ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Βγήκε λιγάκι ήλιος. Οι γείτονες ετοιμάζονται για εκδρομή. Τετραμελής τυπική οικογένεια.. που η εικόνα της και μόνο μου χαλάει τη μέρα. Αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού. Πατέρας με τιγκαρισμένο κρανίο στο τρίπτυχο της ευτυχίας. Λίπος, αλκοολ και νικοτίνη. Με συνοδεία σκυλάδικων πρωινιάτικα στο ηχοσύστημα της μπεμπέκας του. Μητέρα με πλατινέ μαλί τίγκα στο ξάσιμο και τη λακ, επώνυμο γυαλί χολυγουντιανής ντίβας, καλσόν ενισχυμένο να μαζεύει τα νερουλιασμένα κρέατα από τις απανωτές δίαιτες του θαυματουργού ντοκτορ πείνα. Κα δυο πιτσιρίκια με επώνυμα σπορτίφ ρούχα φυσικά και δυο μαραφέτια στα χέρια να ρίξουν μια δόση λοβοτομής σε κάποιο παιχνίδι μέχρι να φτάσουν στο εξοχικό, μη τυχόν και δουν τη φύση έξω και τους μπουν κακές ιδέες πως υπάρχει ζωή έξω από τις κονσόλες, τα αι χάσου και τις κατευθυντήριες της μαζικής αποχαύνωσης….

Είναι πολλοί. Πάρα πολλοί οι εθισμένοι στο κανιβαλιστικό σύστημα που ξερνάει συνέχεια ζόμπι… Κι είναι κι άλλοι που θέλουν να τους μοιάσουν. Είναι κι άλλοι πολλοί που θεωρούν τα σούργελα πρότυπα ζωής. Τις σαχλαμάρες ιδεολογία. Τις κουραδομηχανές που περιφέρονται ασκόπως επιτυχημένα παραδείγματα…

Και δεν είναι ούτε άριστοι ούτε έχουν κανένα μέτρο στην υπερβολή της ανοησίας. Είναι αυτοί που τους χαιδολογάει το σύστημα συνέχεια, τα διψασμένα καταναλωτικά σκιάχτρα που θα μουτρώσουν σε κάθε περίπτωση αν τους πάρεις τα παιχνιδάκια τους. Αν τους αφαιρέσεις τα καθρεφτάκια που ρωτάνε κάθε πρωί «ποιος είναι ο πιο μάγκας» στο βασίλειο της ξεφτίλας….

Η παγίδα είναι ο καλός σαμαρείτης που θα διαμαρτυρηθεί υπερασπιζόμενος το δικαίωμα του κάθε μ@λάκα να έχει λόγο. Ο καλός σαμαρείτης που ψάχνει συνέχεια στο βάθος κήπος αν κρύβεται κάτι άλλο στις χαμένες φάτσες εκτός από …. Οχι δεν κρύβεται τίποτα. Δεν διαλέγεις τίποτα. Κι αν το αόρατο σύστημα που όλα τα κατευθύνει και τα ορίζει είναι το υπαίτιο της λοβοτομημένης αυτής κοινωνίας, αναρωτήσου γιατί εσύ δηλαδή δεν είσαι? Γιατί εσύ δεν αρκέστηκες στις ηλιθιότητες που σερβίρουν καθημερινά σε σένα και στα παιδιά σου? Επιλογές είναι όλα. Αυτό ή το άλλο.

Η ξεφτυλισμένη κοινωνία των διαδρόμων των βουλευτικών γραφείων, των διορισμών από το παράθυρο, των λαμόγιων και των απατεωνίσκων της δεκάρας που ονειρεύονται συνέχεια την επόμενη έκδοση του λογισμικού τους για να χωθούν ακόμα πιο πολύ στους εθισμούς τους και τις «αθώες» διαστροφές τους είναι εδώ παντοδύναμη και κυρίαρχη.

Είναι οι αθώοι που δεν ξέρουν ποτέ τίποτα. Εκείνοι που ότι συμβαίνει δεν ξέρουν δεν απαντούν. Είναι απασχολημένοι.

