ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Κατ’ αρχήν να το ξεκαθαρίσουμε: Το αγγλικό επίθετο stupid δεν μεταφράζεται στα ελληνικά «ανόητος». Το στενόμακρο λεξικό Divry’s, που είναι ο σύντροφος του δημοσιογράφου, έχει δίπλα στο stupid μόνο δυο ελληνικά επίθετα: βλάκας και ηλίθιος. Για τον ανώδυνο χαρακτηρισμό «ανόητος», οι Αγγλοσάξωνες χρησιμοποιούν το επίθετο «fool». Η περίφημη φράση του Κλίντον, που υιοθέτησε ο Σόϊμπλε, για να εξευτελίσει τον κ Τσίπρα, ενώπιον διεθνούς ακροατηρίου χρυσοκανθάρων στο Νταβός, επί χρόνια μεταφράζεται με τη λέξη «ηλίθιε».

Ανταποκριτές των ελληνικών καναλιών στο Βερολίνο, κυνήγησαν κάποια διάψευση, αλλά απέσπασαν την κλασσική κατευναστική «διευκρίνηση» εκπροσώπου, ότι ο κ. Σόϊμπλε δεν εννοούσε τον Τσίπρα. Όσοι παρακολούθησαν το σχετικό βίντεο ξέρουν ότι ο Σόϊμπλε εξέφυγε του θέματος της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες για να αναφερθεί στην εφαρμογή συμφωνιών και να διαπομπεύσει την Ελλάδα στο πρόσωπο Τσίπρα, με την υβριστική φράση του Κλίντον. ‘

Για την διάλυση ψευδαισθήσεων παρενέβη, αμέσως μετά, η καθόλου «κίτρινη» γερμανική εφημερίδα Die Welt, πληροφορώντας το διαδίκτυο ότι ο «Αλέξης Τσίπρας έγινε περίγελως στο Νταβός, σε αντιπαράθεση με τον Σόϊμπλε. Έκανε έκκληση για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, ενώ αυτό που εννοούσε ήταν περισσότερα χρήματα για την καταχρεωμένη χώρα του…»

Το γεγονός ότι η μεγίστη πλειοψηφία των ενημερωτών της ελλαδικής κοινής γνώμης συμφώνησαν στην εσφαλμένη μετάφραση φωτίζει και τα αίτια της βαθειάς κρίσης κύρους, που έχει πλήξη τη τάξη των κάποτε λειτουργών 4ης Εξουσίας και μας έχει καταστήσει στόχους σαρκασμού και έρμαια της κρατικής λεηλασίας των ταμείων μας. Και δεν είναι φυσικά η άγνοια της Αγγλικής. Ξέρουν αγγλικά οι δημοσιογράφοι και της Αυγής και της ΕΡΤ και της Εφημερίδας των Συντακτών και ξέρουν επίσης αγγλικά οι τηλεπερσόνες του Μέγκα, του Αντένα και του Σκάι-μερικοί μάλιστα καλύτερα από τα ελληνικά τους.

Τώρα γιατί δημοσιογράφοι Μέσων που υπηρετούν την κυβέρνηση Τσίπρα και άλλοι σε κανάλια που υπηρετούν τους επιχειρηματίες ιδιοκτήτες τους, συνέβαλαν από κοινού στην παραπλάνηση του ελληνικού κοινού ως προς τη βαρύτητα της προσβολής που, μπροστά σε κρίσιμο διεθνές ακροατήριο, επέλεξε να εκτοξεύσει ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών εναντίον του ελληνικού κράτους, (ως αφερέγγυου για την τήρηση συμφωνιών), στο πρόσωπο του παρόντος πρωθυπουργού, (ως ηλιθίου να αντιληφθεί την υποχρέωση εφαρμογής τους);

Το ελληνικό κοινό, που τελικά δεν σφάλλει στην αξιολόγηση και βαθμολογία -τουλάχιστον των δημοσιογράφων- αντιλαμβάνεται ότι οι της πρώτης κατηγορίας θέλησαν να προστατεύσουν τα δημοσκοπικά ποσοστά του κ. Τσίπρα ενώ οι της άλλης πλευράς θέλησαν να διαφυλάξουν «τις ελληνο-γερμανικές σχέσεις» -και την ελληνική, μέχρι θανάτου, αφοσίωση στο ευρώ. Το εθνικό συμφέρον επίγνωσης της πραγματικότητας, η δημοκρατική επιταγή ενημερότητας του λαού και το δημοσιογραφικό χρέος αντικειμενικής ενημέρωσης, θυσιάστηκαν-κατά την αναζήτηση μεταφραστικής ασπιρίνης- στην υπηρεσία υπέρτερων αξιών…

