Επιστήθιος φίλος, ενοχλημένος με όσα καταλογίζω στον Αλέξη από την εθνοσωτήριον 12η Ιουλίου και εντεύθεν, προσπαθεί να με επαναφέρει στην… αριστερή τάξη με την παρότρυνση: «Δεν μπορεί να συγκεντρώνει όλα τα αρνητικά πάνω του. Αν έχεις τα κότσια, γράψε και τα θετικά του». Μολονότι με φέρνει σε δεινή θέση, εκλαμβάνω την επιθυμία του ως ενδιαφέρουσα πρόκληση. Η δημοσιογραφία οφείλει να ελέγχει την εξουσία κι όχι να συντάσσεται πλάι της. Δεν συνάδει, άλλωστε, με το ύφος των μετέωρων σημειωμάτων μας η αγιογράφηση λαοπρόβλητων ταγών. Απ” τα πρώτα τεύχη του αλλόκοτου τούτου δελτίου έχω προσέτι δεσμευθεί να καυτηριάζω τον κακό μας τον καιρό και να σκιαγραφώ την καρικατούρα των υπεύθυνων για την κατάντια μας με λέξεις αντί κάρβουνου. Συνιστά ανανδρία η διακωμώδηση των ευάλωτων και η ταυτόχρονη άφεση αμαρτιών στους ισχυρούς. Ας είναι! Οι παρακάτω αράδες αφιερώνονται εξαιρετικά στον κολλητό μου.

Υποδέχτηκαν με πικρόχολους υπαινιγμούς και ειρωνικά σχόλια πολλοί συνάδελφοι την προεκλογική εξομολόγηση του Τσίπρα περί του ότι έχει δουλέψει επί δέκα συναπτά έτη στο γιαπί. «Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;» διερωτήθηκαν με έκδηλη κακεντρέχεια. Κι όμως, πρόκειται για μια απ” τις ελάχιστες αλήθειες που εκστόμισε ο πρωθυπουργός τελευταία. Καθόσον η Μαρία Δαμανάκη παρέδωσε τον Συνασπισμό ερειπιώνα, κοινώς στάχτη και μπούλμπερη. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος έδιωξε τις νυχτερίδες και ξαράχνιασε το οικόπεδο. Ο Αλέκος Αλαβάνος άνοιξε με εκσκαπτικά μηχανήματα τα νέα θεμέλια. Κατόπιν είχε τη φαεινή να παραδώσει το κατάστημα στο αγαπημένο του παιδί.

Γράπωσε την ευκαιρία ο μικρός Αλέξης. Απ” την εποχή του Αιγέα και του Θησέα η ανάδειξη των μεγάλων ηγετών απαιτεί ένα είδος συμβολικής πατροκτονίας. Ο Τσίπρας δεν δίστασε να την κάνει. Στην πραγματικότητα παρέλαβε την οικοδομή στα καλουπώματα. Εριξε γρήγορα τα μπετά κι έχτισε τα τούβλα σταυρωτά, διαμήκη τη μια σειρά και εγκάρσια την επόμενη, με αλφαδιασμένα σενάζια. Σένιαρισε τις εγκαταστάσεις, μονώσεις, θέρμανση, υδραυλικά, ηλεκτρικά και τα συναφή. Οι σοβάδες αποδείχτηκαν παιχνιδάκι. Εξωράισε τον περιβάλλοντα χώρο, έβαψε και φωταγώγησε το κτίριο. Δέκα χρόνια πάνω κάτω τού πήρε η δουλειά και κόλλησε ουκ ολίγα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.

Εκλεκτή πελατεία από γειτονικό ευαγές μέγαρο, το οποίο πλημμύρισε από τα απόνερα των Μνημονίων, δελεάστηκε και προσήλθε αυτοβούλως. Τότε ο αρχιτέκτονας εξωτερίκευσε την αποτελεσματική ιδέα της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων μέσω της κάλπης για ν” αλλάξουν άρδην τα πάντα στη χώρα. Ηταν το σημείο-τομή. Πλήθη απ” όλα τα γύρω οικήματα συνέρρευσαν στο χλιδάτο οικοδόμημα. Ουρές. Ασφαλώς οι δάφνες ανήκουν στον Αλέξη. Οταν όμως ήρθε εκείνη η ώρα, ο ίδιος αποδείχτηκε εντελώς απροετοίμαστος να κάμψει το φρόνημα των ανάλγητων δανειστών και υποτάχτηκε, όπως και οι προηγούμενοι. Σεισμός δέκα Ρίχτερ ταρακούνησε το τσαρδί. Οι παλιοί κάτοικοι το εγκατέλειψαν έντρομοι. Δεν είχε καμιά σημασία. Στη δεξιά πολυκατοικία ερίζουν μεταξύ τους οι ένοικοι. Η αριστερή μπορεί να κατοικηθεί ενίοτε μόνο από έναν· τον αρχηγό. Εχει ξανασυμβεί. Ο λαός τον συμπόνεσε, τον συγχώρησε και τον εμπιστεύτηκε ξανά. Ας το προσέξει. Οταν τα είδωλα γεννούν υπερβολικές προσδοκίες, η κατάρρευσή τους είναι παταγώδης.

http://www.efsyn.gr/arthro/eidolo