ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Συμπληρώθηκε χρόνος λοιπόν. Πρώτη φορά αριστερά. Ή μάλλον όχι, πρώτη φορά Αριστερά (με κεφαλαίο «Α», για να τιμήσουμε τους αγώνες και τις μεγάλες ιστορικές ήττες της). Και πάλι όχι, γιατί αυτή δεν είναι αληθινή Αριστερά, ούτε καν παρωδία αριστεράς με μικρό «α». Με το ζόρι μπορεί να θεωρηθεί συγγενής της κεντροαριστεράς (την οποία κανείς δεν μπήκε ποτέ στον κόπο να γράψει με κεφαλαίο «Κ»).

Και ποια είναι η μία και μοναδική αληθινή Αριστερά, τότε; Αυτή του Κουτσούμπα ή αυτή του Λαφαζάνη; Μήπως αυτή που εκπροσωπούν τα δεκάδες κομμουνιστογενή παρακλάδια της εξωκοινοβουλευτικής ανυπαρξίας; Και πόσο γνήσια κι ασυμβίβαστη μπορεί να παραμείνει στην προσπάθεια της να κατακτήσει την εξουσία με ψήφους πρώην πασόκων, νυν συριζαίων και παντός είδους ρεφορμιστών; Για να μη μιλήσουμε για τους αμύητους απολιτίκ, που αδυνατούν να διακρίνουν τις ανυπέρβλητες ιδεολογικές διαφορές ανάμεσα σε λενινιστές, τροτσκιστές, μαοϊκούς και λουξεμπουργκιανούς…

Βέβαια, για πολλούς η λέξη «αριστερά» σημαίνει τεμπέληδες συνδικαλιστές που κλείνουν δρόμους φωνάζοντας ξύλινα συνθήματα, ολοκληρωτικά καθεστώτα που κατέρρευσαν πριν από δεκαετίες και σκουριασμένα κονσερβοκούτια που απειλούν ακόμα και σήμερα τους δημοκράτες νοικοκυραίους με τέτανο. Για πολλούς, ο όρος «αριστερά» ήταν και παραμένει βρισιά, ταμπέλα μιας αποτυχημένης ιδεολογίας που διεκδικεί παράλογα πράγματα και λαϊκίζει στην προσπάθεια της να ρίξει ολόκληρες χώρες στα βράχια.

Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό ας πούμε, που όχι μόνο δεν γράφεται με κεφαλαίο «Φ», αλλά στην εγχώρια εκδοχή του δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από την παραδοσιακή δεξιά της πατρίδας, της θρησκείας και της ρεμούλας. Μια δεξιά αφοσιωμένη στην προάσπιση των συμφερόντων της ελίτ που διασκεδάζει πετώντας λουλούδια στον Παντελίδη με λεφτά που έκλεψε από το κράτος που τόσο πολύ μισεί. Μια δεξιά που όχι μόνο διόγκωσε το χρέος και μας οδήγησε στα μνημόνια, αλλά που επί δεκαετίες διόριζε αβέρτα τους ψηφοφόρους της και μοίραζε δουλειές στους κουμπάρους της, και τώρα έχει το θράσος να μιλάει για κομματοκρατίες και σοβιετίες.

Ποιος χέστηκε για τις ταμπέλες και τις επετείους τους λοιπόν; Πραγματικά, τι νόημα έχει όλο αυτό το παιχνίδι των λέξεων, όταν ούτε ένα μικρό κομμάτι του πολιτικού φάσματος δεν είναι αυτό που διατείνεται ότι είναι στις διαφημιστικές μπροσούρες του;

Αριστεροί που κάνουν γαργάρα ταπεινωτικά μνημόνια εναντίον αριστερών που εκτονώνουν το επαναστατικό τους μένος με 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις που δεν απειλούν κανέναν.

Σοσιαλιστές που αναπολούν τις εποχές που ξόδευαν καπιταλιστικές επιδοτήσεις σε ακριβά αμάξια παρκαρισμένα έξω από αυθαίρετες βίλες, με αρκετούς από αυτούς σήμερα να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι πάντοτε ήταν συριζαίοι (και δυστυχώς να γίνονται πιστευτοί).

Κεντρώοι που θεωρούν ότι η φράση «καρκίνο σε όλη την οικογένεια Παπανδρέου και Μητσοτάκη» είναι ώριμος και μετριοπαθής πολιτικός λόγος.

(Νεο)φιλελεύθεροι που εξακολουθούν να στηρίζουν το Ποτάμι που στερεύει, γιατί η σωστή η αριστεία θα προκύψει μόνον όταν χωθούν στην εξουσία τα αμόρφωτα τσιράκια Βαλκάνιων μεγαλομαφιόζων.

Κεντροδεξιοί που πιστεύουν ότι ένα καλό βιογραφικό πρέπει να συνοδεύεται από τόνους κρατικοδίαιτης οικογενειοκρατίας, δωρεάν εξοπλισμό γραφείου κι έναν γραφικό νοσταλγό της χούντας για αντιπρόεδρο του κόμματος που αποδεδειγμένα συνέβαλε τα μέγιστα στη δημιουργία και επιδείνωση της οικονομικής κρίσης.

