Θα τους δεις να κλαίνε κρυφά, είναι άνθρωποι μόνοι. θα σου πουν πως είναι καλά μα είναι άνθρωποι μόνοι. Προτιμούν να μένουν μισοί να μη δοκιμάζουν πως θα ήταν απ’ την αρχή το εγώ να μοιράζουν..κι εγώ που μπορεί να είχα σχεδιάσει αλλιώς τη ζωή..με μόνους ανθρώπους τον φτιάχνω και ζω..Πέρασαν βαριές οι μέρες, πέρασαν θολές οι νύχτες, ξαναβγήκε το φεγγάρι, στέκει απεναντι και τραγουδάει. χάνω το χρόνο μέσα στο δικό μας δρόμο πάνω απ’τον κόσμο νιώθω να πετώ..Αφου το ξερεις η παράσταση είναι όλη πληρωμένη..Ράγισε ο χρόνος, πήρε κατήφορο εν τέλει η ζωή μας..Οι δρόμοι πήρανε φωτιά,Γέμισαν όλα τα στενά, Φωνάζουν όλοι Λευτερια..Ορκίστηκα ζωή μου όχι για πρώτη φορά,.Ορκίστηκα στα πόδια μου να μείνω ως το τέλος..με ένα ξύδι κερασμένο από φίλο κι αδερφό βοήθεια που δε θέλω να την αρνηθώ, έσβησα τη μνήμη κι άρχισα να γράφω μια νύχτα απ’ αυτές που τις παίρνεις στον τάφο. Και το μυαλό να προσπαθεί να βάλει μια τάξη στις σκέψεις, Κάθε μέρα μόνο απ’τις πληγές μου,Μονο Τρομο φέρνει η σκέψη ότι κάποιος αφελής θα σε πιστέψει..Mαζεμένα σας τα ‘χω σας έχω βάλει στο τάκο. με τα δικά σας χέρια σκάψατε δικό σας λάκκο…

εγραψε το πιτσιρικι