ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, μοιράζομαι μαζί σου δυο σκέψεις που έκανα, καθώς στεκόμουν ακίνητος χτες, ώρα πολλή, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη. Στραμμένος ανάποδα.

Θέλω να μιλήσω για πολλά. Ήδη από την συγκέντρωση της περασμένης Τετάρτης, πριν ξεκινήσω από το σπίτι, σκεφτόμουν αν υπήρχε κάποια σημαία, κάποια κονκάρδα, ένα αυτοκόλλητο, που θα μπορούσα να φορέσω ή να πάρω μαζί μου.

Σκέφτηκα τη συλλογή μου από καρφίτσες της ΕΣΣΔ. Μια κόκκινη σημαία που θα μπορούσα να φτιάξω στα πρόχειρα.

Θυμήθηκα ακόμα και μια παλιά του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, σε κάποια αποθήκη του πατρικού μου.

Θα μπορούσα πριν φύγω να βγάλω και την Ελληνική στο μπαλκόνι, αλλά θα έπιαναν το νόημα οι γείτονες;

Την Κυριακή, δεύτερη φορά στο Σύνταγμα, ήμουν πλέον σίγουρος για το θαύμα που έβλεπα να συντελείται μπροστά μου.

Ναι, είδα την εστία με τις κίτρινες σημαίες των σχολικών φυλάκων, την άλλη με τις μωβ των καθαριστριών, και στην άκρη προς το Ζάππειο, τις πολύχρωμες των gay & lesbian.

Αν όμως υπήρχε κάτι που δέσποζε επιβλητικότερο όλων, ήταν η ΑΠΟΥΣΙΑ κάθε σημαίας, σύμβολου και λογότυπου! Όπου βέβαια, το trademark σφυροδρέπανο του ΚΚΕ ήταν πρωτίστως αισθητό δια της απουσίας του.

Ούτε σημαίες, ούτε σύμβολα, ούτε λογότυπα (συμπεριλαμβανομένης και της μούντζας) του παρελθόντος.

Είδα, για πρώτη φορά, στη βαρβαρότητα της δικτατορίας των οικονομικών μεγεθών και των αριθμών, να αντιτάσσονται όχι πλήθη, πίσω από παρατεταμένα σύμβολα, αλλά ΠΡΟΣΩΠΑ.

Πρόσωπα σιωπηλών ανθρώπων, καθένα και ένα σύμβολο από μόνο του, καθένα και ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας.

Και όλα μαζί η νέα νοητή Ελληνική σημαία, της οποίας η δύναμη βρίσκεται στον άνθρωπο και όχι σε μια φασιστική ισοπέδωση των μαζών, κάτω από μια αόριστη (και άρα πολιτικά διαχειρίσιμη) ιδέα.

Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο με πλήθος σε κάποια υπαίθρια συναυλία που αργούσε να ξεκινήσει.

Ή σαν σε εκείνα τα μαγικά βράδια και ξημερώματα στο προαύλιο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ το ’12.

Ο τελευταίος συνειρμός με έφερε στην ηχητική διάσταση αυτού που ζούσα.

Συνειδητοποίησα πως δεν άκουγα ούτε καν μαζικά συνθήματα! Συνθήματα γνωστά και τετριμμένα, που μπορεί νοηματικά να έχουν σήμερα σημασία όσο ποτέ, όμως και συνθήματα που κάηκαν οριστικά στην πιο χυδαία παρακμή της όποιας παλαιοκομματικής κεντροαριστεράς και παραδοσιακής αριστεράς.

Ούτε και μουσική όμως; Την Τετάρτη, η εκκωφαντική σιωπή.

Την Κυριακή, «έθνικ» επαναστατικά, λίγο έντεχνο, λίγο Θεοδωράκης, τρία-τέσσερα αντάρτικα. Τίποτα εμβληματικό του σήμερα.

Αλήθεια, τι γίναν άραγε οι «Αγάπη Ρε+» από εκείνο το απόγευμα του ’13 στο Κατράκειο; Η υποτιθέμενη καλλιτεχνική αντίσταση στη βαρβαρότητα και τον νεοφασισμό; Τραγικά κατώτεροι των περιστάσεων, ανύπαρκτοι, σαρωμένοι στο περιθώριο από το ρεύμα της ιστορίας και αυτοί.

Όχι, είναι αστείο να περιμέναμε αυτοί να γίνονταν οι νέοι Σαββόπουλοι της εποχής μας. Μαραβέγια έφυγες νωρίς, για να βρεις τη Λόλα στο ελεύθερο παγκάκι των ονείρων σου.

Μια μεγάλη σημαία, λευκή, υψώθηκε στο Σύνταγμα τον Φλεβάρη του 2015.

Μια σημαία λευκή, που δεν συμβολίζει ήττα ή παράδοση, αλλά έναν νέο, άδειο καμβά για να ζωγραφίσουμε τα νέα όνειρά μας. Μια σημαία που δεν πρέπει να ξαναβεβηλώσουμε με τη μάκα του προδομένου παρελθόντος.

Όχι, το Σύνταγμα του Φλεβάρη του 2015 δεν έχει καμιά σχέση ούτε με τους «Αγανακτισμένους» του ’11.

Όποιος βρέθηκε και στα δυο, γνωρίζει ακριβώς τι εννοώ.

Εδώ γεννιέται κάτι νέο. Το όνειρο επιστρέφει, έχοντας στα χέρια του το νεογέννητο όραμα, έστω που δεν έχει ανοίξει ακόμα τα μάτια του.

Αυτή είναι η νέα αριστερά. Η αληθινή. Με σημαία λευκή.

Σε ευχαριστώ για όλη την έμπνευση,

Δημήτρης Σκαγιάς

(Αγαπητέ Δημήτρη, σημαία κράτησα μόνο στην παρέλαση. Και στο σχολείο και στο στρατό. Εκεί που προβλεπόταν δηλαδή. Πάντα πίστευα πως η σημαία δεν είναι το πανί από πάνω αλλά το κορμί που την κρατάει. Επίσης, δεν μου άρεσε καθόλου αυτός ο πληθωρισμός σημαίας που ζήσαμε τα τελευταία 25 χρόνια. Την σέβομαι τη σημαία μας και δεν θέλω να την βλέπω να γίνεται το άλλοθι κανενός. Για κομματικές σημαίες, δεν το συζητάω καν. Δεν τις άγγιξα ποτέ στη ζωή μου. Οι άνθρωποι που είναι στον δρόμο είναι εκεί, για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Δεν χρειάζονται ούτε σημαίες, ούτε μουσικές. Και δεν χρειάζεται κανένας νέος Σαββόπουλος. Τον είδαμε πως κατάντησε κι αυτός. Δεν χρειάζονται οι μουσικές που ταυτίστηκαν με την ήττα. Όπου ακούς «της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ», να ξέρεις πως η ήττα έχει έρθει ήδη. Στους δρόμους δεν είναι μόνο η Αριστερά. Είναι και η λαϊκή Δεξιά και το Κέντρο, και όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν. Η πλατεία μας χωράει όλους. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Θέλουμε να ζήσουμε στη χώρα μας και θέλουμε να ζήσουμε ανθρώπινα. Το αυτονόητο δηλαδή. Να είσαι καλά, Δημήτρη.)   Σημαία λευκή, γεμάτη ελπίδα