ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, είναι οργανισμός με έδρα την Ελβετία. Περιγράφει τον εαυτό του ως παγκόσμια κοινότητα, αποτελούμενη από επιχειρηματίες, πολιτικούς, ηγέτες της κοινωνίας, τραπεζίτες και τους γνωστούς «μαϊντανούς», «καλλιτέχνες», «συγγραφείς» και λοιπά σαπρόφυτα.

Στο Συμβούλιό του έχουν κατά καιρούς σουλατσάρει υποκείμενα του κοινού ποινικού δικαίου, όπως ο Πρόεδρος της Τράπεζας Γκόλντμαν Σακς, η βασίλισσα της Ιορδανίας, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Κλίντον, ο Μπλερ και ο, ακόμα διωκόμενος με ανεκτέλεστο (λόγω ασυλίας του) ένταλμα σύλληψης, κ. Μπαρόζο. Επίσης, τις συνελεύσεις του «λάμπρυναν» κι άλλοι μεγάλοι βασιλείς του πλανήτη, μη εξαιρουμένων του ρήγα και του βαλέ της τράπουλας.

Να σημειωθεί ότι στο Φόρουμ αυτό σκυλοτρίβονται, ως συνήθως, κι ορισμένα αποφάγια, γνωστοί σαλτιμπάγκοι της «τέχνης», όπως ο Bono των U2, η Σάρον Στόουν, ο Μάικλ Ντάγκλας και φυσικά ο Πελέ.

Η εν λόγω «κοινότητα», ενίοτε, διοργανώνει συναντήσεις σαραντάρηδων μελλοντικών ηγετών που «μοιράζονται την αγωνία και τη δέσμευση σχηματισμού του παγκόσμιου μέλλοντος, προορισμένοι για μελλοντικά μεγαλεία». Εντελώς συμπτωματικά, βέβαια, οι νεανίες αυτοί περισυλλέγονται από τις ΗΠΑ και την αγγλοσαξονική Ευρώπη. Για τους υπόλοιπους, κυρίως για αυτούς που, ψοφοδεείς, είναι της προσκολλήσεως, επιφυλάσσεται το σύνηθες κλωτσίδι, μόλις περατώσουν το «έργο» που τους αναθέτουν οι ισχυροί.

Συνάχτηκαν, το λοιπόν, στο Νταβός τίγρεις, λεοπαρδάλεις και λοιπά αρπακτικά. Φώναξαν, όμως, για το μενού και τη μικρή αντιλόπη, τον «νομάρχη» της Ελλάδας, κ. Αλέξη Τσίπρα. Φιλότιμα, ο δυστυχής, αγωνίστηκε να πείσει τους καπιταλιστές να μην εφαρμόζουν τον καπιταλισμό τους. Σαν να ζητάς από τη θάλασσα να αποκηρύξει τα κύματά της, από το σύννεφο να αποκληρώσει τη βροχή, από τον κεραυνό να υπερασπίζεται το κρύο και από τον ηλίθιο να σκέφτεται λογικά και ώριμα.

Είπαμε «ηλίθιο». Ε, λοιπόν! Με τη λέξη αυτή ακριβώς φιλοτέχνησε τον πρωθυπουργό μας ο κ. Σόϊμπλε. Τον απεκάλεσε ηλίθιο (stupid) ή, αν προτιμάτε, βλάκα ή ανόητο ή κάτι παρεμφερές.

Είπε περίπου ο Γερμανός : «Αν θέλουμε να κάνουμε την Ευρώπη ισχυρότερη, τότε πρέπει να εφαρμόσουμε ό,τι συμφωνήσαμε. Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε».

Στο άκουσμα της έκφρασης μείναμε άφωνοι. Πώς είναι δυνατόν να βρίζεις κάποιον που έχει τη στοιχειώδη ευφυία να εξυπηρετεί τους ξένους με τέτοια δουλική σχολαστικότητα; Έπειτα τέτοιες εκφράσεις δεν συνηθίζονται και δεν συγχωρούνται και στους χειρότερους, όπως οι Γερμανοί.

