​Σπουργίτια του δάσους, ζητιαναρέοι μιας ζωής σακάτισσας, αποχαυνωμένης, από παραδείσους ατελείς φτιαγμένη. Αυτοί ήμαστε…..Παραδομένοι στην αυταπάτη μιας λοξής ματιάς, αλλήθωρης, θολής, προφίλ που λεν και οι κουτόφραγκοι. Ερποντας ανεβαίνουμε να δούμε το σκίσιμο του ουρανού στα διό μέσα από το φινιστρίνι που θωρεί το φτερό του άλλου…. όχι του αϊτού.

Λείπω χρόνια πολλά, δίσεχτα από τον κόσμο τούτο τον άνοστο, τον χωρίς μπαχαρικά καμωμένο. Εκεί που ο ύδρος και το δάκρυ σταλάζουν αρώματα αιθέρια, και το πιπέρι ειν γλυκό σαν μέλι. Εκεί που το τσικάλι μαυρίζει απ’ τη φωτιά που καίει στις καρδιές λυγερών κοριτσών, που αρμενίζουν πάνου κάτου στα σοκάκια με ολάνοιχτα πανιά και στητή την πλώρη ίσα πάνω στο κύμα. Νέοι με γυμνά ποδάρια, πληγές γιομάτα από την αλυσίδα γύρω από τους αστραγάλους, προσμένουν την αντάμωση. Δεν κυνηγάν, στήνουν καρτέρι ανήμποροι, με ένα κόμπο στο λαιμό που δεν αφήνει τη λεφτεριά του έρωτα που σεργιανάει γυμνό με τα σωθικά του όξω να πάει κάτω. δημιουργήστε μπόμπες,κανόνια πελώρια, και λεφτά φτιάξτε, να νικήσετε τους ανθρώπους που λέφτεροι γεννιούνται. δημιουργήστε και φυλακές αψηλές ο ήλιος να μη βλέπει και κλείστε ερώτους και ονείρατα εντός.

δημιουργήστε αλήτες, χτικιά άρρωστα βαλσαμωμένα χωρίς ψυχή,

δημιουργήστε νόμους και θρησκείες και κράτη γαμημένα….δημιουργήστε….

εγραψε το πιτσιρικι