ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Βρισκόμαστε ήδη στην αρχή της τέταρτης εβδομάδας διακυβέρνησης Αλέξη Τσίπρα. Ουσιαστικά, όταν ο τελευταίος απέκτησε και με τη βούλα την εξουσία, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, η κυβέρνησή του κλήθηκε αμέσως στις Βρυξέλλες και στα κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκεί, μετά από έναν ευρωπαϊκό μαραθώνιο, η ελληνική αποστολή αντιμετώπισε με σκληρή στάση την ήδη αδιάλλακτη στάση των Ευρωπαίων. Οι τελικές αποφάσεις μοιάζουν να βρίσκονται πότε πολύ κοντά, πότε πολύ μακριά.

Αυτή τη στιγμή. Το πρόγραμμα της χώρας λήγει σε λιγότερο από δεκατέσσερις ημέρες. Μέχρι τότε υπάρχει εγγυημένη ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Παράλληλα, σήμερα υπάρχει σημαντική εκροή καταθέσεων. Μαζί με πότε διφορούμενες και πότε εκβιαστικές δηλώσεις περί Grexit και καταστροφών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι εταίροι στυλώνουν τα πόδια τους. Σε μνημόνιο, σε τρόικα, σε σκληρή δημοσιονομική πολιτική.

Εάν συμφωνούμε πως ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε εκεί που βρέθηκε επειδή η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου για την προηγούμενη κατάσταση γιγαντώθηκε, πράγμα που υποθέτω πως ο ίδιος το γνωρίζει, η πτώση του θα ερχόταν υπό τους ήχους ελικοπτέρου εάν έβαζε την υπογραφή του σε μία εκδοχή των προηγούμενων προγραμμάτων.

(Εάν διαφωνούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε εκεί για να αλλάξει κάτι, αλλά στόχος του είναι απλώς η συνέχιση της προηγούμενης πολιτικής, μάλλον βρίσκεσαι σε λάθος ιστότοπο. Μπορείς να αναζητήσεις αναρτήσεις σε πληθώρα συνωμοσιολογικών μπλογκ, όπου αποκαλύπτεται μεταξύ άλλων και ο σκοτεινός ρόλος του Αλέξη Τσίπρα ως εκπροσώπου της Νέας Τάξης Πραγμάτων.)

Συνεπώς ο κλοιός σφίγγει. Και ο Τσίπρας δε το κρύβει.

Εάν η «κωλοτούμπα» που όλοι περιμένουν δεν έρθει, και οι Ευρωπαίοι εμείνουν στην σκληρή τους στάση, θα έρθει κάτι άλλο.

Αυτός θα είναι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα λένε:

Κύριοι, μας αρέσουν, δεν μας αρέσουν, αυτά είναι τα πράγματα. Αυτοί κρατάνε το μαχαίρι, αυτοί και το καρπούζι. Και λένε πως πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό που αυτοί λένε. Χωρίς εναλλακτική. Διαφορετικά είμαστε μόνοι μας. Θέλετε να τελικά να κάνουμε αυτό που λένε αυτοί, ή θέλετε να μαζευτούμε όλοι μαζί και να κάνουμε κάτι άλλο;

Τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα; Πόσο έτοιμη είναι η ελληνική κοινωνία να αφομοιώσει τόσο γρήγορα μία τέτοια αλλαγή. Και πόσο διατεθειμένη είναι να το κάνει;

Προφανώς, τα πράγματα δεν τα βλέπω ακόμα τόσο μαύρα. Οι εξελίξεις δεν εκτυλίσσονται σε νεκρό χρόνο. Ο χρόνος κυλάει σε κάθε γωνία της γης. Και η πολιτική είναι η ίδια η ζωή.

Θα υπάρξει κόσμος που θα παρακολουθήσει τα όσα θα διαδραματιστούν. Ζούμε στην εποχή της γρήγορης πληροφορίας. Κατά μία έννοια, ένα κακό σενάριο για την Ελλάδα, θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον (και σίγουρα ριψοκίνδυνο) σενάριο για τον υπόλοιπο κόσμο.

Άλλωστε, τα μηνύματα που έρχονται από μεγάλες μειοψηφίες, ή ακόμα και πλειοψηφίες, ανά τον κόσμο και την Ευρώπη, είναι πως βρισκόμαστε ακριβώς στην κεφαλή μιας μακράς πορείας. Δεν είμαστε μόνοι. Και κριτήριο γι’ αυτό δεν είναι ξοφλημένες κυβερνήσεις άλλων χωρών, αλλά η βάση τους στις κοινωνίες τους.

Μέχρι τώρα, παρά την δυσκολία με την οποία επετεύχθη η αλλαγή, αρκούσε η διαμαρτυρία. Η απόφαση για διαμαρτυρία ήταν θαρραλέα, μέχρι την πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης. Σήμερα δεν αρκεί.

Σήμερα στην εξουσία βρίσκεται μία κυβέρνηση που δείχνει διατεθειμένη να ακολουθήσει τις εντολές του λαού. Αυτό που θα εκφράσει μέσα από την πλειοψηφία του.

Σύντομα, οι δύσκολες αποφάσεις της κυβέρνησης όμως θα «τελειώσουν». Και ταυτόχρονα θα αρχίσουν οι δύσκολες αποφάσεις για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας.

Θα μιλήσει επιτέλους η σιωπηρή πλειοψηφία;