Daily Archives: Μαρτίου 5, 2015

λένε πως ήτανε τρελός

Μαρτίου 05, 2015   pitsiriki1
Sam Provata Psifizoyn kai meta sfaksimo

Και πάντα με πιάνει μια μελαγχολία όταν αλλάζει ο χρόνος… Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει… είναι κάτι που φτιάξανε για να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη. Μα αν πραγματικά υπήρχε γι” αυτό το λόγο, έπρεπε να είναι σύμμαχoς… Αυτός εδώ είναι αντίπαλος. Καθημερινά τρέχεις να προλάβεις αυτόν τον κύριο που όλοι σκέφτονται και αναφέρουν τουλάχιστον μια φορά την ημέρα… τι ώρα είναι; Προλαβαίνουμε; Μα αν πάμε πώς θα γυρίσουμε όταν ο χρόνος θα “χει περάσει και δε θα “χουμε μετρό; Τι σχέδια έχεις για τον επόμενο χρόνο; Σε λίγο τα μαγαζιά κλείνουν… μας φτάνει ο χρόνος; Έχεις χρόνο για έναν καφέ; Ο χρόνος είναι σχετικός… για ποιον χρόνο μου μιλάς; Για το χρόνο που μετράνε οι άνθρωποι ή για το δικό μου προσωπικό χρόνο που χρειάζομαι για να σε ξεπεράσω, για να σε μάθω, για να σε συνηθίσω ή για να σε κάνω κομμάτι μου; Πόσο χρόνο θέλεις να σηκωθείς ξανά; Πόσο χρόνο σου πήρε να ζωγραφίσεις αυτόν τον πίνακα; Πόσο καιρό είστε φίλοι; Γιατί αυτό μας λέει κάτι… μα κάτι τόσο λίγο… Γιατί δεν έχει καμία σημασία το πόσο καιρό σε ξέρω για να περιγράψει το δέσιμό μας κι όμως χρησιμοποιείς ακόμη το χρόνο για να μας ορίσει… Xρησιμοποιείς την έννοια του χρόνου ως τέταρτη διάσταση που ορίζει τα πάντα γύρω… Mπαίνεις μέσα σ” αυτή και καθήμενος στη θέση του παρατηρητή μιλάς γι” αυτά που έζησες και κάνεις τον απολογισμό μέχρι να καταλήξεις στο τι έφερες εις πέρας στην ώρα του, σε τι άργησες και τι έκανες πιο γρήγορα απ” ό,τι έπρεπε… με γνώμονα συνήθως το πόσο χρόνο χρειάστηκαν κι οι άλλοι, αφού δε μιλάμε για το δικό σου χρόνο μα για του κόσμου τον χρόνο… Eκεί δεν είσαι μόνος εκεί ο χρόνος συμβαίνει διαφορετικά εκεί ο χρόνος γίνεται όντως μέρος ανταγωνιστικό και τρέχεις να προλάβεις… τι; Μόνο εσύ ξέρεις…Άσε με λοιπόν να κυλάω με το δικό μου ρυθμό.. μην πειράζεις τη ροή μου κι άσε τα νερά μου να ταξιδέψουν ορμητικά μέχρι την άκρη του κόσμου ώσπου να ξεχυθούν σ όλες τις θάλασσες.. Άσε με να κρατάω το ρυθμό και να χορεύω και να στροβιλίζομαι και να πετάω ψηλά ακόμα κι αν πιστεύεις πως όταν πέσω θα κάνω μεγάλο θόρυβο..Άσε με να ζω τη μέρα με το δικό μου ρυθμό, να περπατάω στο δρόμο τόσο αργά ώστε να μπορώ να φροντίζω το βήμα μου, να μυρίζω τη βροχή και να παρατηρώ τα χρωματιστά σημεία της γκρίζας πραγματικότητας…Άσε με να υπακούω στο δικό μου και μόνο δικό μου προσωπικό ρολόι πριν σταματήσει.. και μη μου το ξεκουρδίζεις… είναι χρωματιστά κι αιθέρια έτσι…

