ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Πιτσιρίκο μου, ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου απόψε, κι εγώ δακρύζω για τον Αλέξη. Μαθαίνω πως θέλουν να τον συντρίψουν εκεί στην Ευρώπη, να γίνουν όλα όπως τα θέλουν αυτοί και να του πετάξουν στο τέλος κι ένα ξεροκόμματο έτσι για ελεημοσύνη, να φανούν και μεγαλόψυχοι στα ακροατήριά τους.

Καταλαβαίνω τι συμβαίνει και γιατί του το κάνουν αυτό. Αυτό που αντιπροσωπεύει είναι άκρως τοξικό και επικίνδυνο γι” αυτούς, μεταδοτικό στις ψυχές των ανθρώπων: Ελπίδα.

Ελπίδα για κάτι καλύτερο. Αν δεν την πατάξεις έγκαιρα, είναι ικανή να διαλύσει εν μια νυκτί τα θεόρατα οικοδομήματά τους που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να δουν τον ουρανό και να ονειρευτούν.

Τον νιώθω τον Αλέξη. Βλέπω όλο και περισσότερο την κούραση και την απογοήτευση στο βλέμμα του.

Σαν ένας πατέρας που, αν και προσπάθησε, δεν θα τα καταφέρει να πάει τη φρατζόλα το ψωμί που υποσχέθηκε στα πεινασμένα του παιδιά.

Και ντρέπεται που γυρνάει με δέκα ψίχουλα στο χέρι. Νιώθει ότι τα πρόδωσε.

Αν μπορούσα, θα θελα να του πω να μην ντρέπεται. Μου φτάνει που προσπάθησε. Θα δοκιμάσει κάποια άλλη φορά πάλι.

Εγώ πια τις συνήθισα τις φακές. Και μου αρέσουν κιόλας.

Όμως, θέλω να μου φέρει άλλα πράγματα. Που μου λείπουν πολύ. Και δεν στοιχίζουν τίποτα. Ούτε σε ευρώ, ούτε σε δραχμές. Αλλά τα έχω ανάγκη γιατί έχω γίνει σκατόψυχη πια. Και δεν έχω ακόμα πολλά περιθώρια.

Θέλω εντιμότητα και ειλικρίνεια, το βλέμμα καθαρό.

Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια, να μάθω να κοιτώ ευθεία, ούτε πολύ χαμηλά, ούτε και πολύ ψηλά.

Παιδεία, να μην είμαι πάντα μικρή και χαζή και με κάνουν ότι θέλουν οι άλλοι.

Περισσότερο από όλα, θέλω Δικαιοσύνη. Να είναι στοργικός με αυτούς που δεν μπορούν, αυστηρός με αυτούς που δεν θέλουν, ανελέητος τιμωρός με όσους νομίζουν πως είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο. Θέλω να μου μάθει, δίνοντας μου το παράδειγμα, πως έχω δικαιώματα, έχω και υποχρεώσεις.

Ως τώρα, οι πιο παλιοί (Ανδρέας) μου μάθανε πως είχα μόνο δικαιώματα και με διέφθειραν, οι νεότεροι ( Αντώνης) μόνο υποχρεώσεις και με ταπείνωσαν.

Γέμισα τόσα χρόνια αργά και μεθοδικά σκατά, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω.

Άρχισα να μισώ τους πάντες και τα πάντα. Και πιο πολύ τον ίδιο μου τον εαυτό.

Γι αυτό τις θέλω αυτές τις ωραίες λέξεις, αυτές για τις οποίες δεν ξέρω και πολλά, δεν τις συνάντησα ποτέ.

Όμως έμαθα πως είναι σαν σπόροι και αν μου τις φυτέψει στην σκατένια μου ψυχή, υπάρχει και μια περίπτωση να φυτρώσουνε λουλούδια. Κι εμένα μου αρέσουν τα λουλούδια.

Πιτσιρίκο μου, εσύ που τον γνωρίζεις τον Αλέξη, θα του πεις με τα ωραία δικά σου λόγια τα αιτήματα μου;

Σε παρακαλώ, είναι σημαντικό για μένα, ίσως είναι και η τελευταία μου ευκαιρία.

Κι εγώ, αύριο που θα σε δω στην πλατεία, θα σου δώσω ένα φιλί στο μάγουλο.

Αλεξάνδρα

(Αγαπητή Αλεξάνδρα, μια φορά τον έχω συναντήσει τον Αλέξη Τσίπρα, για μια συνέντευξη. Μάλλον δεν θα τον συναντήσω ποτέ ξανά αλλά μπορεί να το διαβάσει το γράμμα σου. Αλεξάνδρα μου, γιατί τέτοια ηττοπάθεια; Εμείς έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο. Ο Τσίπρας -και ο κάθε Τσίπρας- είναι ένας εκπρόσωπός μας. Δεν πρέπει να θυματοποιούμαστε, ούτε να ψάχνουμε για πατερούληδες. Όλα αυτά που ζητάς, εμείς θα τα πετύχουμε, δεν θα τα πετύχει ο Τσίπρας. Τελείωσαν οι αναθέσεις, το ξέρει και ο Τσίπρας αυτό. Επίσης, μην τον υποτιμάς τον Τσίπρα, όταν έχει μια ολόκληρη κοινωνία πίσω του. Αν με δεις στην πλατεία, μη με φιλήσεις γιατί μπορεί να σε κολλήσω· είμαι ακόμα άρρωστος. Σε φιλώ διαδικτυακά. Να είσαι καλά.)    Ένα φιλί στο μάγουλο