Αχ μαμά.

Με μεγάλωσες με όλη σου την αγάπη, με έμαθες να είμαι ένας σωστός άνθρωπος.

Να αγαπάω.

Να μαθαίνω από τα λάθη μου.

Να προσφέρω.

Να δίνω το χέρι μου.

Να βοηθάω τον συνάνθρωπο μου. Και το κάνω μαμά.

Αγωνίζομαι νύχτα μέρα να κερδίσω εμένα, την ευτυχία μου τα όνειρα μου.

Δίνω μάχες κάθε μέρα μαμά.

Κάποιες φορές εις βάρος μου…μη σου πω τις περισσότερες!

Μα ποτέ εις βάρος άλλων. Ποτέ ηθελημένα. Ποτέ με δόλο.

Κάνω τις επιλογές μου και παίρνω όλο το κόστος ακόμα και όταν δε μου αναλογεί.

Όμως κάποιοι μαμά με κλέβουν…

Κλέβουν τις στιγμές μου.

Αυτές που με κόπο κερδίζω και είναι δικές μου. Μόνο δικές μου.

Με πονάει αυτό ρε μαμά.

Δε με αφήνουν να τις χαρώ.

Γιατί;

Εγώ πίστεψα πως τους δίνεις αγάπη και παίρνεις αγάπη.

Πίστεψα πως με το χαμόγελο μαλακώνουν οι γκρίζες γραμμές της ψυχής τους.

Πίστεψα πως θα αγαπάνε τον άνθρωπο με ειλικρίνεια μα αυτοί τον φοβούνται και τον αποφεύγουν.

Πίστεψα στους ανθρώπους.

Μα αυτοί με φλόμωσαν στο ψέμα.

Αχ μαμά.

Τα έδωσα όλα.

Όλα.

Με όλη μου τη ψυχή.

Μαμά πίστεψε με δε θες να ξέρεις τι πήρα…

Και προχωράω…

Όπως με έμαθες.

Μπροστά, με το κεφάλι ψηλά, με χαμόγελο και παρέα τις αλήθειες μου.

Μόνο μπροστά.

Όμως φοβάμαι ρε μαμά, φοβάμαι πολύ.

Σαν τότε που ήμουν μικρή, θυμάσαι;

Μόνο που τώρα δε φοβάμαι τα σκοτάδια, ούτε τους δράκους …

Τώρα φοβάμαι αληθινά πολύ.

Γιατί έγινα και εγώ μαμά.

Και νοιώθω πως όσα και να τους μάθω, όσα σωστά κι αν τους διδάξω και εγώ με τη σειρά μου, φοβάμαι πως θα πονέσουν και θα πληγωθούν

Ξέρω ρε μαμά…

Έτσι γίνεται

Έτσι μαθαίνεις

Έτσι αξιώνεσαι να λέγεσαι Άνθρωπος.

Αχ μα δε μου αρέσει αυτός ο κόσμος ρε μαμά

Σα να μη χωράμε εδώ

Είναι άδικος, σκληρός, είναι ψεύτικος

Μαμά;

Μάθε με πάλι…

Πάλι απ’ την αρχή.

Μα αυτή τη φορά κάνε με αν θες λίγο πιο δυνατή.

Στάξε μου λίγο μέταλλο παραπάνω, ατσάλι κατά προτίμηση για να γίνω πιο σκληρή, να αντέχω παραπάνω.

Ρίξε μου και μπόλικες σταγόνες, από διαφορετικό χρώμα ώστε να μπορώ να τους ξεχωρίζω.

Και ξέρεις ποια είναι η ειρωνεία μαμά;

Όσο πιο πολύ με πονάνε, όσο πιο πολύ με απογοητεύουν, όσο πιο πολύ απομακρύνομαι από αυτούς, ακόμα πιστεύω στον Άνθρωπο και όλο και πιο κοντά στην αγάπη πάω…

Πηγή