Ένας παλιάτσος είμαι εγώ σε πλανόδιους ανέμους

wpid-wp-1455225576206.jpeg

απόψε, στις υγρές μου αϋπνίες κλειδώνω τ’ ατσάλινα λουκέτα
ναυαγισμένης νοσταλγίας
σφραγίζοντας κρυφές επιθυμίες
στα ονειροτάξιδα της θλίψης μου..

μετά επουλώνω κύματα απώλειας
και σε πλανόδιους ανέμους
τολμώ απόψε να κρατήσω
έστω και για λίγα δευτερόλεπτα
το χλωμό φεγγάρι απ’ τα φιλιά σου ..

ύστερα σιωπηλά περιπλανιέμαι
ανάμεσα σε δώδεκα καθρέφτες
που δεν έχουν ανάγκη για συγνώμη
ούτε οι καμένες καρδιές από έρωτα
φτιάχνουν δρόμο στο όραμα μου..

αίμα στάζει το χαμένο όνειρο μας
κι όλα κρατάνε μια μόνο στιγμή
σαν μια φλέβα που χτυπάει τη ζωή
κι αυτό π’ ανθίζει στα χείλη μου
τραγούδι ροή στη νοσταλγία γίνεται
κι αναδιπλώνει τους γαλάζιους ουρανούς μου..

κι όμως.. ποτέ τα σύννεφα
δεν μένουν για πολύ
στο ίδιο μέρος τ’ ουρανού μου
ούτε χορταίνουν μαύρες καταιγίδες
πάντα στο τέλος ανοίγει ο ουρανός
μετά από κάθε μπόρα.. έτσι;

image

image