Read More

Η τρύπια καραβάνα της Αξιοπρέπειας

Μαρτίου 05, 2015   pitsiriki1
Sam Provata Psifizoyn kai meta sfaksimo
Πρώτα βάζουμε το τσιρότο στην πληγή και μετά όταν η πληγή θα έχει κακοφορμίσει πλήρως τότε καθαρίζουμε το τραύμα. Αυτή είναι η σειρά με την οποία η κυβέρνηση θέλει να λύσει τα προβλήματα των πολιτών. 
Το να καλύψεις την εξαθλίωση Ελλήνων από τον πόλεμο που δέχθηκαν μέσω επιδομάτων, κουπονιών τροφής και κάρτας απόρου για νοσηλευτική ή φαρμακευτική βοήθεια, είναι μία παράταση αναξιοπρέπειας, η οποία έρχεται παράλληλα με την παράταση δανειακής σύμβασης. Δεν γίνεται 2,500,000 Ελλήνων να ήταν τόσο άχρηστοι, τόσο λαμόγια, τόσο καιροσκόποι που να έφθασαν στο σημείο φτώχειας εξαιτίας της εισβολής των οικονομικών δολοφόνων του πλανήτη που ήρθαν να τους εξυγιάνουν. 
Τι θέλει να μάς πει τώρα το υπουργείο Οικονομικών; Ότι το 30% των Ελλήνων που δούλεψαν, έχασαν τα πάντα, δεν έχουν ελπίδα για εργασία τώρα είναι οι κρίμα που θα καλυφθεί η αξιοπρέπεια τους μπαίνοντας στην λίστα των απόρων και εξαθλιωμένων; Πριν γίνει αυτό το κατάπτυστο νομοσχέδιο, που θα κατατεθεί εντός ημερών, δεν θα βρεθεί ούτε ένας σε αυτή την μπουρδελοκυβέρνηση να ζητήσει ευθύνες από όσους έφεραν το 1/3 του πληθυσμού σε αυτή την κατάσταση; 
Για να καταλάβουμε κι εμείς που είμαστε απέξω από κομματικές γραμμές αυτή την στιγμή συναινούν όλοι ότι έχουμε θύματα αλλά κανείς δεν θα τιμωρηθεί για το έγκλημα; Έρχεται η κυβέρνηση και τακτοποιεί τα νούμερά της παίρνοντας από το καντήλι της Παναγίας και βάζοντας στο καντήλι του Χριστού. Μέχρι και το καντήλι της Παναγίας να μείνει άδειο και τότε τι θα γίνει; Θα κάνουν ντου οι Ανθρωπιστικές Οργανώσεις να σώσουν το παιδί της Ελλάδας όπως έσωναν παλαιότερα το παιδί της Μπιάφρα; Θα κάνουμε Action Aid “υιοθέτησε πλούσιε δυτικέ ένα ελληνόπουλο εξ αποστάσεως και θα σου στέλνει ευχαριστήριες καρτούλες”; 
Κοιτάξτε να δείτε, οι Έλληνες μέσα στα σκατά των πολιτικών παιχνιδιών, των συντεχνιών και των λαμογιών κατόρθωσαν να ξεπεράσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο χωρίς ούτε ένα δολάριο ενίσχυση. Τα παλιοσίδερα, που έστελναν οι ΗΠΑ για να ανασυγκροτήσουν την χώρα μετά τον πόλεμο, οι Έλληνες τα έπαιρναν και έφτιαχναν ζωή αν και σακατεμένοι. Μέσα σε 10 χρόνια κατάφεραν να ανεβάσουν τον πήχη των προσδοκιών τους ακόμα κι αν φορούσαν μπαλωμένο παντελόνι. Κατάφεραν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 αρχές δεκαετίας ’60 να ξεπεράσουν την Ιαπωνία σε ρυθμούς ανάπτυξης με την δουλειά τους, ασχέτως αν αυτοί οι ρυθμοί δεν λειτούργησαν υπέρ του λαού ποτέ. Κατάφεραν την δεκαετία του ’70 να είναι στις πρώτες εξαγωγικές χώρες, ασχέτως αν τα πλεονάσματα δεν πήγαν ποτέ για την ανάπτυξη της χώρας. Σπούδασαν ζώντας σε υπόγεια των 10 τετραγωνικών μέτρων και τρώγοντας ξερό καλαμποκόψωμο για μία εβδομάδα. Γιατί τότε έφτιαχναν οι άνθρωποι από μόνοι τους την Ελπίδα. Χωρίς να έχουν καμία πλάτη από καμία εξουσία, αντιθέτως η κάθε εξουσία να δίνει εκείνες τις εποχές τις μίζες σε εργοστασιάρχες και τον εθνικό πλούτο σε λαμόγια που ήρθαν παρέα με τα Σχέδιά Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης. 
