Φίλη αναγνώστρια μου γράφει τα εξής: «Η καθεστηκυία τάξη νίκησε. Το δίπολο ζει και βασιλεύει. Δεν θέλω να ξανακούσω για λαϊκή βούληση, λαϊκή κυριαρχία κι άλλα τέτοια φληναφήματα. Σπατάλησες πολύ μελάνι γράφοντας για τις αυθόρμητες συλλογικότητες κατά τη διάρκεια της κρίσης. Μάλλον τελείωσαν. Ρομαντικός κι εσύ… Αυτός ο λαός είναι άξιος της μοίρας του. Μέσα ο Λεβέντης… έξω ο Γλέζος».

Γράφει κι άλλα, για τόνους λάσπης π.χ. που έριξαν στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, για χλεύη και κατηγορίες εναντίον της. Κρατώ το «ρομαντικός κι εσύ». Μάλλον έχει δίκιο. Είσαι φαντασιόπληκτος και εκτός παντός καιρού όταν στηλιτεύεις τα μνημόνια και ειδικά τα αριστερά τοιαύτα ή όταν προσπαθείς να υπερασπιστείς το ελάχιστο της αξιοπρέπειας.

Τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους. Το πολιτικό σύστημα βρήκε στα πρόσωπα των Τσίπρα-Καμμένου τους ιδανικούς εκφραστές του. Ειδικά ο πρωθυπουργός φαίνεται ως η πολιτική εκείνη περσόνα που θα απορροφήσει καλύτερα από τον καθένα τους κραδασμούς τους οποίους θα προκαλέσει η κοινωνική αγανάκτηση, που ποιος ξέρει με ποιον τρόπο θα εκδηλωθεί ή θα ξεσπάσει. Για όσους ηλίθιους δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το πολιτικό σύστημα: είναι ο καπιταλισμός – πάπαλα.

Οι δυνατές συγκινήσεις δεν προκαλούνται από την τέχνη πλέον, όπως επιζητούσε ο ρομαντισμός, ούτε από την ελευθερία στην έκφραση. Δεν υπάρχουν πλέον ηρωικοί άνθρωποι που μάχονται εναντίον της χειραγώγησης, προσπαθώντας να αποσείσουν τον κίνδυνο της μετάλλαξής τους σε πειθήνια και άβουλα όντα ή σε κομματικά όργανα χωρίς καμιά ιδεολογία. Το ζητούμενο σε καιρούς ορθολογισμού είναι η κατάκτηση ή υφαρπαγή της εξουσίας με οποιοδήποτε μέσο (ψεύδος, υποκρισία, υποταγή, μετάλλαξη και λοιπά). Οταν ο στόχος επιτυγχάνεται, παύουν να έχουν σημασία έννοιες όπως αμφισβήτηση, πολιτισμός, δημοκρατία· αυτές παραχωρούνται ασμένως στους λογής ρομαντικούς. Εδώ που τα λέμε ευτυχώς που υπάρχουν και τούτοι οι δόλιοι για να υποστούν τη βαρβαρότητα που προκύπτει από την παραίτηση των πολλών από τις αριστερές ιδέες και την ανθρωπιά.

Ο ορθολογισμός είναι άτεγκτος. Εκλιπούσης της αυτοδυναμίας κάθε συγκυβέρνηση είναι ηθική, ακόμη κι όταν ο συγκυβερνήτης είναι αντίθετης ιδεολογίας. Υπερβολές. Δεν υπάρχουν πλέον αντιθέσεις στην ιδεολογία των κομμάτων που εγκαθίστανται στη Βουλή.

Φάνηκε αυτό στις εκλογές. Οι ψηφοφόροι ψήφισαν πρόσωπο, αρχηγό, πρωθυπουργό, ηγέτη. Το αν είναι το παρουσιαστικό του ή η ειλικρίνειά του αυτά που τον έχρισαν νικητή ουδένα ενδιαφέρει, ακριβώς διότι δεν έχουν σχέση με την Αριστερά και την Ιστορία, ούτε με την ιστορική Αριστερά ούτε και με την αριστερή Ιστορία. Το μάθαμε· δεν υπάρχουν πια ιστορικές μέρες παρά μόνο στυγνά ορθολογιστικές (μήτε καν ορθολογικές…). Τα «φαινόμενα» μας τέλειωσαν. Τα κεφάλια (όλων!) μέσα κι ας αρχίσει το σκάψιμο της χέρσας χώρας και της άγονης συνείδησης. Το πόσα απίδια παίρνει ο σάκος θα το δούμε πολύ σύντομα· αυτό το ξέρουν και οι ρομαντικοί…

http://www.efsyn.gr/arthro/kati-gia-toys-romantikoys