Ο κ. Τσίπρας δεν αντέδρασε διόλου στην ανήκουστη προσβολή που του έγινε, που αντανακλά και στη χώρα μας. Προσπέρασε το γεγονός με ολύμπια ηρεμία. Εν συνεχεία το Μέγαρο Μαξίμου θεμελίωσε για μία ακόμα φορά την αγαπημένη κοσμοαντίληψη των Ελλήνων πολιτικών: «οσάκις σε φτύνουν, εσύ θα επικαλείσαι τα πρωτοβρόχια».

Προφανώς ο πρωθυπουργός εξέλαβε την ύβρη ως φιλοφρόνηση. Πιθανώς και ως τιμή να τον αποκαλέσουν με τον ίδιο τρόπο που ο πλανητάρχης Κλίντον εκφράστηκε για τον έτερο πλανητάρχη κ. Μπους. Συνέχισε, ατενίζοντας το ταβάνι του σύμπαντος, αντί να σηκωθεί επάνω, να ορθώσει το ανάστημά του και ενώπιον όλων, ως αξιοπρεπής άνθρωπος και πρωθυπουργός, να πλακώσει στα χαστούκια τη νεκρική φάτσα του θρασύτατου πολιτικού κτήνους.

Δεν το έπραξε, ίσως γιατί το ίδιο θα έπραττε σε μια αντίστοιχη προσβολή και ο κ. Σόϊμπλε. Αν, δηλαδή, τον άρπαζε ο κ. Τσίπρας από τον γιακά και του έλεγε : «Πώς απευθύνεσαι στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, βρε αλήτη;» είναι βέβαιο ότι ο κ. Σόϊμπλε δεν θα αντιδρούσε. Θα το εξελάμβανε ως αυθορμητισμό που προσιδιάζει στο θυμικό των Ελλήνων. Θα καθόταν ήσυχα στη θέση του καθησυχάζοντας τους Γερμανούς. Η δε Καγκελαρία θα εξέδιδε ή έστω θα διοχέτευε μία αντίστοιχη ή παρεμφερή με το Μέγαρο Μαξίμου εξήγηση. Συγκεκριμένα ότι τέτοιες εκφράσεις δεν προσβάλλουν, γιατί αποτελούν εκφράσεις «κλισέ».

Έπειτα, η λέξη «ηλίθιος» δε σημαίνει πάντα και κατ’ ανάγκην τον βλάκα. Μπορεί να σημαίνει και τον συναισθηματικά ή ψυχολογικά ματαιωμένο, καθώς προέρχεται από το επίρρημα «ήλιθα», που σημαίνει «ματαίως».

Άλλωστε, η έκφραση επέχει πλέον θέση παροιμίας. Όπως λέμε «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα», χωρίς τούτο να σημαίνει ότι ο άλλος είναι κατ’ ανάγκην και κουφός ή «τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς», χωρίς με τη λέξη «αράπης» να κυριολεκτούμε.

Μας δόθηκε, πάντως, η διαβεβαίωση ότι ο κ. Σόϊμπλε σέβεται και υπολήπτεται τον Έλληνα πρωθυπουργό και τη χώρα μας, το έχει αποδείξει, άλλωστε, λεκτικώς και εμπράκτως.

Γιατί αν είχε την εδραία πεποίθηση ότι ο κ. Τσίπρας τυγχάνει ηλίθιος, μπορεί να το’ λεγε από μέσα του, αλλά θα απέφευγε να του απευθύνει τέτοια μομφή δημοσίως, προσβάλλοντας την ευφυία του, για το επίπεδο της οποίας δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος. Τούτο θα συνιστούσε απροκάλυπτο ρατσισμό.

Όπως, αντίστοιχα, θα συνιστούσε ακραίο ρατσισμό, εάν ο κ. Τσίπρας έπληττε κι αυτός τον κ. Σοϊμπλε στο ευαίσθητο υπαρκτό πρόβλημα της υγείας του, αποκαλώντας τον «σημαδεμένο».

Υ.Γ. Ανεξάρτητα από το επίπεδο ευφυίας ή κακότητας των εν λόγω «κυρίων», ο αγώνας για την ανατροπή αυτής της άθλιας και εγκληματικής πολιτικής άρχισε και οφείλουμε να τον γιγαντώσουμε. Όλοι έξω, λοιπόν, στον αγώνα για τη ζωή μας. Στην έμπρακτη αμφισβήτηση αυτής της εγκληματικής «νομιμότητας». Στην ανατροπή της.

http://www.imerodromos.gr/kaloi-kakos-hlithios/