Πως να σου πω το σ” αγαπώ Πώς να φωτίσω την ψυχή με λέξεις να στολίσω, τον
κόσμο να σου δείξω. Πώς να διαλέξω χρώματα πώς να διαλέξω λέξεις, τις νύχτες σου ν’ αντέξεις. Και εγώ απ´το μικρό καμπαναριό να σου φωνάζω έλα. Για να μπορέσω να κρατώ όσα σε κομματιάζουν, για να γεμίζω με χαρές το δρόμο που διαβαίνεις..Θέλω τον έρωτά σου μικρή παθητική μετοχή, παραδομένο, εξαρτημένο, θυμωμένο, να μεταγγίζεσαι ολάκερη ως τον τελευταίο σπασμό και να σου λεω έλα, για να σου πω το σ’ αγαπώ. Οι φανερές μου σκέψεις Κρύφτηκαν χάριν μιας αυγής, Και στο κρεσέντο της σιωπής Γεννήθηκαν οι λέξεις. Όμως τα μάτια μου σου έδειξαν εσένα γιατί είμαι σιωπηλός και η κιθαρα μου σπασμενη. και εγώ εδώ να αναπολώ μάταια φιλιά που δεν έδωσα, τραγούδια που δεν είπα. Το μόνο που θέλω είναι να γίνω κομμάτι της καρδιάς
σου. Και αν πάλι δεν μπορέσεις να βρεις αυτό που θες τότε δημιούργησε το μόνη
σου..Έλα κράτησέ με και περπάτησέ με μες στο μαγικό σου κόσμο. πάρε με μαζί σου στο άβατο φιλί σου, και μη μ’ αφήνεις μόνο θα χαθώ. Έλα μαζί μου, στο όνειρο να πάμε χέρι, χέρι. Με ένα άσπρο άλογο σε ένα παράδεισο, σε κάποιο αστέρι. Έλα ξανά στη γειτονιά του Κόσμου να σε δω λίγο. Γίνε αρρώστια και αντίδοτο και
περπάτα μέσα στο σώμα μου για μια φορά μαζί μου. Έλα, έλα ξανά μέσα στην
παρανοϊκή τρέλα της ζωής μου. Λύσε το λευκό μανδύα από πάνω μου και δώσε
πίσω τα φτερά που άθελα σου πήρες. Μπορείς να μου πεις με μια λέξη ότι μ
“αγαπάς; Μπορείς να δεις τις φωτεινές νεράιδες κατά μήκος της καρδιάς;
Μπορείς να μου δώσεις καταιγίδες και λιακάδες; Μείνε μαζί μου στη χώρα της
φωτιάς..Εγώ είμαι ένας μικρός τυμπανιστής που σου μιλά για αγαπη. Και έτσι ξαφνικά ο ουρανός έγινε χαρτί, η θάλασσα μελάνι και στα αστέρια οι δικές μου λέξεις έμειναν να σε κοιτάνε …..
έγραψε το πιτσιρικι
