ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Η πιο σπουδαία, η πιο σημαντική κίνηση που έχει κάνει μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση δεν έχει να κάνει ούτε με Βαρουφάκη-Σόιμπλε, ούτε με την εξαγγελία για το βασικό μισθό, ούτε με τίποτε-τίποτε από όλα αυτά. Η πιο σπουδαία, η πιο σημαντική κίνηση που έχει κάνει μέχρι στιγμής η νέα κυβέρνηση είναι που αφαίρεσε τα κάγκελα έξω από τη Βουλή –ίσως γι αυτό το λόγο, αυτήν την κίνηση την έκανε πρώτη-πρώτη, προς τιμή της.

Ο λόγος που θεωρώ αυτήν την κίνηση ως πιο σπουδαία και πιο σημαντική, είναι ότι με ενθαρρύνει να πάω έξω από τη Βουλή και να διαμαρτυρηθώ για όσα η κυβέρνηση δεν κάνει ή δεν θα κάνει, καθώς και για όσα δεν μου αρέσουν από εκείνα που κάνει. Να διαμαρτυρηθώ έξω από τη Βουλή, π.χ., για την επιλογή Παυλόπουλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας.

Αν δεν πάω έξω από τη Βουλή να διαμαρτυρηθώ, τότε ο Παυλόπουλος θα έχει γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας μάλλον αδιαμαρτύρητα, κι εγώ θα βαυκαλίζομαι ότι αντιδρώ με το να γράφω εξυπνάδες στο Twitter.

Όσο δεν πάω έξω από τη Βουλή να διαμαρτυρηθώ, στην πραγματικότητα μεταθέτω τη δική μου πολιτική κρίση στην κυβέρνηση, και απλώς θα εισπράττω απογοήτευση κάθε φορά που η δική μου κρίση δεν θα συμπίπτει με τη δική της. Το «πρώτη φορά Αριστερά» χωράει πολλές ερμηνείες και μπερδέματα. Και ακριβώς επειδή χωράει πολλές ερμηνείες και μπερδέματα, δεν αρκεί για να διασφαλίσει από μόνο του ότι η πολιτική κρίση της κυβέρνησης θα συμπίπτει με τη δική μου. Αυτονόητα δεν υπάρχουν. Και να μην περιμένω να καθαρίσει ο Λαφαζάνης για πάρτη μου, διότι ο Λαφαζάνης δεν θα καθαρίσει. Ο Λαφαζάνης θα ψηφίσει τον Παυλόπουλο, ακριβώς όπως ο Παυλόπουλος ψήφιζε τα Μνημόνια. Διαφωνώντας.

Είπα «δεν υπάρχουν αυτονόητα»; Λάθος. Υπάρχουν αυτονόητα στη φράση «πρώτη φορά Αριστερά». Απορρέουν από τη λέξη Αριστερά. Δύο είναι σήμερα αυτά τα αυτονόητα και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Το ένα αφορά στον Ανθρωπισμό που όμως δεν είναι εδώ το θέμα μας, και το άλλο στη Συμμετοχικότητα. Αυτό το δεύτερο, δηλαδή τη συμμετοχική δράση, εννοούμε όταν λέμε «πάω να διαμαρτυρηθώ έξω από τη Βουλή». Η μετάθεση της πολιτικής μου κρίσης στην κυβέρνηση από μακριά με την ελπίδα ότι θα συμπέσει με τη δική της δεν είναι Αριστερά. Είναι Δεξιά και μάλιστα Δεξιά τύπου Παυλόπουλου.

Βέβαια, μόνος μου έξω από τη Βουλή δεν λέει και πολλά. Θέλει να είμαστε κι άλλοι μαζεμένοι εκεί. Πολλοί. Κυρίως για ένα λόγο: Διότι μέσα στη Βουλή βρίσκονται όσοι ήδη κατάφεραν να μαζέψουν τους πολλούς. Και μπορούν τώρα να ερμηνεύουν το «πρώτη φορά Αριστερά», χωρίς απαραίτητα να συμπίπτουν μαζί μας σε όσα δεν είναι αυτονόητα. Ευτυχώς, τουλάχιστον χωρίς κάγκελα.