυτήν τη συγκυρία, ο Τσίπρας είναι ικανός να το «ξαναπαίξει αριστερός» (φέρ’ ειπείν να «καταρρεύσουν» οι «διαπραγματεύσεις») και να προκηρύξει εκλογές, πλαγιοκοπώντας εκ νέου την Αριστερά με ψέματα για τη ρύθμιση του χρέους ή την καταβολή των Γερμανικών Αποζημιώσεων. Εκλογές με στόχο να πέσει στα μαλακά και χάνοντας να αποσυρθεί ησύχως. Διότι

όσον παραμένει, ρισκάρει, ψέμα το ψέμα, όταν πέσει, να πέσει άσχημα.

Και να του βγάζει ύστερα τίποτα φωτογραφίες με την κυρία Μέρκελ ο κ. Πολάκης και να ουρλιάζει: ιδού ο συνεργάτης των Γερμανών, να ο γερμανοτσολιάς!

Διότι όποιος νομίζει ότι τα φίδια δεν δαγκώνουν τη φιδομάνα που τα τρέφει στον κόρφο της, είναι βαθιά νυχτωμένος…

Πηγή