Και το κάθε παιδί που μεγαλώνει σ΄αυτή την σάπια πραγματικότητα είναι εν δυνάμει θύμα κάποιου τραμπούκου. Κάποιου νταή που θα τα έχει πιο μεγάλα και θα του τα δείχνει απειλώντας. Η κάποιου λαμόγιου που θα του μαθαίνει πως «να πιάνει τη καλή» ή του κάθε έμπορα που θα του πουλάει αυτό που είναι καλύτερο από τα  υπόλοιπα.

Ανήκουμε όχι απλά στην Ευρώπη των τοκογλύφων και των συμμοριών. Είμαστε χωμένοι μέχρι το λαιμό μέσα της. Εχουμε δώσει κάθε πιθανό διαπιστευτήριο χειραγώγησης και υποταγής στο μοντέλο των αχυρανθρώπων. Μας ξέρουν καλύτερα κι απ΄τη μάνα μας. Γελάνε στους ψευτο τσαμπουκάδες μας και στις πατριωτικές κορώνες μας γιατί γνωρίζουν καλά την παράδοσή μας άνευ ορων στο τίποτα. Ακόμα πιστεύουμε πως είμαστε το πείραμα στη νέα τάξη γιατί είμαστε τόσο γ@μάτοι που αν πετύχει σε εμάς θα πετύχει σε όλους. Οχι είμαστε το πείραμα στη νέα τάξη γιατί είμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος. Με μηδενική προσπάθεια, λίγα γαυγίσματα και δυο τρεις απειλές, παρακολουθούν αμέριμνοι τα πιθηκάκια να τρελαίνονται.

Γιατί δεν είναι αυτοί που μας κατάντησαν έτσι. ΕΜΕΙΣ ΟΡΙΣΑΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΜΑΣ. Τράβα πες στη πλατινένια γκόμενα πως θα στερηθεί το επόμενο ραντεβού για ανταύγειες. Τράβα πες στον μπυροκοιλιά πατέρα πως θα χάσει τη μπέμπα του. Τράβα πες στα μικρά πως δεν θα αγοράσουν ποτέ το αι χάσου που ονειρεύονται. Αν τους τα τραβήξεις όλα αυτά τι στο διάολο θα κάνουν? Πως θα γεμίσουν το απύθμενο κενό της ψυχής τους? Αν τους πάρεις τη μάσα, τη καψούρα, τη μαγκιά και το κλ@σιμο με τι θα τα αντικατασήσεις που να μη μοιάζει ξενέρωτο, κουραστικό και πολύπλοκο?

Καταφθάνει η εθνική επέτειος. Να ξεσκονίσουμε τα σημαιάκια, να κατεβούμε στη πλατεία να ρίξουμε ένα τσάμικο και να φαντασιωθούμε πως είμαστε οι ένδοξοι απόγονοι του κάτι. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε? Οχι δεν ξέρω. Μήπως μπορείς να μου το περιγράψεις δημιουργικά με σαφήνεια. Γιατί τις ασάφειες τις έχουμε χορτάσει όλη μας τη ζωή. Κάποτε σ΄ενα χωριό στη Πελοπόνησσο στο πόλεμο, οι γερμανοί μάζεψαν όλους τους κατοίκους για αντίποινα να τους εκτελέσουν. Ξεκίνησαν να ρωτάνε τα ονόματα τους και πρώτα ρώτησαν μια κοπέλλα. Πως τη λένε. Ηλεκτρα είπε. Ο αξιωματικός  σήκωσε το χέρι και είπε να σταματήσουν όλοι. Μετά γύρισε στο γνωστό και μη εξαιρεταίο σκουλήκι με τη κουκούλα και του είπε να μεταφράσει πως δεν θα εκτελεστεί κανείς γιατί σ΄αυτό το χωριό υπήρχε μια κοπέλα που τη λέγανε Ηλέκτρα….

Δεν γελάνε με την Ηλέκτρα οι εταίροι μας, με τη χωρίς όνομα χαζογκόμενα γειτόνισα γελάνε….