Ο κακός χαμός έχει γίνει στο διαδίκτυο με ένα αμφιλεγόμενο σκίτσο του Αρκά, αν και το μόνο αμφιλεγόμενο σχετικά με το σκίτσο είναι αν έχει φτιαχτεί από τον ίδιο τον Αρκά ή ο Αρκάς έχει τινάξει τα πέταλα αλλά μας το κρύβουν για να μην πληγωθούμε ανεπανόρθωτα.

Βέβαια, μπορεί ο Αρκάς να ζει και να βασιλεύει αλλά να έχει βαρεθεί πια ο άνθρωπος – έχουν περάσει και 35 χρόνια -, οπότε έχει αναθέσει τη δημιουργία των σκίτσων του σε κάποιο 3χρονο εγγονάκι του με χιούμορ νηπιαγωγείου ή στο Σίλα Σεραφείμ.

Το συγκεκριμένο σκίτσο, όπου ο λαός προτρέπεται από τον Προφήτη σε στείρωση, κατηγορήθηκε ακόμα και για ναζισμό αλλά αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να μην το διαβάσουμε αποσπασματικά, πρέπει να ξέρουμε ότι είναι μέρος της τελευταίας σειράς του Αρκά «Ο Προφήτης», όπου στηλιτεύονται με μηδενιστικό ύφος τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας.

Δηλαδή, ξαναζεσταμένο φαγητό. Η αφήγηση του Μαζί του Φάγαμε. Μια αφήγηση που τόσο συχνά χρησιμοποιείται από το Ακραίο Κέντρο με βασικό πρόταγμα τη συλλογική ευθύνη του ελληνικού λαού για τα δεινά που τον βρήκαν.

Εκτός φυσικά από το γεγονός ότι η ευθύνη δε μπορεί ποτέ να είναι συλλογική, παρά μόνο ατομική – οι λαοί δεν έχουν ευθύνες, όπως δεν έχουν και αξιοπρέπεια -, η αφήγηση της συλλογική ευθύνης λειτουργεί ξεπλυματικά για πολιτικούς και ολιγάρχες που ξέσκισαν τη χώρα τα προηγούμενα χρόνια.

Συλλογική ευθύνη: φταίνε όλοι άρα δε φταίει κανείς.

Πέρα από όλα αυτά, η στροφή των σκίτσων του Αρκά τους τελευταίους πολλούς μήνες είναι προφανής. Τα σκίτσα του στρέφονται κυρίως κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι και από τον Κυριάκο Μητσοτάκη μέσα στη Βουλή.

Ο Αρκάς έχει πολλά να σκιτσάρει για Τσίπρα και Καμμένο – και καλά κάνει – αλλά δεν είχε τίποτα να σκιτσάρει για Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλο.

Κοιτάζω αυτούς που αποθεώνουν τώρα την πολιτική σάτιρα και το χιούμορ του Αρκά και κοινοποιούν τις αναρτήσεις της επίσημης σελίδας του.

Νεοφιλελέδες, κεντρώοι και δεξιοί.

Εύγε, Αρκά! Πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανος για το κοινό σου – και για το χιούμορ σου.

Ένα χιούμορ μικροαστικό, αναχρονιστικό και σαπισμένο που αρνείται πεισματικά να πεθάνει.

Συνηθίζω να λέω – μεταξύ σοβαρού και αστείου – ότι η κρίση είναι πάνω από όλα κρίση χιούμορ.

Σε κρίσιμες εποχές το χιούμορ είναι ζωτικής σημασίας.

Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν είχαν ούτε το απαραίτητο χιούμορ για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Γελάνε ακόμα με Σεφερλή, Λαζόπουλο και Κουλούρι.

Μάλλον δε γελάνε. Χαχανίζουν.

Ακούς παντού χάχανα.

Ευνουχισμένοι χαχανούληδες που ήρθε η κατραπακιά από το ΣΥΡΙΖΑ και τους αποτελείωσε.

Είδατε;

Μπορώ κι εγώ να κατηγορήσω έναν ολόκληρο λαό για έλλειψη χιούμορ.

Για μένα το συγκεκριμένο σκίτσο θα μπορούσε να είναι αστειάκι σε μια παρέα που βγήκε έξω να τα πιει και να πει κανά δυο μαλακίες. Το ακούς, χαμογελάς – ή αν έχεις πιει αρκετά, γελάς – και μετά το ξεχνάς. Εγώ δε διάβαζα πολύ Αρκά. Είναι πολύ παλιός για μένα. Τον διάβαζα όταν τον έβρισκα στον οδοντίατρο περιμένοντας να μπω μέσα. Τελικά αποδείχτηκα ανίατη περίπτωση και μου έπεσαν όλα τα δόντια, οπότε σταμάτησα να πηγαίνω στον οδοντίατρο και να διαβάζω Αρκά. Έβαλα μασέλα και ησύχασα.

Πηγή