Η Θεσσαλονίκη σε στρατιωτικό νόμο. Πώς ένα εγκαίνιο μετατρέπεται σε εφιάλτη.

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με έναν επίμονο θόρυβο ελικοπτέρου πάνω από το σπίτι μου. Νόμιζα πως έπαιζα στο νέο επεισόδιο του Homeland γυρισμένο στην Καμπούλ. Αλήθεια ποιος απειλεί τον πρωθυπουργό και πρέπει να περιπολεί όλη μέρα ένα ελικόπτερο πάνω από την πόλη; Και πόσο κοστίζουν τα καύσιμα του;
Συμβούλεψα τις κόρες μου να μην κατέβουν προς το κέντρο, το οποίο είναι απροσπέλαστο και χάζεψα αναρτήσεις άλλων που μένουν στο κέντρο και περιγράφουν μια κατάσταση πολιορκίας. Μια άρρωστη κυρία δεν κατάφερε να φτάσει καν στο νοσοκομείο καθώς η αποκλεισμένη γειτονιά της στο κέντρο απέτρεψε και τα ταξί να πλησιάσουν. Πέντε χιλιάδες αστυνομικοί φυλάνε ποιος ξέρει τι; Τα καταστήματα θα μείνουν λέει ανοικτά τις Κυριακές; Για ποιον; Για τους φοβισμένους νοικοκυραίους που θα κλειστούν στα σπίτια τους; Για τους τουρίστες που σαστισμένοι θα προσπαθούν να περπατήσουν ανάμεσα σε δεκάδες πορείες απελπισμένων ανθρώπων που δεν έχουν άλλο τρόπο να ακουστούν; Σε κλούβες της αστυνομίας;

Από το Βαρδάρη έως τη Λ. Στρατού το κέντρο έχει κλείσει. Από το πρωί. Φραγή. Έμφραγμα. Αστυνομοκρατία και φόβος.

Ο Τσίπρας τα χρόνια που συνέβαιναν τα ίδια από τους προκατόχους του καταδίκαζε τον αποκλεισμό της πόλης, την πολιτικοποίηση μιας γιορτής. Γιατί τα εγκαίνια της ΔΕΘ θα έπρεπε να είναι μια γιορτή για την πόλη. Σε ποια μεγάλη έκθεση του κόσμου τα εγκαίνια της γίνονται πολιτική φιέστα, τόπος αντιπαράθεσης γελοίων πολιτικών προγραμμάτων που δεν εφαρμόζονται ποτέ, εξαγγελιών που αγγίζουν τα όρια του φαιδρού; Σε ποια διεθνή έκθεση του κόσμου καταδικάζεται η πόλη που την οργανώνει να ζει σε συνθήκες στρατιωτικού νόμου; Σε τι βοηθά την πόλη και την ΔΕΘ όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι που ζούμε δεκαετίες; Και γιατί το ανεχόμαστε; Μια γιορτή που γίνεται τιμωρία. Με την ανοχή μας.

*Η γελοιότητα μια στρατιωτική μπάντα να παιανίζει final countdown μπροστά στον Πρωθυπουργό πλάι στο Παλέ ντε Σπορ με ξεπερνά ολοκληρωτικά. Βόρειος Κορέα…

Πηγή