Πριν από λίγες εβδομάδες, το αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ο αποκλεισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τους διοργανωτές, στάθηκε αφορμή για τους Συριζαίους (νυν και πρώην) να κάνουν ένα πρώτο ταμείο. Λίγες ημέρες μετά, η απόσταση ολοένα και μεγαλώνει, με τους πρώτους να δείχνουν πλέον να μην  ενοχλούνται και τόσο. Σημεία των καιρών ή απελευθέρωση;

Ότι και να είναι, ο καιρός που περνάει και τα όσα φέρνει, απαιτούν πλέον σοβαρές αποφάσεις για τον καθένα. Αναγκαστικά, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του, μαζί με την ευθύνη της επιλογής του.

Η όλη ιστορία της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ (και των Συριζαίων) στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα, καθώς και οι σημαίες που επιμένει να θέλει να κρατάει παρά την αυτοακύρωση, μου θυμίζει την ιστορία του Άκη και της Νένης.

Ανεκτίμητη και άκρως διδακτική ιστορία για τις παρενέργειες της εξουσίας, σίγουρα θα θυμίσει σε πολλούς και πολλές, ανάλογες ιστορίες που θα έχετε συναντήσει.

Ο Άκης ήταν καλό παιδί. Εργατικός και φιλότιμος. Δούλευε δύο δουλειές. Το πρωί στην αποθήκη, το βράδυ στο περίπτερο.

Παιδί του μεροκάματου. Κομμουνιστής, μέσα στις πορείες και τους αγώνες. Τον γνώρισε η Νένη, τον αγάπησε, τον παντρεύτηκε.

Ο καιρός και για τους δύο περνούσε όμορφα, μα δύσκολα. Κούραση, λίγα λεφτά από τρεις δουλειές και οι ελπίδες για οικογένεια μετρημένες.

Ένας οικογενειακός φίλος προσφέρθηκε να βοηθήσει. Βάζει δυο γνωστούς, αυτοί άλλους δύο και ο Άκης βρίσκει δουλειά με σταθερό μισθό και ασφάλεια. Ο Άκης θα γινόταν ειδικός φρουρός στην Ελληνική Αστυνομία.

Κάτι που οι εποχές ήταν δύσκολες, λίγο που «η δουλειά δεν είναι ντροπή». Έτσι ο Άκης έκανε στην άκρη τις ιδεολογικές του απόψεις για ένα καλύτερο μέλλον.

Ο καιρός περνούσε, όπως και ο Άκης πέρασε γρήγορα από την εκπαίδευση στη δουλειά. Όλοι ξέρουν άλλωστε πόσο βαθιά και σοβαρή ήταν η εκπαίδευση των ειδικών φρουρών. Σύντομα μάλιστα, το υπουργείο αποφάσισε πως η εκπαίδευσή τους ήταν τόσο άρτια που θα μπορούσαν να γίνουν κανονικοί μπάτσοι.

Έτσι, ο Άκης φόρεσε στο πέτο το αστέρι.

Η σχέση του με την Νένη γρήγορα βυθίστηκε σε κρίση. Η συμπεριφορά του άρχισε να αλλάζει, οι συγκρούσεις έγιναν καθημερινό φαινόμενο και ο καιρός που το ζευγάρι ήταν ευτυχισμένο άνηκε στο παρελθόν.

Μάλιστα, το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο Άκης, ο κομμουνιστής, έφτασε στο σημείο να τσακωθεί στο οικογενειακό τραπέζι με τους υπόλοιπους, υπερασπιζόμενος κάποιο βιβλίο του Πλεύρη που του είχε χαρίσει κάποιος συνάδελφος. Του πατέρα, αφού ο γιος δεν ξέρει να γράφει ακόμα.

Σύντομα, η Νένη τον εγκατέλειψε και ακόμα πιο σύντομα πήραν διαζύγιο. Εκείνη συνέχισε την ζωή της και ο Άκης την υπηρεσία του.

Την τελευταία φορά που τον είδα, ήταν στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν μια μέρα μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το βράδυ της 6η Δεκέμβρη.

Ο Άκης φύλαγε το δέντρο για να μην ξανακαεί.

Όσο και αν αυτό φαίνεται δύσκολο για κάποιους να το καταλάβουν, μετά τις εκλογές ακόμη παραμένουν  στη χώρα εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες, άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι, μετανάστες, που την καλύτερη ημέρα την ζητούσαν στ’ αλήθεια, κι όχι ως δικαιολογία για να ανέβει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και να ανοίξει εκείνος τον δρόμο επάνω από τα πτώματά τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να θαυμάζουν το θάρρος και το θράσος της Ισλανδίας που έβαλε τους τραπεζίτες και τους κυβερνώντες στη φυλακή, που αδυνατούν να δεχτούν ως μοιραίες τις εξώσεις και την δημιουργία μίας νέας τάξης, των νεοάστεγων, που ακόμη επιθυμούν τον αποφασιστικό διαχωρισμό της Εκκλησίας-Κράτους, που θεωρούν πως τις μεγαλύτερες ευθύνες για την κρίση την έχουν οι τραπεζίτες και πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτήν, που θυμούνται τις μεθοδεύσεις κάτω από τις οποίες η χώρα μπήκε κάτω από τον ζυγό του ΔΝΤ και των «θεσμών».

Άνθρωποι που δεν ζητούσαν τον Τσίπρα πρωθυπουργό, απλώς για να είναι εκείνος που θα τους θυσιάσει. Όπως και πολίτες που ήταν αντίθετοι στο ξεπούλημα της χώρας, ανεξαρτήτως πλασιέ.

Όσο και αν η ανάγκη σπρώχνει πολλές φορές σε λύσεις απευκταίες, αυτό που βλέπουμε πλέον μπροστά μας δεν μοιάζει και πολύ με εκβιασμό.

Ούτε τα γελάκια και τα πανηγύρια της Βουλής, ούτε οι υποκλίσεις στους ανά τον κόσμο εμπόρους όπλων, ούτε οι τεμενάδες και τα χαρίσματα στους λαθρέμπορους, ούτε η οικειοποίηση της ρητορικής του ΠΑΣΟΚ και των χειρότερων παλαιοκομματικών, ούτε τα γεύματα και τα γήπεδα με τους νταβατζήδες, ούτε η καταστολή της ελευθερίας της πληροφορίας (όπως του gamato), ούτε η εγκατάλειψη εξεταστικών για το δημόσιο χρέος και τις μίζες, ούτε οι φιλίες με τους σύγχρονους Ναζί της Μέσης Ανατολής.

Κανένας δεν θυμίζει εκβιαζόμενο.

Όσο κι αν η αλλαγή, η περίφημη «ωρίμανση» του Αλέξη, έδωσε την γραμμή και σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου να «ωριμάσει» δια της βίας, δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα μερικοί άνθρωποι που παραμένουν ανώριμοι.

Δε λέω, είναι πολύ κουλ να μην φοράς γραβάτα, αφού ως γνωστών, «εμείς δεν θέλουμε να μας πιάνει κανείς από τον λαιμοδέτη». Όμως τι να το κάνεις άμα σε πιάνουν κατευθείαν από τον κώλο;

Σήμερα, το δέντρο το φυλάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό, το κάνει χωρίς στολή. Χωρίς γραβάτα. Χωρίς αιδώ.

Όσοι φυλάνε μαζί του, θα πρέπει να γνωρίζουν πως ο Άκης δεν ξαναείδε τους παλιούς του συντρόφους. Δεν τον πλησιάζουν πια.

Φοβούνται μήπως θα τους συλλάβει.

https://rebeliskos.wordpress.com/2015/10/23