ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ενας απ’ τους εφιάλτες που βλέπουν πολλοί άνθρωποι είναι ότι πετούν και ύστερα αίφνης πέφτουν. Με την αγωνία της πτώσης να ξυπνάει τα θύματά της. Ενας ακόμα συνηθισμένος, λένε, εφιάλτης είναι οι τοίχοι που κινούνται καταπάνω στον έντρομο κοιμώμενον, που προσπαθεί να ξυπνήσει και δεν μπορεί…

Κάπως έτσι πρέπει να νιώθει το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση – τουλάχιστον εκείνα τα μέλη της που διατηρούν στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα. Η κυβέρνηση βρίσκεται εντός των τειχών – όμως δεν πρόκειται για τείχη που προσπαθεί να υπερασπισθεί. Αλλά για τείχη που κινούνται εναντίον της και την περισφίγγουν απ’ όλες τις μεριές καθηλωμένη μέσα τους. Τείχη που σφίγγουν τον κλοιό τους

γύρω από τους πολιορκημένους, όπως το δάσος του Μπέρναμ έσφιγγε τον κλοιό του γύρω απ’ τα τείχη του έντρομου Μάκβεθ.

Η κυβέρνηση πολιορκείται απ’ το τείχος του Αγροτικού. Το τείχος του Ασφαλιστικού. Το τείχος της Τρόικας. Και το τείχος του Προσφυγικού. Και τα τέσσερα αυτά τείχη συγκλίνουν και τείνουν να συνθλίψουν μια κυβέρνηση που δεν μπορεί ούτε να υπερασπισθεί την πολιτική της, ούτε να βρει διέξοδο για να ξεφύγει απ’ τη θανάσιμη παγίδα. Στην οποίαν, εν πολλοίς, πήγε η ίδια και έπεσε,

πληρώνοντας τώρα τα επίχειρα πολλών ημαρτημένων. Στο Αγροτικό η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει κάποια βήματα πίσω. Το ερώτημα είναι αν μπορεί και αν, σ’ αυτήν την περίπτωση, αυτά τα βήματα θα είναι ικανοποιητικά για τους αγρότες. Η αναστολή φορολόγησης, για παράδειγμα, πόσο μπορεί να ανακουφίσει ή να καθησυχάσει μια τάξη, αν σε τρία χρόνια εν τέλει θα έχει συντελεστή 23% (ή και μεγαλύτερο), ενώ στη Γαλλία ή την Ιταλία οι ανάλογοι συντελεστές είναι 3% ή 6%; Τι μπορεί πια

να κάνει η κυβέρνηση που θα εκτόνωνε την οργή των γεωργών; Τα μέτρα που παίρνει εναντίον τους τα έχει υπογράψει. Περιέχονται στο τρίτο μνημόνιο! Με το οποίο μάλιστα η κυβέρνηση Τσίπρα νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα , διότι

μόνη αυτή πέρασε μνημόνιο απ’ τη Βουλή με πλειοψηφία μεγαλύτερη των δύο τρίτων! (Θανάσιμο χτύπημα για τη χώρα αυτό). Ομως, ας μείνουμε στους αγρότες. Το θέμα δεν είναι μόνον ότι η κυβέρνηση τους αντιμετώπισε με ρετσινιές (χρυσαυγίτες και φοροφυγάδες), αλλά ότι οι δεσμεύσεις της προς την Τρόικα είναι τέτοιες που την παραλύουν. Και εκθέτουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολό του

στη χλεύη των πολιτών· αγροτών, επαγγελματιών και άλλων. Πρώτη φορά στελέχη της Αριστεράς αποδοκιμάζονται κατά συρροήν και εν χορώ από αγανακτισμένους κι απελπισμένους ανθρώπους. Μάλιστα, ανάλογες αποδοκιμασίες στο παρελθόν δεν είχαν τέτοια ένταση και συχνότητα, διότι οι πολίτες δεν περίμεναν πολλά απ’ τους παλαιοκομματικούς, ενώ αντιθέτως στους αριστερούς είχαν εναποθέσει πολλές καλές (και έσχατες) ελπίδες.

