Χρόνια και χρόνια υφάνατε τη σημαία σας
με σιωπή, υπομονή, αδιαφορία
και αφελώς ή και με ιδιοτέλεια πιστεύατε
πως άμα μάθετε να καταπίνετε τις ταπεινώσεις
και κοιτάζετε τη δουλειά σας
θα κερδίσετε περισσότερα.

Μετά ήρθαν οι περικοπές, οι απολύσεις,
οι χιλιάδες πραγματικοί θάνατοι
η Ηλεκτρονική, η Ledra Marriott, ο Μαρινόπουλος
και λυπηθήκατε και κάνατε το σταυρό σας
και είπατε, εντάξει, μακρυά από μας «κοίταζουμε τη δουλειά μας».

Σκεφτήκατε και πάλι ότι έτσι μόνο υπάρχει περίπτωση
να χάσετε λιγότερα…
Και σκεφτήκατε ότι τέλος πάντων «που να τα βάλουμε με τα θηρία» και που θα πάει «θα φάνε, θα φάνε και κάποια στιγμή θα χορτάσουν και θα σταματήσουν».
Και κύλισε ο καιρός και η βαρβαρότητα μεγάλωνε
και οι πληγές άρχισαν να πληθαίνουν και στο δικό σας σώμα.

Και τότε αρχίσατε να καταλαβαίνετε ότι σταματημός δεν θα υπάρξει,
ότι σας περικυκλώνει το αδιανόητο
και ότι αν δεν γίνει κάτι η ζωή σας θα είναι «για ένα κομμάτι ψωμί»

Ε, λοιπόν σε σας απευθύνομαι.Σε σας.
Και σας εκσφενδονίζω ένα μήνυμα κλεισμένο σε στίχους
του Γιώργου Ζιόβα, στίχους γεμάτους φωτιά:

«Ξανανοίγουμε χάρτες, κατεβάζουμε
παλιά βιβλία, συγκρίνουμε
τις εποχές.
Βλαστημάμε την τύχη.

Ένα σάλπισμα καραβιού
μια φωτιά στο βουνό,
μια ντουφεκιά στο κούτελο του φόβου.
Θα βγούμε πάλι.

Είμαστε ράτσα ατάκτων και κλεφτών,
έχουμε το πείσμα του σίδερου,
την υπομονή του νερού.
Όσοι πιστοί.

Με συμπόνια και με μαχαίρι.
Κι αν δεν καταλαβαίνεις
ψάξε Μεσολόγγι
Μακρόνησο και Νοέμβρη…»

Πηγή