Το βράδυ γκρεμίζεται στη θάλασσα. Το φεγγάρι πέφτει. Φυσάει. Το πλήθος με παρασύρει. Περπατώ. Κολυμπάω στο ονειρο. Το νερό μέσα μου είναι δροσερό και αβέβαιο. Θυμάμαι ότι έχω ξανακάνει πόλεμο για τα ίδια. Για το ίδιο δίχτυ. Για το ίδιο ουράνιο τόξο. Περπατώ. Ρίχνω στη θαλασσα ένα ερωτηματικό και μετά κι άλλο ένα. Κάνει θόρυβο όπως βυθίζεται. Λίγο πιο κει πετώ μια τελεία, που βυθίζεται σαν βαρίδι στο σκοτεινό νερό. Το βράδυ πέφτει αργό και ζεστό δίνοντάς μου ένα ανέλπιστο περιθώριο χρόνου διάσωσης, δεμένο σε μια αόρατη αποβάθρα με ένα χοντρό κάβο. Κολυμπώ για να κατακτήσω το βυθό που μου αρνείται τη βιολογική μου συνέχεια και την διπλή μου υπόσταση. Περίγραμμα έχω και είναι αυτό των καραβιών στη θάλασσα και των πλωτών. Είμαι μια γκρίζα χοάνη και ένα μαύρο φουγάρο. Ο άνεμος εκσπερματώνει στη νύχτα και τη γονιμοποιεί, κι άλλα αστέρια νεογέννητα, στις απολήξεις τους χρησμοί. Παρασύρομαι χωρίς καμμία αντίσταση όπως ένα κομμάτι μετεωρίτη στο διάστημα.. κοιτα.. οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος, άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι, οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ ένα λυγμό, οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο. Ο χρόνος έγινε για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν.  Είμαι αυτος που σηκώνω το κεφάλι τους προς τον ουρανό όταν όλοι είναι γονατισμένοι..Είμαι αυτος που τα δάκρυά μου δεν εξατμίζονται, αλλά γίνονται λέξεις. Είμαι αυτος που ξυπνάω τη νύχτα και απορω αν γεννήθηκα ή ακόμη παλεύω στης μήτρας το υδάτινο πάπλωμα.. αυτος που βλέπω καλύτερα με τα βλέφαρα κλειστα….

εγραψε το πιτσιρικι