Καμιά φορά εκεί που προχωράς δέχεσαι μια σφαίρα στον κρόταφο και πέφτεις νεκρός. Την επόμενη μέρα μαθαίνεις απ’ την εφημερίδα ότι κανείς δεν πυροβόλησε, κανείς δεν κράτησε το πιστόλι. Καμιά φορά πέφτεις νεκρός από σφαίρα και όλοι λένε ότι κανείς δε σε σκότωσε.

*

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ελλάδα. Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στο Σύριζα. Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στην Ευρώπη.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στο Σύριζα.

Γιατί ο Τσίπρας ντρέπεται για την Ευρώπη Φρούριο και

γιατί το τμήμα δικαιωμάτων του Σύριζα έβγαλε ανακοίνωση κατά του φράχτη και

γιατί ο Μουζάλας είπε ότι το σωστό είναι να μην υπάρχει φράχτης.

Το σωστό είναι το σωστό, αλλά και τι μπορεί να γίνει, οι φράχτες δεν πέφτουν έτσι, επειδή είναι σωστό ή επειδή προκαλούν νεκρούς. Θα πρέπει να εστιάσουμε στις ευρωπαϊκές διαδικασίες και στη γραφειοκρατία και στην Αυστρία που θέλει να κλείσει τα σύνορα με τη Σλοβενία με το φράχτη.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στον Παπουτσή και στο πασοκ και στον αρχηγό της αστυνομίας και στον υπουργό δημοσίας τάξης και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στους φασίστες με τα φουσκωτά που κάνουν πλιάτσικο μισοπέλαγα.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν σε κανέναν.

Δεν έχουν όνομα, μνήμη, παρελθόν ή τάφο. Δεν έχουν ασημένια κορνίζα με χαμόγελο και ανάστημα. Δεν έχουν κηδεία στο νεκροταφείο Βύρωνα και στο Σχιστό. Δεν έχουν σερβίρισμα ελληνικού και κονιακάκι άθλιο σε σφηνάκι. Δεν έχουν βόλτες στη Λεωφόρο Συγγρού βραδιάτικα και δεν έχουν αγωνία ποιο είναι το καλό σουβλατζίδικο στην καινούρια γειτονιά και δεν έχουν αγωνία πως θα φιλήσουν την απέναντι στο μπαρ και δεν έχουν αγωνία πότε θα περάσει το λεωφορείο και αν θα βρέξει σήμερα, να απλώσουν ή όχι ρε γαμώτο. Δε θα συμμετάσχουν στη συζήτηση για το ότι το τζέιμσον είναι καλύτερο από το χέιγκ και ότι το τουλάμορ είναι καλύτερο από το τζέιμσον και πως το λένε το καταραμένο, τούλαμορ ή τάλαμορ, πάντα ντρέπομαι να το ζητήσω και πάντα με ρωτάνε ορίστε, τι είπατε; Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν έχουν τσακωμούς με τη μάνα τους και δισταγμούς για το τάδε μεταπτυχιακό στο Πάντειο και τι νόημα έχει. Δεν έχουν να περιμένουν Δευτέρα πρωί να βγει το καινούριο walking dead και δεν έχουν χανγκόβερ και δεν έχουν αγωνία να βγουν οι εξετάσεις ενός φίλου. Δεν έχουν αγωνίες για το αν θα πετύχουν ερημική παραλία και φτηνή ταβέρνα τον Ιούλιο. Δεν έχουν μια αγκαλιά και δεν έχουν ένα χωρισμό της προκοπής και δεν έχουν ούτε μέλλον, ούτε αύριο, ούτε σήμερα.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν έχουν τίποτα, μόνο ένα ανώνυμο παγωμένο θάνατο και μια κυβέρνηση, μια χώρα, μια ήπειρο να λέει «δε σας έπνιξα εγώ».

Κι όμως είναι το χέρι αυτής της κυβέρνησης και αυτής της χώρας και αυτής της ηπείρου που τους κρατάει το κεφάλι κάτω απ’ την επιφάνεια, με επιμονή και ευαισθησία, με ανυποχώρητη μανία και με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο και τις διαδικασίες.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου δεν ανήκουν στον Σύριζα.

γιατί ο Τσίπρας πήγε κάποτε στη Γένοβα και

γιατί εδώ είναι αριστερή κυβέρνηση και

γιατί εδώ το κόμμα στενοχωριέται συνέχεια, είναι χάλια.

Οι πνιγμένοι του Αιγαίου, αν δεν ήταν πνιγμένοι του Αιγαίου θα ήταν τόσοι πολλοί και θα ήταν τόσο ακριβοί, που να τα ‘χαμε όλα αυτά τα λεφτά να τα δώσουμε σε συντάξεις. Βέβαια δε θα τα δώσουμε σε συντάξεις, δεν μας έπιασε κι ο πόνος. Άλλωστε οτιδήποτε το ανθρώπινο μας είναι ξένο. Εδώ βασιλεύουν αποκλειστικά και κατά σειρά οι εξής έννοιες οι οποίες είναι και οι μόνες αληθινά υπαρκτές:

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ, ECONOMIST, ΙΣΟΔΥΝΑΜΑ.

*

Και όποιος, όλο αυτόν τον καιρό, έσωσε έναν άνθρωπο απ’ τη θάλασσα ή βοήθησε σε μια δομή αλληλεγγύης ή απάντησε σ’ ένα ρατσιστικό παραλήρημα ή δεν νομιμοποίησε τις δολοφονίες ή έκανε μια κατάληψη ή έδωσε απ’ τους δύο χιτώνες τον ένα ή και τους δύο, θα είναι για πάντα λίγο πιο ελαφριά η ψυχή του κι ας έχει να σηκώσει όλο το βάρος του κόσμου και να κρατήσει μέσα του τη μνήμη τόσων δολοφονιών.

*

Καμιά φορά δεν πρέπει να ακούς τις εφημερίδες κι ας λένε ότι κανείς δε σε πυροβόλησε. Εσύ ξέρεις πως έπεσες νεκρός από σφαίρα και υποψιάζεσαι μάλιστα και τον τύπο που κρατούσε τον όπλο. Να βρεις αυτό το χέρι και να το κόψεις. Να βρεις αυτόν το φράχτη και να τον ρίξεις. Να βρεις τα μισόλογα και να τους τα τρίψεις στη μούρη. Να βρεις τις δικαιολογίες και τις νομιμοποιήσεις και τις ρητορικές και τα ναι μεν αλλά και να τα ξεσκίσεις.

Να βρεις αυτό χέρι και να το κόψεις, ναι να το βρεις αυτό το χέρι, αυτό το χέρι που ευθύνεται για τους πνιγμένους του Αιγαίου. Δεν είναι αόρατο, κρατάει μικρόφωνο και χαρτιά με διεθνείς υποχρεώσεις και υπομνήματα για διαπραγματεύσεις. Να το βρεις και να το κόψεις. Και όταν θα πέφτει ο φράχτης να κλαις, να πενθείς γιατί θα ‘ναι η κηδεία, η αφιέρωση, η μνήμη και η σκέψη αυτών που δεν πρόλαβαν να έχουν, όλων αυτών, όλων των πνιγμένων ανθρώπων στο Αιγαίο.

πηγή – Το βυτίο

https://eleutheriellada.wordpress.com