Δεξιοί πατριώτες που αντιστάθηκαν σθεναρά στα μνημόνια και τις νεοταξικές συνωμοσίες, αλλά στην πορεία κατέληξαν να συγκυβερνούν με αριστερούς που εφαρμόζουν ξενόφερτα μνημόνια (και στεναχωρούν και τους παπάδες με τα σύμφωνα συμβίωσης).

Αναρχικοί που περιορίζουν τις επετειακές εξεγέρσεις τους σε 3-4 οικοδομικά τετράγωνα μιας αθηναϊκής γειτονιάς, την οποία αντιμετωπίζουν με ιδιοκτησιακή νοοτροπία. Ενίοτε εκφράζουν την αλληλεγγύη τους δέρνοντας συντρόφους τους κατά λάθος.

Ακόμα και οι ναζί που έχει αυτή η χώρα είναι ντροπή για το Τρίτο Ράιχ, που, αν μη τι άλλο, δεν έμεινε στην ιστορία επειδή πουλούσε προστασία σε επαρχιακά κωλάδικα και κλαψούριζε στα δικαστήρια ότι δεν έχει σχέση με μαχαιροβγάλτες.

Να τα ισοπεδώσουμε όλα λοιπόν; Να καταργήσουμε τις ιδεολογίες και να αποφανθούμε ότι «όλοι ίδιοι είναι»; Να πάψουμε να περιμένουμε οποιαδήποτε θετική εξέλιξη από οποιουδήποτε είδους πολιτική δύναμη; Να πάψουμε να ψηφίζουμε ή να βγαίνουμε στους δρόμους;

Όχι. Απλά να κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, και να αδιαφορούμε πλήρως αν αυτό χωράει στα προκαθορισμένα κουτάκια που άλλοι έχουν σφηνώσει εδώ και τόσο καιρό στο μυαλό μας. Ακόμα καλύτερα, να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε με ηλίθια και παρωχημένα κουτάκια, που στην πραγματικότητα δεν αφορούν κανέναν.

Μπορεί να υπάρξει αξιοκρατία και οικονομική ανάπτυξη ταυτόχρονα με κοινωνικό κράτος και σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα; Μπορούν να γίνουν μεταρρυθμίσεις που θα εκσυγχρονίσουν τον δημόσιο τομέα χωρίς να απολύσουν κόσμο και να κόψουν μισθούς; Μπορούν να έρθουν επενδύσεις που δεν θα είναι φτηνό ξεπούλημα εθνικών πόρων με ακριβές μίζες; Μπορεί να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή και η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στους καστανάδες; Μπορεί να ξεριζωθεί ο μιντιακός ολοκληρωτισμός χωρίς να φιμωθεί η ελευθερία του λόγου; Μπορεί να λειτουργήσει το ασφαλιστικό σύστημα όταν τεράστιο μέρος του οικονομικά ενεργού πληθυσμού είναι μεταξύ ανεργίας και μετανάστευσης; Μπορεί να αντιμετωπιστεί η προσφυγική κρίση χωρίς να πνίγονται παιδιά ή να βρεθούμε με ένα εκατομμύριο επιπλέον στόματα να ταΐσουμε; Μπορούν οι Έλληνες πολίτες να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια χωρίς να παρασυρθούν από τις δηλητηριώδεις παπαριές του εθνικισμού; Μπορούμε να ορθοποδήσουμε και να γίνουμε παράδειγμα προς μίμηση για μια άλλη Ευρώπη, αντί να είμαστε τα θύματα της συνεχιζόμενης παρακμής της;

Μπορεί να υπάρξει επιτέλους ένα σοβαρό, αναλυτικό και κοστολογημένο επιχειρησιακό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αντί για αοριστολογίες και κομματικά σημαιάκια που ανεμίζουν;

Το να περιμένουμε ότι θα τα κάνει όλα αυτά από μόνος του ο σωτήρας Τσίπρας (πόσο μάλλον ο σωτήρας Κυριάκος) είναι βλακώδες. Το να συνεχίσουμε να μισούμε ο ένας τον άλλον με βάση τις προκαταλήψεις μας για το ποιος είναι κουμμούνι και ποιος φιλελές είναι ακόμα πιο βλακώδες. Και το να θεωρούμε ότι αρκεί να προσηλωθούμε στην ερμηνεία δογμάτων του προπερασμένου αιώνα και μετά να τσακωνόμαστε για το ποιος έχει κληρονομήσει τα πνευματικά δικαιώματα είναι απλά τραγικό. Και φρικτά βαρετό επίσης. Κυρίως όμως, είναι πέρα για πέρα αναποτελεσματικό.

Ένας χρόνος «πρώτη φορά κάπως διαφορετικά» λοιπόν, με αυτό το «διαφορετικά» να παλεύει για ένα διάστημα με τα θηρία και μετά να σπάει θεαματικά τα μούτρα του, κάνοντας τα σκατά και παύοντας να είναι και τόσο διαφορετικό από τους προκατόχους του. Η εξέλιξη θα δείξει αν θα καταφέρει να πετύχει έστω και ελάχιστα ή θα γίνει μια δευτεροκλασάτη εκδοχή ΠΑΣΟΚ μέχρι να ανατραπεί πανηγυρικά από το σύστημα που ως τώρα έχει αμφισβητήσει μόνο στα λόγια.

Το αν ήταν, είναι ή θα είναι Αριστερά με αφήνει παγερά αδιάφορο.

https://nefelikas.wordpress.com/2016/01/26/