Πάει πολύς καιρός. Περισσότερα από εβδομήντα πέντε χρόνια όπου, τρεμάμενα και πεινασμένα παιδικά χέρια κρατούσαν ένα κουβά και ένα πινέλο. Έτοιμα να κρατήσουν ζωντανή την φωτιά στις καρδιές βασανισμένων και κατακτημένων ανθρώπων, γράφοντας ένα σύνθημα σε ένα τοίχο. Παράτολμα πράγματα. Σφαίρες σφύριζαν πάνω από παιδικά κεφάλια. Κανονικές σφαίρες. Έτοιμες να σκοτώσουν. Για ένα σύνθημα. Λίγα κακοσχηματισμένα γράμματα πάνω σε έναν τοίχο, σουρωτήρι από σφαίρες και υγρασία.

Λιγότερο πολύς , αλλά και πάλι αρκετός καιρός πάει, από τότε που σε σιδερόφραχτους δρόμους, φοιτητικά χέρια, νύχτα, σχημάτιζαν και πάλι λίγα γράμματα σε τοίχους. Νοικοκυρεμένους αυτή την φορά αλλά και χιλιοκατουρημένους από τους χαφιέδες που έτρεχαν ξοπίσω από τα παιδιά. Νύχτα και τότε όπως και πριν. Σφαίρες ζωντανές τότε όπως και πριν. Κανονικές και έτοιμες να σκοτώσουν. Για ένα σύνθημα. Για μια προσπάθεια να μείνει όρθια η συνείδηση. Ζωντανή η φωτιά της Αντίστασης και της Ανυπακοής σε ότι ανηλεώς κατάκτησε και ασέλγησε σε βάρος της, με τρόπο ξεδιάντροπο.

Μετά ήρθαν χρόνια ήρεμα. Οι σφαίρες σκότωσαν ότι σκότωσαν, οι τοίχοι ξανά βάφτηκαν και φρεσκαρίστηκαν, η ζωή κύλησε, αφήνοντας πίσω της το αίμα να στεγνώσει και στις καρδιές των ανθρώπων να σβήσει η φωτιά του αρχινισμένου συνθήματος.
Αντικαταστάθηκαν οι λέξεις. Χάθηκαν οι παλιές. Στην θέση τους μπήκαν άλλες. Τέτοιες που να διαλαλούν το εντός της μάντρας διαλεχτό εμπόρευμα. Τραβηχτικές, όμορφες και καλογραμμένες καθώς γράφονταν μέρα. Χωρίς σφαίρες να σφυρίζουν. Μόνο κάτι χαρτονομίσματα να αλλάζουν χέρια. Ο πελάτης και ο μάστορας. Ο τεχνίτης και ο βοηθός και πάει λέγοντας. Λες και ζωντάνεψαν από τις νύχτες τους οι κυνηγημένοι και άρχισαν να βγάζουν μεροκάματο από την παλιά τους τέχνη.

Ανακατεύτηκαν κι αυτοί. Ξεφύτρωσαν καινούργιοι. Αλλιώτικοι. Μαστόροι σε άλλα πράγματα. Αντί εμπορευμάτων διαλαλούσαν την απεριόριστη αγάπη τους σε μια σκορδόπιστη, όνομα και μη χωριό ή στην απίστευτη ομαδάρα τους που σουτάρει και σπάει τα δοκάρια κατατροπώνοντας εχθρούς και αντιπάλους. Για την τιμή και για την δόξα μιας ιδέας. Μιας φανέλας που όλο το έθνος προσκυνά αντάμα με ένα σώβρακο.

Οι τοίχοι εδόθησαν αντιπαροχή μαζί με ότι περικλειόταν εντός τους. Ανταλλαγή και πάλι με λιγοστά τετραγωνικά λειψού αέρα και ψεύτικης πολυτέλειας χωρίς γιασεμιά και γεράνια. Συνθήματα τέλος. Παύση. Συνθηματανάπαυση ( κατά το αγρανάπαυση), μέχρι που να ανάψουν πάλι για καλά τα πάθη. Τα φλογερά πολιτικά πάθη. Πρασινογάλαζα και κόκκινα . Τα κόκκινα για να λέμε κι αλήθειες δεν αναπαύτηκαν ποτέ. Κατά καιρούς τα συναντούσες για λόγους διάφορους. Αλλά τα γαλαζοπράσινα λες κι ήθελαν την εκδίκησή τους. Πέρναγες σήμερα από κάπου ο τοίχος μπλε. Πέρναγες αύριο πράσινος. Λιβάδι. Έτσι που να αναρωτιέται κάποιος. Ξαναζωντάνεψαν εκείνοι οι παλιοί συνθηματογράφοι ή τα εγγόνια τους, κουβαλάνε στο DNA τους των παππούδων τις συνήθειες και το άρωμα από την μπογιά;

Ξεθώριασαν τα γαλαζοπράσινα DNA, μες στην βολή και την ίντριγκα. Μες στην καλοπέραση και τα νεόφερτα πούρα πρώτο τραπέζι πίστα. Τα κόκκινα πάλι, αραιά και που έλεγαν “ρε δεν πάμε” να ρίξουμε κάνα σύνθημα για το ξεμούδιασμα; Και να σου άλλα. Αυτά με ένα γράμμα και ένα νούμερο. Μαύρα τώρα, ή κόκκινα ή πράσινα ή οτιδήποτε τέλος πάντων θύμιζε, την ομαδική ιδιοκτησία μιας θύρας γηπέδου. 13, 7, 21 και πάει λέγοντας. Κάτι μαρτυρούσαν. Κάποιους καλούσαν σε εγρήγορση, σε επαγρύπνηση. Ποιους όμως; Και επαγρύπνηση σε ποια Αντίσταση και ποια Ανατροπή. Για σφαίρες να μην λέμε. Πάνε αυτές. Μόνο στις ταινίες και αν. Μόνο εκεί.