Σιγά μη στάξει η ουρά του ποντικού!, θα σαρκάσει ο αναγνώστης. Και όμως το σύμπτωμα δεν είναι τόσο δευτερεύον. Επειδή δεν πρόκειται εδώ για ένα τυχαίο φραστικό εκτροχιασμό, από άνθρωπο που δεν αυτοσχεδιάζει και έχει τα λόγια του μετρημένα. Ο πραγματικός εγκέφαλος του 4ου Ράιχ, με το πασίδηλο πια εκδικητικό μένος κατά της Ελλάδος, σαφώς επιζήτησε να ταπεινώσει με διαπόμπευση έναν ηττημένο αντίπαλο και επέλεξε γι’ αυτό α) το πρόσωπο-σύμβολο, β) τον χώρο πανοραμικής προβολής της ταπείνωσης και γ) τον χρόνο μεγίστης απήχησης και στρατηγικής απόδοσής της. Συγκεκριμένα:

α)Το πρόσωπο Τσίπρας -πέρυσι σύμβολο διογκούμενης ευρωπαϊκής εξέγερσης κατά της γερμανικής ηγεμονίας- αντιπροσώπευε φέτος στο Νταβός το σύμβολο ήττας, υποταγής, ταπείνωσης και κλαυθμυρισμών για αλληλεγγύη, ανάξιο αβρότητας και προσοχής.

β) Ο χώρος ήταν η αίθουσα δημόσιας συζήτησης πρωθυπουργών, στα πλαίσια της ετήσιας διάσκεψης του Νταβός, που συγκεντρώνει την παγκόσμια οικονομική, επιχειρηματική και πολιτική ηγεσία και τους μεγιστάνες των ΜΜΕ. Το δικαίωμα συμμετοχής τιμάται 24.000 ευρώ, το οικονομικώτερο ξενοδοχείο περί τα 1.000 ημερησίως.

Αυτόν τον χώρο, με την ιδεώδη (παγκόσμια) ακουστική, επέλεξε ο Σόϊμπλε για το ξεκαθάρισμα παλαιών γερμανικών λογαριασμών. Και σε αυτόν τον χώρο δόθηκε στον κ. Τσίπρα μια δεύτερη ιστορική ευκαιρία να ανατρέψει τις εντυπώσεις:

Θα μπορούσε να απαντήσει στην προσβολή, καλώντας τον Σόϊμπλε να τηρήσει την υποχρέωση εξόφλησης του γερμανικού κατοχικού «δανείου» -αν δεν το είχε θυσιάσει στα χαριεντίσματα με την Φράου Μέρκελ. Θα μπορούσε ακόμη να παρουσιάσει το πόρισμα της Διεθνούς Επιτροπής, για το παράνομο και επονείδιστο χρέος, για το οποίο αφαιμάσσεται η χώρα του –αν δεν το είχε πετάξει –με εντολή του- ο Βούτσης και από την ιστοσελίδα του Κοινοβουλίου. Και αν δεν του έδιναν προς τούτο τον λόγο στα όρια της συζήτησης, θα μπορούσε αμέσως μετά, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, να καλέσει τους αντιπροσώπους του Τύπου, για να απαντήσει στον Σόϊμπλε δημόσια. Θα μπορούσε…Αλλά με τα «θα» δεν βάφονται τα αυγά, ούτε οι σαλτιμπάγκοι μεταμορφώνονται σε εθνικούς ηγέτες.

Και τέλος,

γ) Η επιλογή του χρόνου της διεθνούς διαπόμπευσης, πρέπει να έχει διττή στόχευση: εσωτερική στην Ελλάδα και διεθνή σε βάρος της.
Στο πρώτο πεδίο, ο κόλαφος του Νταβός στοχεύθηκε να συμπέσει με την συμπλήρωση ενός χρόνου ζωής της κυβέρνησης Τσίπρα και να βάλει μια πρόσθετη πινελιά, σουρεαλιστικού τραγέλαφου, στον πίνακα του εορτασμό της επετείου, με τις βατραχομυομαχίες στη Βουλή, το ξυλοφόρτωμα βουλευτών της κυβέρνησης από εξεγερμένους αγρότες, την καθολική κινητοποίηση εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων εναντίον της και τους κομπασμούς στελεχών της για το «ηθικό πλεονέκτημα της… αριστεράς».

Στο δεύτερο πεδίο εστόχευε να προετοιμάσει το κλίμα για την ολοκλήρωση του αφανισμού του ελληνισμού, με διπλό πλήγμα:
-Την γερμανό-τουρκική συμπαιγνία για την μεταβολή της χώρας σε σύγχρονο Άουσβιτς, για το μάντρωμα εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών. Και
-Την μεθόδευση ενός GREXIT γερμανικής επινόησης, με διπλό νόμισμα, που θα καθιερώνει για την Ελλάδα ένα νέου τύπου «εξηρτημένο (υποτελές) μέλος» της Ε.Ε. Θα διατηρηθεί το ευρώ, για την διαιώνιση της δουλείας στο χρέος και τις όποιες εξωτερικές συναλλαγές. Και θα κοπεί εσωτερικό ευτελές νόμισμα υποδιαίρεσης του Ευρώ, για την πληρωμή μισθών και συντάξεων του όποιου πληθυσμού ειλώτων παραμείνει και επιζήσει τη χώρα.
Γι’ αυτά, το δημοσιογραφικό χρέος υπαγορεύει μια ρεαλιστική, πιστή μετάφραση της φραστικής σφαλιάρας του Σόϊμπλε.

Δημοσιεύθηκε στο Παρόν