Παρουσιάζοντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ την έμπνευσή του για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο Αλέξης Τσίπρας είπε: «Η Αριστερά, στις πιο κρίσιμες στιγμές θα έλεγα, σε όλη την ιστορία της αλλά κυρίως στις πιο κρίσιμες στιγμές, δεν υπήρξε ποτέ αλαζονική απέναντι στην ιστορία της. Η δύναμη της ήταν πάντα, ότι δεν διεκδικούσε τα αξιώματα για τον εαυτό της. Διεκδικούσε έμπνευση, και διεκδικούσε τη φυσική καθοδήγηση του λαού (…) Γι’ αυτό πιστεύω ότι σήμερα χρειαζόμαστε έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αποδεδειγμένη δημοκρατική ευαισθησία, με υψηλό αίσθημα εθνικής συνείδησης και κυρίως έναν Πρόεδρο που να χαίρει ευρύτατης αποδοχής τόσο στην κοινωνία, όσο όμως και στη Βουλή των Ελλήνων, που αύριο θα κληθεί να τον εκλέξει».
Ναι σε όλα, Αλέξη. Ό,τι πεις εσύ. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζεις. Αν πιστεύεις ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι μία ευκαιρία να αποδείξει η Αριστερά ότι «στις πιο κρίσιμες στιγμές, δεν υπήρξε ποτέ αλαζονική απέναντι στην ιστορία της» κι αν θεωρείς ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος είναι ένα πρόσωπο «που χαίρει ευρύτατης αποδοχής στην κοινωνία», τότε ναι σε όλα, Αλέξη μου.
Σχεδόν όλα τα επιχειρήματα εναντίον της υποψηφιότητας του Προκόπη Παυλόπουλου έχουν ήδη γραφτεί από γραφιάδες πολύ πιο έμπειρους από μένα. Εγώ το μόνο που έχω να πω είναι ότι αν στραβώσει το πράγμα και η Αριστερά καταφέρει να γίνει τελικά μία παρένθεση, τότε θα έχεις κάνει το πρώτο μεγάλο δώρο στην επόμενη κυβέρνηση. Έναν νέο Παπούλια που θα υπογράφει όποιο κωλόχαρτο του πηγαίνουν. Κι εκείνος θα το υπογράφει.
Βέβαια, όταν τελειώσει η θητεία του θα αρχίσει τη γύρα σε επαρχιακά κανάλια για να κάνει κριτική στα κωλόχαρτα που υπέγραψε. Ίσως βγάλει και κάποιο βιβλίο στο οποίο θα κατακρίνει τις υπογραφές του. Το έχει ξανακάνει ο Παυλόπουλος αυτό. Τώρα, όμως, τζάμπα τα γράφω. Τώρα τον ψηφίσατε. Ζήτω ο Παυλόπουλος, λοιπόν. Ζήτω ο Προκόπης της καρδιάς μας. Ζήτω το Παλιό που η Αριστερά θα τερμάτιζε. Ναι σε όλα, Αλέξη μου. Ζήτω σε όλα.