Τι θα κάνει, λοιπόν, η κυβέρνηση; Διάλογο; Με τι συντεταγμένες; Της Τρόικας! Αδιέξοδο. Το ίδιο αδιέξοδο υπάρχει και με τους επαγγελματίες, επιστήμονες και μικρομεσαίους. Τι περιθώρια συζήτησης έχει η κυβέρνηση; Ποιες υποχωρήσεις μπορεί να κάνει που να είναι ανεκτές από την Τρόικα; Το ίδιο και με το Ασφαλιστικό. Παρά τις κατρουγκαλιές, όταν η κυβέρνηση πάει να επανατοποθετήσει το πρόβλημα σε μια (και πάλι αδιέξοδη, αλλά) άλλη βάση, η Τρόικα εκρήγνυται. Φωτιά και λάβρα. Φωτιά και τσεκούρι! Ζητάει ανθρώπινο κρέας. Νέα μέτρα της τάξεως των 9 δισ. για την επόμενη διετία. Μέσα στην οποία η χώρα μας, μόνον για το χρέος, θα πρέπει να πληρώσει 42 δισ.! Τρέλα. Οπως επί Σαμαρά! Δεν βγαίνουν οι αριθμοί! Pas problem, τέταρτο μνημόνιο! Τρέλα. Εφιάλτης. Τα

τείχη στα οποία έκλεισαν μέσα τη χώρα κινούνται εναντίον της και τη συντρίβουν. Πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση; Εναν μήνα; δύο μήνες; θα φθάσει ως τον Ιούνιο; Γιατί; Για να συζητήσει τότε για το χρέος; Μα, ως τότε θα έχει «καεί», που είπε και ο Τσακαλώτος – όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά και η χώρα. Τι προσπαθεί λοιπόν τώρα η κυβέρνηση; Να φέρει πιο κοντά τις αξιολογήσεις; Μα, για να περάσει τις αξιολογήσεις δεν πρέπει να δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε σε δρεπάνι, ούτε σε σφυρί, ούτε σε γραβάτα! Σε κανέναν. Με την αγορά στο μεταξύ

νεκρωμένη, με τη γενικευμένη παύση των πληρωμών και με την εκτόξευση των χρεών (ιδιωτικών και δημόσιων) να έχουν μπει στον αυτόματο. Στον ίδιον αυτόματο που έχουν μπει η ανεργία και η εξαθλίωση όλο και πιο πολλών κάθε μέρα. Ακόμα και αν η κυβέρνηση προσπαθήσει να διορθώσει αθλιότητες στις οποίες προέβη με δική της πρωτοβουλία, όπως η κατάργηση του ΟΓΑ, σε όλα τα υπόλοιπα πρέπει να υπακούσει στις διαταγές που λαμβάνει στη βάση όσων έχει υπογράψει. Βρίσκεται

με την πλάτη στον τοίχο. Και βλέπει τον απέναντι τοίχο να ’ρχεται καταπάνω της. Τα ψέματα που είπε ο κ. Τσίπρας τώρα τυλίγονται γύρω απ’ τον λαιμό μας. Ελεγε, λόγου χάριν, ότι ο διοικητής του ευαγούς ιδρύματος που θα ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία και τους εθνικούς πόρους θα είναι Ελληνας («συνεργάτης» βεβαίως), αλλά ούτε καν αυτό! Γκαουλάιτερ και με τη βούλα πρέπει να ’ναι κι αυτός.

Οι Ευρωπαίοι έχουν κρεμάσει την αξιοπιστία του κ. Τσίπρα στο τσιγκέλι και τη γδέρνουν. Διότι ο κ. Τσίπρας υπέγραψε.

Ο γόρδιος δεσμός που δεν κόπηκε με το μαχαίρι στη ώρα του, έγινε κόμπος κι έφτασε στο χτένι. Και τι κόμπος; Από φίδια! Η κυβέρνηση βρίσκεται συνεχώς προ τετελεσμένων. Το ΝΑΤΟ εμφανίσθηκε στο Αιγαίο σαν φάντης μπαστούνι. Η κυβέρνηση πιάσθηκε στον ύπνο – «λιαζόταν». Τι θα κάνει τώρα; Η Τουρκία δεν χρειάζεται πια να υποστηρίζει τις θέσεις της για το Αρχιπέλαγος ιδίοις αναλώμασι, δύναται να τις προωθεί μέσω του ΝΑΤΟ. Δύναται και το ένα και το άλλο, δύναται και τα δύο. Παρά τη δυσχερή θέση στην οποία η χώρα αυτή βρίσκεται στα ανατολικά της σύνορα, στα δυτικά μπορεί να παίζει με τη φωτιά, ή να παίζει τον παπά – αναλόγως! Με την κυρία Μέρκελ να περιπαίζει τις ανησυχίες (και την αδυναμία) του κ. Τσίπρα, λέγοντάς του «ότι ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες» (εις όσα αφορούν τις συμφωνίες Αγκυρας-Βερολίνου -ποιας Αθήνας;- για τον τρόπο δράσης του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο).

