Θα ανέβουν τα spreads, θα υπάρξει πιστωτικό γεγονός, θα διαμαρτυρηθούν οι αγορές. Δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνουν όλα αυτά; Ούτε αυτοί που τα λένε τα καταλαβαίνουν. Δημιουργούν ένα κλίμα φόβου, αφού πρώτα όρισαν τα εικονίσματα και τους αγίους που πρέπει να φοβόμαστε. Και αυτοί είναι, ναι, οι αγορές.
Ελάχιστοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μπορούν να αναλύσουν τους όρους αυτούς και πολύ περισσότερο να τους κατανοήσουν. Αλλά και η δυνατότητα να κατανοήσεις κάτι δύσκολο δεν σημαίνει και κατανόηση της αλήθειας. Η οικονομική κρίση, που ξέσπασε το 2008, ήταν αποτέλεσμα ακριβώς των αγορών, που κάποιοι θεωρούσαν ότι κατανοούν με την ίδια άνεση που ο Βενιζέλος θεωρεί ότι κατανοεί τη σπουδαιότητά του.
Οι αγορές δεν είναι τίποτα άλλο από την πιο ακραία έκφραση του καπιταλισμού, που λειτουργεί ως ιπποδρομιακό στοίχημα και ανακυκλώνεται μαζί με τη στενή ομάδα ανθρώπων που ανακυκλώνει. Δεν δημιουργεί τίποτα παραγωγικό. Μέσα από μια ελιτίστικη κυνική συμπεριφορά μεταφέρει όργανά του από το πολιτικό σύστημα στην οικονομική σκακιέρα, και αντίστροφα, για να ικανοποιήσει συγκεκριμένα συμφέροντα.
Τραπεζίτες γίνονται υπουργοί και υπουργοί περνάνε όταν τελειώνει η αποστολή τους στη διοίκηση των οργάνων της οικονομικής ελίτ, σε μια αέναη προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου και συγκέντρωσης σε χέρια ελάχιστων.
Από κάτω επικρατεί η λιτότητα, την οποία βαφτίζουν προσαρμογή, δημοσιονομική σταθερότητα, ανταγωνιστικότητα. Ο μοναδικός τρόπος για να πειστούν τα θύματά της να την αποδεχθούν είναι να πιστέψουν πως είναι ένοχοι και κινδυνεύουν με τα χειρότερα.
Οι σύγχρονοι δούλοι και κολλήγες παραμένουν διασυνδεδεμένοι με τον αφέντη μέσα από την τηλεόραση, το iphone , τον καταναλωτισμό, που αντικαθιστά οικουμενικές αξίες. Αυτό που θες δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι αλλά αυτό που εκπαιδεύεσαι να έχεις ανάγκη. Ακόμη και σε επίπεδο πολιτικής λειτουργίας, ο κόσμος μαθαίνει να έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα που σιχαίνεται.
Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι ολόγυρα, που αναρωτιούνται τι θα γίνει η Ελλάδα χωρίς Βενιζέλο, Σαμαρά και Βούλτεψη. Αν τους ρωτήσεις τι γνώμη έχουν για αυτούς, θα σου πουν τη χειρότερη. Αλλά παρ’ όλα αυτά φοβούνται πώς θα είναι οι διάδοχοί τους από μια άλλη κυβέρνηση.
Στημένοι μπροστά στην τηλεόραση, φοβούνται με τους φόβους που τους δανείζει ο αρχισυντάκτης του Mega. «Θα καταρρεύσει η χώρα;», «θα αδειάσουν τα ATM;», «θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές;»
Οι μοναδικοί που μπορούν να πάρουν τα σπίτια είναι οι τράπεζες και αυτοί που άδειασαν τα ΑΤΜ, είναι όσοι κυβέρνησαν και άδειασαν τους τραπεζικούς λογαριασμούς από τις οικονομίες μιας ζωής. Αλλά το δίλημμα μεταστρέφεται.
Στα χωριά του ‘Εβρου ανησυχούν ξαφνικά για τα δημοσιεύματα των Financial Times και στην Πάτρα επικρατεί σοκ για τις δηλώσεις Γιούνγκερ. Κάποιος αναλυτής της μακρινής Γερμανίας έβγαλε χρησμό για το Crexit και ανησυχούν τα Τρίκαλα. Δεν πρόκειται για αστείο αλλά για προπαγάνδα. Σε αποσυνδέουν από το τι πιστεύεις, τι θέλεις, ποιο είναι το συμφέρον σου και σε κάνουν απλώς να φοβάσαι. Και πάντα φοβάσαι το άγνωστο μέλλον περισσότερο ακόμη και απ’ το τραγικό και γνωστό σου παρελθόν.
Έτσι συνεχίζουν να κυβερνούν. Επικαλούνται τις αγορές, τους ευρωπαίους αξιωματούχους, που μεταξύ μαρτίνι και πούρου κάνουν μια δήλωση για την Ελλάδα, προσπαθώντας να θέτουν τον εαυτό τους έξω από κρίση και σύγκριση.
Δεν θα πουν ποτέ «είμαστε καλύτεροι», γιατί θα βάλουν σε λειτουργία τη λογική και τα αντανακλαστικά.
Θα λένε συνεχώς «πρέπει να φοβάστε τους άλλους». «Γιατί θα αντιδράσουν οι αγορές και θα ισοπεδώσουν τη χώρα».
Αλλά κάποια στιγμή Σαμαράς και Βενιζέλος πρέπει να αποφασίσουν: Είναι οι αγορές παντοδύναμες, και γι’ αυτό έχουν μετατραπεί σε δούλους και υποτακτικούς τους, ή αδύναμες και φοβούνται μήπως έρθει ο Τσίπρας; Οπότε φαντάζομαι και θα μας πάρουν τα σπίτια οι κομμουνιστές, δεν θα λιώνουν τα παγάκια και μπορεί να κόψει το γάλα στα αιγοπρόβατα, που ετοιμάζονται να σώσουν τη χώρα με το σωστό άρμεγμα, σύμφωνα με το εκλογικό πρόγραμμα που θα εκπονήσει ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Bαθύ Κόκκινο