Ενδιάμεσα να έχουν και 7 χρόνια δικτατορίας και τα μισά εργατικά χέρια να βρίσκονται σε εξορίες και σε εργοστάσια της Δυτικής Ευρώπης. Σε ερήμους της Λιβύης και της Σαουδικής Αραβίας έκαναν μεροκάματα στους 50ο Κελσίου για να γυρίσουν πίσω να φτιάξουν ένα σπίτι για τα παιδιά τους και να τα σπουδάσουν. Εκείνα τα παιδιά σπούδασαν και έφτιαξαν την ζωή τους “στα μέτρα του Ανθρώπου”. 
Τι θέλετε, λοιπόν τώρα; Να ξεχαστούν όλα αυτά, να δεχθούν την εξαθλίωση όλοι αυτοί οι άνθρωποι και δύο γενιές που μεγάλωσαν με αυτοκίνητο και παροχές δυτικής κοινωνίας (όχι χωρίς να φτύσουν αίμα για να τις αποκτήσουν) να μπουν στην λίστα Βαρουφάκη χωρίς όμως το δικαίωμα να ξαναφτιάξουν την ζωή τους; Χωρίς να έχουν τα παιδιά τους το δικαίωμα να ονειρεύονται ότι θα προσφέρουν στην πατρίδα τους, παρά μόνο μαζί με το απολυτήριο λυκείου να έχουν έτοιμο και ένα εισιτήριο μετανάστευσης; 
Τι να περιμένουν όλοι αυτοί οι αδικαίωτοι; Ότι θα έρθει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης για να τους δώσει συμβουλές πώς θα κατακτήσουν την ζωή τους; Κατακτημένη την είχαν την ζωή τους και τους την πήραν μέσα από τα χέρια χωρίς δικαίωμα φωνής παρά μόνο συνεπέστατοι σε αυτά που οι κατοχικές κυβερνήσεις των Μνημονίων τούς έβαζαν να πληρώσουν για το “εθνικό συμφέρον”. Όχι για να σώσουν τον κώλο τους αλλά για να σώσουν τον κώλο των κυβερνώντων που τούς εκπροσωπούσαν στα διεθνή τραπέζια, θέλοντας και μη εις το όνομα της Δημοκρατίας. 
Ντροπή για όλους αυτούς τους Έλληνες είναι να λέγονται επιδοματούχοι. Μην συγκρίνετε τις συντεχνίες και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που αγώνα έδιναν δεκαετίες όχι για την αύξηση μισθού βάση απόδοσης αλλά παροχή επιδομάτων αποδεχόμενοι την αναπηρία της μίζερης ρουτίνας τους. Μπορεί με καμάρι η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να λέει ότι το επίδομα των 6 ευρώ το αξίζει. Η αξία για αυτούς είναι να παίρνουν επίδομα συσσιτίου σε μια Ελλάδα που υπάρχουν Έλληνες οι οποίοι προτιμούν να πεινάνε παρά να στηθούν με την καραβάνα στο οποιοδήποτε συσσίτιο. Προτιμούν να πηδάνε από μπαλκόνια παρά να τους πουν «άχρηστους». 
Δεν γίνεται η αξιοπρέπεια του επιδοματούχου να συγκλίνει σε τίποτε με την αξιοπρέπεια του πολίτη που έχτισε με τα χέρια του, με το μυαλό του, με τα ρίσκα του, με τις αποτυχίες και επιτυχίες, με τα όνειρά του, μια Ελλάδα που κάποιοι αποφάσισαν ότι αυτό το κομμάτι γης πρέπει να το αποκτήσουν με οποιοδήποτε αντίτιμο. Το αντίτιμο ήταν αυτοί που εσείς βάζετε σε λίστες επιδόματος φτώχεια, επιδόματος ενοικίου, επιδόματος ανεργίας, επιδόματος αναξιοπρέπειας, επιδόματος ανασφάλιστου κάνοντάς τους παράλληλα την χάρη να πληρώσουν 100 δόσεις για υπηρεσίες σε ένα Κράτος που δεν τις πήραν ποτέ. Αν δεν έχετε καταλάβει τους χρωστάτε και δεν σας χρωστούν ούτε μία δεκάρα. 
Το εθνικό καθήκον μιας χώρας ελεύθερης, ανεξάρτητης και αξιοπρεπούς είναι να κάνει τους πολίτες της να νιώθουν μοχλοί ανάπτυξης και όχι τα σκουριασμένα γρανάζια του συστήματος που απλά πρέπει να μπουν γρήγορα σε απόσυρση σε μια συμφέρουσα τιμή για τις διεθνείς επενδύσεις. 
http://www.stontoixo.com/2015/03/blog-post_21.html
Read More

