ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Στην Ελλαδίτσα μας οι φιλόλογοι στέκονται σαν τις μύγες πάνω στα σκατά του Σεφέρη. Μέσα στην ασφάλεια του νοήματος που έχει σκανάρει η Κακαδημία και ο κατεστημένος εκδοτικός συρφετός η λογοτεχνία μοιάζει με παλούκι στον κώλο της μαθητιώσας νεολαίας.

Με προσοχή χειρούργου, οι ανθολόγοι, φορώντας το φωτοστέφανο της κυρίαρχης ιδεολογίας, θα αφήσουν τα ανεξίτηλα στίγματα της χρηστής ηθικότητας που επιτάσσει η εξουσία. Ολίγη σχολική κουλτούρα και μετά βουρ στον σκυλάδικο πατσά. Στον αχταρμά του καθημερινού βίου που έχει ενσωματώσει όλα τα πορνογραφικά συμφραζόμενα του αστικού πολιτικού αμοραλισμού.

Χρειαζόμαστε τόσα ώστε να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας. Και μας φτάνουν οι νομπελίστες και οι αυλικοί τους και μερικά σακιά βαρετής μυθιστορίας του άστεως για να περάσουμε τις εξετάσεις. Μέχρι εδώ. Δεν ψάχνουμε για τίποτε άλλο και δεν πειραματιζόμαστε και δεν ανοίγουμε δρόμους.

Βολεμένοι και άβουλοι αντάμα, σνομπάρουμε το μέσα μας δαίμονα που δε βολεύεται με τσάι, και, κακής ποιότητας αλκοόλ, για να το παίξουμε καταραμένοι, προωθώντας τη σαβούρα μας, πουλώντας αλητεία και κατάθλιψη στη Μύκονο με τα λεφτά του μπαμπά.

Στη λογοτεχνία που γράφεται σήμερα και αναπνέει απ’ την κωλοτρυπίδα της ζωής κι όχι απ’ το γυάλινο ρουθούνι του εκδότη-νταβατζή δεν συνιστούν κριτήρια καθ’ εαυτά ούτε το ωραίο ούτε το άσχημο, ούτε το καλό ούτε το κακό. Δεν έχουν αξία παρά βιωμένα μέσα σ’ ένα «δι’ εαυτόν» στα πλαίσια μιας αέναης εσωτερίκευσης της αισθητικής.

Γι’ αυτό η λογοτεχνία αυτή ενοχλεί. Αρνείται την εκ των προτέρων ισχύ των απόλυτων, ελεγχόμενων κριτηρίων, υποσκάπτοντας τις σίγουρες αξίες που ορίζονται άπαξ δια παντός από τους θιασώτες μιας συγκεκριμένης ηθικής τάξης.

Μπορούν λοιπόν, οι νέες και οι νέοι να αναφωνήσουν πια, «Γαμώ τη λογοτεχνία σας», και μπορούν να το γράψουν στους τοίχους του σχολείου τους, όπως έκανε ο Ουκρανός καλλιτέχνης Άντον Σολομούκα δίνοντας σε μιαν έκθεσή του τον τίτλο «Γαμώ την τηλεόρασή σας», όπου τη θέση της μικρής οθόνης καταλάμβαναν οι γλουτοί της Ίρμα Μπολκόφ, αξιοποιώντας το διαβρωτικό και διεκδικητικό δυναμικό του «υπογείου» και του «κάτω» που υπενθύμιζε ο ποιητής Φερέιρα Γκουλάρ για να καταγγείλει την πείνα στο Νορντέστε της Βραζιλίας: «Εισάγω στην ποίηση/Τη λέξη διάρροια./Όποιος δεν μιλάει παρά για λουλούδια δεν τα λέει όλα».

https://dromos.wordpress.com/2016/01/27/