Βλέπω τον χίπικο εαυτό μου από ψηλά
Και τον κοιτώ και τον χαίρομαι
Όπως βγαίνουν τα ψώνια απ’ το σώμα τους
Κοιτώ κι εγώ τον σπουδαίο μου εαυτό
Και τον κοιτώ και τον χαίρομαι
Τ’ αρχίδια μου ελεύθερα
Χωρίς λεφτά τσέπες και πορτοφόλια
Ας πούμε τώρα ένα τραγούδι αδέρφια
Κάτω οι κλαψομούνηδες οι διανοητές
Κάτω το πάνω
Και μη φυτεύεται άλλα δέντρα άνθρωποι των γραφείων
Και μη γαμάτε με πιστοποίηση
Και μη γράφετε άλλα ποιήματα
Και μη με συγκινείτε άλλο
Τώρα ακούω φοβερά βελάσματα
Για να αρμέξω πάω, το Σύμπαν
Από εσάς δε βγαίνει τίποτε
Ούτε σπέρμα απ’ το πουλί σας
Ούτε ζουμί
Και μη ξεχάσετε να βάψετε τα μαλλιά σας
Να ξυρίσετε το στέρνο σας
Να διαβάσετε βιβλία
Εγώ ο σφετεριστής σας υπολήπτομαι
Και κλέβω φρούτα από τους φράχτες
Και δροσερά ουσιαστικά από τους κράχτες που με κράζουν
Περάστε κυρίες μου
Ω εσείς, με το ξεδιάντροπο μαύρο σας μουστάκι
Πάνω απ’ τα κάτω σας χείλη
Ξέγνοιαστες και γυμνές
Μαλλιαρές και αφράτες
Κι εγώ θα σας διαφημίσω εις τα πέρατα της γης
Για σας γράφω κυρίες μου τζάμπα
Δεν εκδίδω και δεν εκδίδομαι
Κυρίες μου σέρνομαι στην άμμο
Κάνω τσουλήθρα στους αμμόλοφους
Τρώω το ψωμοτύρι της μαμάς
Και πνέω τα λοίσθια
Ώσπου ο σφυγμός μου να μη λειτουργεί
Ώσπου να νιώσετε εσείς θεραπαινίδες μου
Τι εστί νεκρός από την καύλα
Και μπάμ και κάτω να πας τι εστί
Πάνω στην άμμο την υγρή
Και κάτω απ’ το ζεστό ήλιο
Όπως το επιθυμείς

https://dromos.wordpress.com/2015/10/31/