Τα βεγγαλικά σου μάτια..

Μαρτίου 05, 2015   pitsiriki1
Sam Provata Psifizoyn kai meta sfaksimo

Αν είμασταν Face to face θα είχα πάρει το βλέμμα της αγελάδας, θα κοιτούσα λες και έβλεπα το υπερπέραν και σε κάθε καταφατική απάντηση θα έδινα ενα «μ»

..σε αρνητική «μ»(χ2).
Είμαι 16 μέρες Ελλάδα και το μυαλό μου δεν το έφερα μαζί. Νομίζω οτι αύριο θα με γλείφει ο σκύλος στις 07:30 για να ξυπνήσω, θα ντυθώ σαν κρεμμύδι(1 καλσόν, 1 κολάν, τζιν/φόρμα, 1 φανελάκι τιράντα, 1 κοντομάνικο, 1 μακρυμανικη στενή, μπλούζα, ζακέτα) θα πάρω το μετρό και θα φύγω με το γνωστό backpack. Θα βγω απο την αποβάθρα με όλους τους μαστουρωμενους που το έχουν στέκι απο το βράδυ και θα αρχίσει η καθημερινή εξέταση στο μάθημα.
Tri.ches
Τα ξανάπαμε.
Ειμαι η Αντριάνα, η επαρχιωτοπούλα, που γύρισε στη μαμα και τη γιαγιά.
-πως είσαι έτσι παιδί μου; Κάπως είσαι.
-δε φόρεσα κονσιλερ..(με βλέμμα μισανοιχτο και σαν μαστουρωμένο ύφος)
-τι θα κανεις; Σήκω, κουνήσουν, πέρασε η ώρα!
-ωω ρε μάνα..τι θες τώρα.
-ωραία!! Εσυ και το ωράριο της τεμπέλας. Ξυπνάς αργά, ώσπου να κανεις τον καφέ πήγε μεσημέρι, ε..το βράδυ θα διπλωσεις κανα ρούχο. Μη σπάσεις τα αβγά.
-αχ ναι μισο λεπτό, τι ώρα ειναι..πωπωωω πέρασε! πρέπει να μαγειρέψω, να πλύνω, να σιδερωσω, να πάρω τα παιδιά απο το σχολείο, ο Νώντας γυρνάει νωρίτερα σήμερα απ´το συνεργείο και απαιτεί ζεστό νερό. Πάει η ώρα, πέρασε. Κλείσε κλείσε βιάζομαι.
-είσαι βλαμμενο κορίτσι μου. Δεν πας καλα. ΓΕΙΑ!
-(γελάω).
-γιαγιααα..που είσαι;
-εδω, πότισα λίγο τις γλάστρες.
-ά. Τι θα φάμε το μεσημέρι;
-μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα που είδα χθες στην Ελένη. Έβαλα 15 μπαχαρικά!
-ρε γιαγιαα..100 φορές το είπα, ασε να τα κάνω εγώ τα μακαρόνια, σου ξεφεύγει το λάδι. Τι δεν..τς..
-όχι παιδί μου τα πρόσεξα αυτή τη φορά. Τα σουρωσα κιόλας.
-ντάξει. Αλλά ξερω πως πάει το χέρι σου.
-έλα.
-έλα τι κανεις; Δουλεύεις; Ενοχλώ; Βαριέμαι και ειπα να σε πάρω να περάσει λίγο η ώρα. 
-ζω.
-ω..ρε βαριεστημενο! Γιατί δε δουλεύεις σήμερα; Καλα ούτε μάθημα έχεις; Εχω χάσει τη μπάλα με σενα, δεν μπορώ να καταλάβω το προγραμμα σου. 
-έβγαλα το σκύλο για κατούρημα.
-ναι πες μου λίγο, ποτε μπορώ να σε παίρνω οταν βαριέμαι να μιλάμε λίγο;
-οποτε θες.
-γιατί τι έγινε; Δε θα δουλέψεις τελικά; Ούτε στις γλώσσες θα πηγαίνεις; 
-πφφφ…
-τι έπαθες; Τι έγινε;
-με ζαλισες! Παπαρδελα!!
-ναι, με συγχωρείς εχω ένταση απο το πρωί. 