Το Προσφυγικό είναι ένα κολοσσιαίο πρόβλημα που πολιορκεί τα τείχη που μας περισφίγγουν. Και τα ωθεί κατά πάνω μας με όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Το πρόβλημα αυτό είναι εκρηκτικό για την Ευρώπη (που το δημιουργεί), αλλά θανατηφόρο για την Ελλάδα (που το υφίσταται). Διότι για τη χώρα μας έχει τρεις πτυχές, που δεν έχει για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Την άμεση εισροή των καταδιωγμένων. Τα άμεσα σύνορα με τις χώρες εκτός Ενωσης. Και την πολιτική της Τουρκίας. Το κοκτέιλ είναι εκρηκτικό και ο τρόπος που ως τώρα φαίνεται να το χειρίζεται η κυβέρνηση πολύ ανησυχητικός. Εις ό,τι αφορά τη Συνθήκη Σένγκεν, φέρεται σαν παιδί που παραπονιέται και διαμαρτύρεται. Εις ό,τι αφορά τα σύνορα (τώρα που ο κ. πρωθυπουργός κατάλαβε ότι και η θάλασσα έχει σύνορα), φέρεται σαν παιδί που βρέθηκε μόνο του στην αλάνα με τους αλητάμπουρες. Εις ό,τι αφορά την εισροή (που πάει για εισβολή) των κυνηγημένων, φέρεται σαν παιδί που έχει βάλει τα κλάματα. Και εις όσα αφορούν την Τουρκία, φέρεται ως συνήθως! Καταφεύγοντας στον «κατευνασμό».

Με έναν λόγο, η κυβέρνηση δεν ορθώνει ανάστημα απέναντι σε καμιά απ’ τις συνισταμένες ή τις παρενέργειες του προσφυγικού προβλήματος. Τρέχει δώθε κείθε παραζαλισμένη, με τις εξελίξεις να την προλαμβάνουν συνεχώς και να την υπερφαλαγγίζουν (ενώ μέσα στην αναμπουμπούλα προβάλλει για την Κύπρο ο μπαμπούλας ενός σχεδίου Ανάν 2)…

Ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί σήμερα ότι η κατάσταση της χώρας έγινε καλύτερη στο διάστημα που κυβερνάται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό παρέλαβε μια χώρα κατεστραμμένη από τον δικομματικό μονοκομματισμό πρώτα και από τα μνημόνια ύστερα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποδιδόταν σε έναν αγώνα ανάταξης της χώρας βήμα το βήμα, ο λαός θα το είχε αντιληφθεί και θα το είχε εκτιμήσει. Ακόμα και αν η κυβέρνηση αυτή είχε υποστεί κάποιες ήττες σ’ αυτήν την προσπάθεια (ακόμα και δραματικές), ο λαός θα το είχε εκτιμήσει και θα έβαζε πλάτη. Τίποτα τέτοιο, όμως, δεν βλέπουμε να συμβαίνει γύρω μας. Απογοήτευση, αποδοκιμασίες, οργή. Πράγμα που αντί να ανησυχεί την κυβέρνηση, την οδηγεί σε αιτιάσεις κατά του λαού, ακόμα και σε μεθόδους που η Αριστερά αποστρέφεται, όπως το διαίρει και βασίλευε, ο αποπροσανατολισμός και τα επικοινωνιακά κόλπα. Αν αυτά τα τελευταία η κυβέρνηση τα

βαφτίζει διάλογο, βαφτίζει για μιαν ακόμα φορά το κρέας ψάρι. Η πρόσκληση σε διάλογο δεν μπορεί να είναι μια πρόσκληση από έναν υποψήφιο δολοφόνο. Η τραγωδία, όμως, έγκειται στο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει αλλιώς: έχει υπογράψει τον φόνο. Εχει υπογράψει το μνημόνιο. Συνεπώς

δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας, μόνος αυτός, «βλέπει φως» στο βάθος του αδιεξόδου! Δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, παρά να βαφτίζει φως το σκοτάδι, διαπραγματεύσεις την εκτέλεση εντολών, θεσμούς την Τρόικα, φοροφυγάδες τους επιστήμονες, χρυσαυγίτες τους αγρότες, διάλογο το μνημόνιο, κι ένα νερό, κυρά-Βαγγελιώ, το Σύνταγμα…

Ως πότε;

http://www.enikos.gr/stathis/371090,Anepais8htws.html