Χωρίς να έχω καμία εμπιστοσύνη στις δημοσκοπήσεις, πιστεύω ότι εάν καταφέρει να μπει στη Βουλή η Λαϊκή Ενότητα, έχει ταβάνι κάπου 5-6%, δηλαδή σχεδόν το 1/10 του 61,3% που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, και που ο Λαφαζάνης προσπαθεί τόσο άτσαλα να καπελώσει.

Το ΚΚΕ θα πάρει πάλι μια απ’ τα ίδια, γιατί όσο και να απογοητεύτηκε κόσμος από τον Τσίπρα, δεν γοητεύτηκε κιόλας από τη στάση που κράτησε ο Κουτσούμπας (ιδίως στο δημοψήφισμα). Άλλο ένα 6% λοιπόν, που δεν αποκλείεται καθόλου να είναι λιγότερο.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παίζει να διπλασιάσει ή και να τριπλασιάσει το ποσοστό της, αγγίζοντας το 1,77% που έπιασε ο Γκλέτσος στις εκλογές του Ιανουαρίου. Δεν μπαίνει Βουλή φυσικά ούτε με σφαίρες (η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και το ίδιο ισχύει μάλλον για τον Γκλέτσο).

Κι έχουμε και κάτι λιμά, ΜΛ, μ-λ, τροτσκιστές και αριστερές γκρούπες που δεν τις ξέρει η μάνα τους, και που για κάποιον λόγο αρνούνται πεισματικά να συνεργαστούν μεταξύ τους και το μόνο που κάνουν είναι να μας αναγκάζουν να σπαταλάμε χαρτί για να τυπωθούν τα ψηφοδέλτια τους.

Όλοι μαζί (που αν τους ρωτήσεις αρνούνται μετά βδελυγμίας να αθροιστούν με τους άλλους, αφού μόνο αυτοί είναι πραγματικοί αριστεροί) φτάνουν με το ζόρι ένα 15% (που μπορεί να είναι και κάτω από 12% τελικά, αλλά ας περιμένουμε να δούμε τι θα βγάλει η κάλπη). Όλοι τους επικαλούνται τον λαό και την εργατική τάξη, που μια ζωή ψήφιζε ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, και μετά από πέντε χρόνια μνημόνιο τόλμησε κι έβγαλε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (κι αυτή όχι αυτοδύναμη). Ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ δεν μετράει πια για αριστερά, γιατί ούτε χρέη διέγραψε, ούτε μνημόνια κατάργησε, ούτε την ολιγαρχία κρέμασε στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά παρά τον πόλεμο που δέχεται από παντού και την εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει, σχεδόν σίγουρα θα κερδίσει τις εκλογές. Κι αν δεν τις κερδίσει, θα τις χάσει οριακά. Από τον Μεϊμαράκη.

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Τι νόημα έχει η ύπαρξη μιας αριστεράς που δεν θέλει να κυβερνήσει και απλά αναλώνεται σε διαμαρτυρίες και διασπάσεις; Ποιον αφορά; Ποιον απειλεί; Σε τι χρησιμεύει; Στο να νιώθουν καλύτερα αυτοί που την απαρτίζουν και να μεταλαμπαδεύουν στους νεότερους τον μύθο του «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι» για μια επανάσταση που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ; Στο να μας κάνει να καταπίνουμε πιο εύκολα τα μνημόνια και τη λιτότητα, βλέποντας ότι η εναλλακτική θα ήταν ένα κομμουνιστικό καθεστώς που μιμείται ανεπιτυχώς τον μίζερο ολοκληρωτισμό που έζησε η Ανατολική Ευρώπη πριν από κάμποσες δεκαετίες; Ή μήπως τη ματωμένη λαϊκή κυριαρχία που έζησε η Κίνα, και που ενώ επισήμως εξακολουθεί να υφίσταται έχει μεταλλαχτεί στην πιο αδυσώπητη μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που υπάρχει στον κόσμο; Για Βόρεια Κορέα ας μη μιλήσουμε καλύτερα, ενώ η Κούβα πρόσφατα ύψωσε τη σημαία της στις ΗΠΑ, και αργά ή γρήγορα θα πάψει να είναι ο σοσιαλιστικός παράδεισος που μερικοί από εμάς ονειρεύονται. Που σημαίνει ότι αν υποθετικά επικρατούσε ποτέ στην Ελλάδα ο κομμουνισμός, θα ήμασταν πιο απομονωμένοι κι από ναυαγό στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού.

Ας σταματήσουμε επιτέλους να κοροϊδευόμαστε. Κανένα μέτρο δεν κατάφεραν να ακυρώσουν τόσα χρόνια οι πορείες. Καμία αναδιανομή πλούτου δεν πέτυχαν όλες οι λαϊκές συνελεύσεις και οι συνεδριάσεις κομματικών οργάνων μαζί. Κανέναν καπιταλισμό δεν ανέτρεψαν οι θεωρίες του προπερασμένου αιώνα για μέσα παραγωγής που θα έπρεπε να ανήκουν σε προλετάριους. Και ούτε ένας από όλους αυτούς που μιλάνε για τις ιερές και όσιες ηθικές αξίες της αριστεράς δεν έφτιαξε μία επιχείρηση που να λειτουργεί με βάση αυτές τις αξίες, μοιράζοντας δηλαδή τα κέρδη της στους εργαζόμενους, οι οποίοι θα συμμετείχαν ισότιμα και στη διοίκηση. Αποτέλεσμα μηδέν κοινώς, αλλά από μπλα μπλα άλλο τίποτα…

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ούτε τον λαό εκπροσωπεί αυτό το θλιβερό τσίρκο, ούτε την εργατική τάξη, ούτε τίποτα. Γιατί αν είχε το παραμικρό ίχνος σοβαρότητας θα ήταν ενωμένο σε ένα ενιαίο και πλειοψηφικό κόμμα, που θα είχε κερδίσει τις πρώτες του εκλογές πολύ καιρό προτού μπούμε στην περιπέτεια των μνημονίων. Αλλά για να έχει ελπίδα να κάνει κάτι τέτοιο θα έπρεπε να έχει απογαλακτιστεί από το νοσηρό πρότυπο της μουχλιασμένης κουκουεδίλας που το γέννησε, και να έχει μετασχηματιστεί σε ένα σύγχρονο αριστερό και ευρωπαϊκό σχήμα, δηλαδή σ’ αυτό που προσπάθησε να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι που έγινε κομμάτια από τα ίδια τα στελέχη του. Ίσως καλύτερα έτσι, αν και δεν νομίζω ότι θα καταφέρει να ορθοποδήσει ξανά μετά απ’ αυτή την ήττα.

Και όχι, δεν τα γράφω αυτά γιατί γουστάρω ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμια, αλλά ακριβώς γιατί τα απεχθάνομαι και θέλω να τα δω να εξαφανίζονται από προσώπου γης. Από κάποιον που όντως στηρίζει η πλειοψηφία του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού, και που μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση και τις συνέπειες της με ρεαλιστικό σχέδιο και όραμα, κι όχι με ιστορίες για φαντάσματα του παρελθόντος.

https://nefelikas.wordpress.com/2015/08/28/