-(ρίχνω ενα έντονο βλέμμα αγελάδας στο κενό λες και την εχω μπροστά μου)
-θα πεταχτείς τ´απογευμα να φτιάξω έναν καφέ;
-ναι, με τις πιτζάμες λεω να ´ρθω. Θα ´χεις κόσμο;
-όχι, μονο εσυ και η Ι.
-οκ, να μου πεις και τα νέα.
Και με όλους αυτούς τους παραπάνω ανθρώπους, που υπεραγαπω, προσπαθώ να προσαρμοστώ ξανά. Δεν γνωρίζω ποσο θα μείνω Ελλάδα..δεν εχω μεράκι να κάνω καινούργια και ιδιαίτερα πράγματα εδω. Οι άνθρωποι που πεθύμησα και θελω αλισβερίσι, μετρημένοι πλέον (σκληρό αλλά αληθινό). Αδιαφορώ για περισσότερα, νευριάζω με λιγότερα. Το θαυμασμό και την ελευθερία που ένιωσα και βίωσα στο εξωτερικό, δεν την νιώθω εδω. Το παραδέχομαι. Ξερω..ίσως να γίνομαι αχάριστη..γιατί δεν φτάνει που γύρισα στη μεση της χρονιάς για έναν εκπαιδευτικό, βρήκα κιόλας καινούργια δουλεια εδω. Oh yes…ξεκίνησα να κάνω homeschooling. Το μικρό κορίτσι μου ήρθε απο το Liverpool της Αγγλίας κι εγώ το μεγαλοκόριτσο απο τη Φρανκφουρτη του Χεσσεν σχεδόν την ίδια στιγμή. Oh yes(one more time)…πλέον ανέβασα τους διακόπτες των αγγλικών αλλά εξακολουθώ με νύχια και με δόντια να κρατάω ανεβασμένους και τους γερμανικούς.
Μια ψιλομελαγχολια, την περνάω..μια άρνηση, επίσης. Δεν ειναι τυχαίο που βγήκα μονο μια φορά απο τότε που ήρθα. Δεν ειναι τυχαίο που μίλησα μέχρι στιγμής με ελάχιστους. Ναι, νιώθω αρνητικά συναισθήματα, πολλα κιόλας..αλλά μη στεναχωριέσαι, μου ειναι γνώριμα, ξερω οτι θα φύγουν, ξερω οτι αυτή η θλίψη που νιώθεις οτι δεν θα φύγει ποτε απο πάνω σου, θα έρθει μερα που όντως θα φύγει..έμαθα απο πολυ μικρή να τα χειρίζομαι αποτελεσματικά(;) αυτα.
Υγ. Σε επόμενο ποστ θα σου μιλήσω για τη διακόσμηση του σπιτιού μου. το μικρό σπιτάκι που μένω μαζί με τους γονείς μου αλλά χώρια απο αυτούς, το βρίσκω φέτος αδιάφορο. Θα στα πω..θα στα πω.
Αυτά προς το παρόν.
Με περιμένει ο σκυλουκος.
Καλημεραααα…..
Φιλιά, Αντριάνα! 
https://loveyourthoughts.wordpress.com/2015/03/04/%CF%84%CE%B1-%CE%B2%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1/
Read More
« Older posts
  • iSquare iPad Like

  • Το blog μου

  • ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

  • ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

  • ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ

  • Αρχείο

  • Κατηγορίες

  • ΡΕΠΟΡΤΑΖ

  • ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

  • ΚΟΣΜΟΣ

  • πολιτικη

  • ΠΡΩΤΗ ΣΕΛΙΔΑ

  • ΒΙΝΤΕΟ

  • ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ

  • Δημοφιλή