Πριν από δυο ημέρες, συνάντησα τυχαία έναν παλιό φίλο, με τον οποίο είχαμε χαθεί για χρόνια. Ήπιαμε έναν καφέ και τα είπαμε για λίγο.

Τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά για τον παλιό μου φίλο, ούτε στα προσωπικά, ούτε στα επαγγελματικά. Μάλιστα, αυτά τα δυο συνδέονταν με κάποιο τρόπο.

Κάποια στιγμή μου είπε πως, πριν από ένα χρόνο σχεδόν, απολύθηκε και, έκτοτε, είναι άνεργος.

Ο φίλος μου ήταν πολύ οργισμένος και δικαιολογημένα. Είναι εγκλωβισμένος.

Καθώς μου έλεγε διάφορα επαναστατικά και αντικαθεστωτικά, δεν μπόρεσα να μην θυμηθώ πως, όταν πήγαινα στις πορείες την δεκαετία του ’90 -με τους κουκουέδες γιατί τότε μόνο αυτοί διαδήλωναν-, μου έλεγε πως είμαι κολλημένος και πως κλείνουμε τους δρόμους και δεν τον αφήνουμε να πάει στην δουλειά του.

Δεν κρατήθηκα και του το είπα.

Δεν είπε τίποτα. Κούνησε το κεφάλι του.

«Τώρα δεν έχεις δουλειά και δεν σου κόβει κανείς τον δρόμο. Λύθηκε το πρόβλημα.», του λέω.

Μου λέει «τώρα το πρόβλημα είναι πώς δεν γίνονται καν πορείες. Δεν υπάρχει αντίδραση.».

Ε, δεν γίνεται να διαδηλώνουν οι άνθρωποι μόνο όταν χάνεις εσύ τη δουλειά σου. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, εκτός από εμάς. Αυτό δεν του το είπα.

Τέλος πάντων, του είπα πως κι εγώ από φέτος κόβω τις πορείες αλλά να μην το πάρει προσωπικά. Δεν είναι ότι δεν θέλω να τον στηρίξω, απλά έγκωσα πια να περπατάω και να φωνάζω, και όχι μόνο να μην υπάρχει αποτέλεσμα αλλά να συνεχίζουν οι Έλληνες να ψηφίζουν απατεώνες.

Κάποια στιγμή, ο φίλος μου με ρώτησε τι κάνω. Δεν ήθελα να του πω, του έλεγα διάφορα άσχετα, αλλά επέμενε, οπότε του είπα ότι είμαι ο πιτσιρίκος.

Θα έπρεπε να βλέπατε την φάτσα του. Εντυπωσιάστηκε. Συμβαίνει συχνά αυτό: να μην μου πολυδίνουν οι άνθρωποι σημασία αλλά, μόλις μαθαίνουν ποιος είμαι, να παθαίνουν κάτι και να εντυπωσιάζονται. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό, και δεν εννοώ την αντίδραση του φίλου μου.

Αφού μου είπε διάφορα, μου λέει «ρε μαλάκα, καλά τα γράφεις».

Του είπα ότι γράφω αυτά που του έλεγα πριν από 20 χρόνια και μου έλεγε πως είμαι κολλημένος και παλαιοκομμουνιστής.

Τι να πει ο άνθρωπος; Την αλήθεια του είπα.

Είκοσι χρόνια μετά, ο φίλος μου πάει στις πορείες, και εγώ τις έκοψα.

Πώς τα φέρνει η ζωή.

(Στον Χ. που θα το διαβάσει μάλλον αυτό το κείμενο. Φίλε, καλή τύχη. Μακάρι να ήμουν πλούσιος και να μπορούσα να σε βοηθήσω.)

http://pitsirikos.net/2015/10/