Ανάμεσα τους σιγά, ξεπροβάλλουν κάτι ευφάνταστα σε μαύρο χρώμα. Γροθιά είναι μερικά. Θέλουν να ρίξουν μια γροθιά και όπου κάτσει. Και ώρες ώρες την ρίχνουν σε όποιον κοντοστέκεται διαβάζοντας αναλογιζόμενος τα life style πεπραγμένα της χθεσινής του νύχτας. Ξυπνάνε τούτοι εδώ και αφυπνίζουν, χτυπάνε ίσια εκεί που πρέπει, σφαίρες οι λέξεις γραμμένες μαύρες και παντού. Στολίζουν και την ομορφιά τους με έναν κύκλο να αγκαλιάζει ένα “ Α”. Σφαίρες με υπογραφή πάει να πει. Κανονική πατρότητα πολλών πατεράδων ταυτόχρονα μα και μανάδων. Τοίχοι, κολώνες, ΚΑΦΑΟ, στάσεις λεωφορείων, μαθητικές καρέκλες και θρανία. Παντού το ευφάνταστο και πάντα υπογεγραμμένο. Αυξανόμενο πάλι και πάλι. Τόσο που κάποτε γίνεται αδιάφορο. Συνηθισμένο. Τόσο που κανένας δεν κοντοστέκεται να διαβάσει και να αναλογιστεί. Όχι μόνο την life style προηγούμενη του νύχτα. Ούτε την life style, προηγούμενη ώρα του.

Οι τοίχοι ωστόσο ασχήμηναν πολύ. Τα νιάτα χορτάτα όμως δεν χωρούν σε τούτη την ασκήμια. Θέλουν χρώμα. Θέλουν ζωή, θέλουν δροσιά να αντέξουν και να αναπτυχθούν. Θέλουν αέρα φρέσκο. Καθαρό. Αποφάσισαν κάτι τρελοί να πουν πως “ να πως σε βλέπω κοινωνία”, να πως σε θέλω, να πως μου χρειάζεται να είσαι. Μουντή γριά και μίζερη δεν μου κάνεις. Σε θέλω κοριτσάκι χρωματιστό κι ανέμελο. Μα το θεό βρήκαν τον παλμό.

Πινέλα, spray, stencil και μπογιές. Δώσανε χρώμα και ύφος στον κατεστραμμένο οικοδομικό ιστό. Ξεβρόμισαν την εγκατάλειψη και την έκαμαν ζωή. Την έκαμαν μόδα και γκράφιτι. Παντού γκράφιτι. Περίτεχνα δυναμικά ή μοναχικά γκράφιτι. Σε δρόμους αλλά και σε τραίνα. Φώναξαν. Είμαστε εδώ είπαν και διεκδικούμε ότι μας στερήσατε. Το χώρο, τον χρόνο , το χρώμα , την έκφραση, την τέχνη. Και δεν θέλουμε κανέναν να αφυπνίσουμε. Μόνο να πάρουμε αυτό που μας ανήκει. Προτού εσείς σοφοί και επιφανείς καταλήξετε στης μούχλας σας την μαύρη οδύνη. Προτού ρουφήξετε κι εμάς εκεί που δεν αρμόζει.

Σιωπή. Απόλυτη σιωπή. Της κουφαμάρας και της στραβωμάρας. Τα παιδιά μίλησαν αλλά κανείς δεν τα άκουσε. Τα έσπρωξαν μόνο να φύγουν. Δεν θέλουμε την ομοιομορφία σας, είπαν. Απάντηση δεν πήραν. Κι όταν μιλάνε τα παιδιά και δεν τα ακούει κανείς, ε, τότε τα παιδιά τα παίρνουν κράνα. Δεν χαμπαριάζουν και δεν γυρίζουν πίσω. Έτοιμα είναι για το καλό και για το χειρότερο και φυσικά πολύ καλά το κάνουν. Κι αν μια μέρα πουν, τα κάνουμε όλα πουτάνα, καλά θα κάνουν να τα κάνουν, αφού δεν εισακούστηκαν οι γκραφιτοφωνές τους.

Όλες οι γενιές και σε όλα τα μοτίβα τους, με συνθήματα στους τοίχους φώναξαν. Κι οι σφαίρες οι κανονικές ή της αδιαφορίας είναι που σκοτώνουν ή βανδαλίζουν. Τα όπλα δεν σκοτώνουν από μόνα τους αν κάποιο χέρι δεν τα οπλίσει.
Ούτε τα γκράφιτι βανδαλίζουν αν οι κοινωνίες δεν γεμίσουν τα spay με αδιαφορία για τους χρήστες τους.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΑΙ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ. ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ ΤΗΣ GOOGLE ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°