Έρχονται στιγμές στη ζωή που σε αιφνιδιάζουν.
Στιγμές που τις περίμενες από πάντα. Τις είχες πλάσει στο κεφάλι σου, τις είχες χρωματίσει, αρωματίσει, στολίσει. Ήταν οι στιγμές σου, οι μελλοντικές κι αγαπημένες.
Κάθε που ακουμπούσες στο μαξιλάρι τις έφερνες στο νου. Και κάθε που σηκωνόσουν τις σκεφτόσουν έστω και φευγαλαία για να παίρνεις δύναμη για τη μέρα που ερχόταν.
Και τις περίμενες. Δεν το παραδεχόσουν αλλά τις περίμενες. Τις δικαιούσουν, τις ήθελες. Τις άξιζες που να πάρει.
Όσο δεν έρχονταν εσύ απογοητευόσουν. Κάποιες μέρες έλεγες πως αυτό ήταν, δεν υπήρχε ελπίδα. Κανείς και τίποτα δε θα σου έφερνε αυτό που αγαπούσες, αυτό που ονειρεύτηκες.
Και περνούσαν τα χρόνια, αυξάνονταν οι απογοητεύσεις, λιγόστευαν οι ελπίδες.
Μέχρι το μαγικό εκείνο σημείο μηδέν.
Τη στιγμή που η στιγμή, εκείνη η Μια, η ονειρεμένη, κάνει αμυδρά την εμφάνισή της. Αρχικά σαν υπόνοια κι ύστερα σα βεβαιότητα.
Είναι η στιγμή που τα πάντα μέσα σου μουδιάζουν σαν συνειδητοποιείς ότι όλα είναι εδώ και τίποτα χαμένο. Όλα είναι δικά σου ακόμη κι αν φοβάσαι και να το σκεφτείς.
Γιατί η στιγμή σου ήρθε κι εσύ δε θέλεις ούτε να το πεις μην τυχόν και το ματιάσεις. Μην τυχόν και κάτι πάει στραβά επειδή εσύ με τα λόγια σου το προκάλεσες.
Εκείνη λοιπόν την κομβική στιγμή, εκείνη που με το πέρασμά της τίποτα δε θα είναι ίδιο, όλα μέσα σου μπαίνουν σε συναγερμό. Δεν το περίμενες αλλά νιώθεις πως δεν είσαι έτοιμη. Τρέμουν τα πόδια από το φόβο σου, σε λούζει κρύος ιδρώτας. Κι αν η Στιγμή σου ήταν λάθος; Αν όλα όσα πίστευες ως τότε έπρεπε να τα θέλεις αλλιώς κι όχι έτσι όπως τα ονειρεύτηκες;
Αμφιβάλλεις. Όχι για τους άλλους αλλά για σένα, μόνο για σένα. Αμφιβάλλεις αν όλα όσα θέλησες είναι τα σωστά. Αν όλα όσα πίστεψες πως άξιζες μπορούσες να τα υποστηρίξεις.
Μπορούσες;
Πες μου, μπορούσες;
Εκείνες τις στιγμές της μεγάλης σου αμφιβολίας το μυαλό μοιάζει να έχει πάψει πια να λειτουργεί. Οι αισθήσεις μπαίνουν στον πάγο κι εσύ στέκεις μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.
Τι κάνεις; Που πας; Πως πας; Και κυρίως, το έχεις αυτό που ζήτησες ή δε θα τα καταφέρεις;
Εκείνες τις στιγμές της μεγάλης σου αμφιβολίας αρκεί ένα απειροελάχιστο κάτι για να το νιώσεις σαν ένα ηχηρό χαστούκι στα μούτρα.
Πας καλά; Όλη σου τη ζωή περιμένεις και τώρα θα κάνεις πίσω;
Ζήσε το διάολε. Είναι η στιγμή σου, είναι η ζωή σου, είναι τα πάντα σου.
Ζήσε το και μη φοβάσαι. Είναι σκληρή η ζωή και μας έμαθε στα ζόρικα. Μας έμαθε τόσο στα δύσκολα που έρχεται η ευτυχία και δεν την πιστεύουμε. Την αμφισβητούμε και νιώθουμε πως ή θα διαλυθεί ή ακόμη χειρότερα ότι δεν την αξίζουμε.
Αλλά την αξίζουμε.
Την αξίζεις. Γι’αυτό και μην την αφήνεις να χαθεί.
Κοίτα να τη φορέσεις κατάσαρκα και να την κρατήσεις πάνω σου για πάντα.
Είναι η στιγμή σου και δε δανείζεται. Δεν κλέβεται.
Δεν επιστρέφεται…

Πηγή