ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Πριν από μερικά χρόνια, είχα στο μπαλκόνι μου μια βουκαμβίλια. Όταν την αγόρασα, είχε έντονο χρώμα και ήταν γεμάτη από φύλλα και άνθη.

Καθώς περνούσε ο καιρός μετά από πολλούς αέρηδες και κακουχίες έπεσαν όλα τα φύλλα της και έμεινε στη γωνιά της μόνο με τα κλαδιά της.

Μετά το φθινόπωρο την άφησα στη τύχη της. Ούτε πότισμα.

Η βουκαμβίλια δεν είχε κανένα μέλλον. Δεν χρειαζόταν να χάνω το χρόνο μου μαζί της. Την άφησα εκεί στη γλάστρα της ξεχασμένη.

Κάποια στιγμή που ήρθε η άνοιξη, ξεκίνησα να περιποιούμαι τα υπόλοιπα φυτά και ξερίζωσα τη βουκαμβίλια από τη γλάστρα για να βάλω κάποιο άλλο φυτό στη θέση της.

Πριν την πετάξω στα σκουπίδια διαπίστωσα ότι όλα τα κλαδιά της ήταν γεμάτα με πολύ μικρά μπουμπούκια που δυστυχώς ανακάλυψα αργά.

Εάν είχα λίγη υπομονή, θα τα έβλεπα να ανθίζουν.

Σήμερα στη θέση της έχω μια λεμονιά και παραλίγο να έκανα ακριβώς το ίδιο λάθος μαζί της.

Για να δούμε κάτι να ανθίζει, πέρα από ελάχιστη περιποίηση, χρειάζεται και λίγη υπομονή.

Υπομονή λοιπόν, η άνοιξη έρχεται…

Με εκτίμηση

Βασίλης

(Αγαπητέ Βασίλη, το έθεσες πολύ ωραία το θέμα. Πολύ διδακτικά. Και μου θύμισες μια μπουκαμβίλια με πορτοκαλί άνθη που είχε φέρει ο Νίκος Ξυλούρης στον πατέρα μου από την Κρήτη. Υπάρχει ακόμα αυτή η μπουκαμβίλια. Και όπου να “ναι, θα ανθίσει. Βασίλη, και η υπομονή πότισμα είναι. Αλλά αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Γιατί ποτέ δεν φύτεψαν έναν σπόρο μέσα στη γη. Καλή άνοιξη. Να είσαι καλά.)    Η βουκαμβίλια