ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Με μια ανασα… για να προλαβω να πω οσα δεν ειπα ως τωρα… κι αυτα που δεν ειπες κι εσυ…κι εσυ…κι εσυ που διαβαζεις ή που δεν θα διαβασεις ποτε… ηθελα να μιλησω για τις παρενθεσεις…τις τελειες…τα θαυμαστικα…και για τα κομματα που ποτε δεν χρησιμοποιω…εμενα μου αρεσουν οι 3 τελειες στο τελος καθε φρασης…γιατι αφηνουν παντα κατι ακομα που δεν λεγεται να το φανταστεις…κατι που δεν ειπωθηκε ακομα αλλα θα ειπωθει…ή που δεν θα βρεις ποτε το θαρρος…θα το αφησεις να αιωρειται γιατι θες να παιξεις…ρολους…γιατι φοβασαι να πεις…γιατι στη ζωη σου μαθαινουν να φοβασαι να πεις…γενικα να μη λες…να κρατας για σενα…κρατα τα για σενα και φυγε μονος ναι…αυτο μας μαθαινουν…να μη μοιραζομαστε…εγω μοιραζομαι τις 3 τελειες μου μαζι σου…και μαζι σου…και με σενα…στα λεω αυτα που θελω…αμα δεν στα πω θα σκασω…αλλα σου βαζω και 3 τελειες ετσι για να φανταστεις κατι ακομα που θα θελες να σου πω και δεν στο λεω…κι υστερα δεν μιλαω αλλο…τι αλλο να πεις οταν τα λες ολα…σωπαινω…σωπασε κι εσυ…ετσι μας εχουν μαθει για να μη πληγωνομαστε…υστερα αρχιζουν να κυκλοφορουν μεσα στο μυαλο σου οι τελειες…οχι οι 3…οι αλλες…εκεινες που βαζουμε για να δηλωσουμε ενα «τελος»…και σκεφτεσαι τα κομματα…αυτα που δειχνουν μια συνεχεια στις σκεψεις και στις πραξεις…κυριως στις πραξεις γιατι επραξες ξανα κι υστερα παλι και συνεχισες…οπωσδηποτε θα κανεις μια σταση στα θαυμαστικα γιατι εκεινη η στιγμη αξιζε και πρεπει να την τονισεις με καποιον τροπο…κι αφου δεν μιλας και σωπαινεις γραφεις…και βαζεις το θαυμαστικο!  να…τοσο ωραιο ηταν!!!  οι παρενθεσεις ειναι περιεργη ιστορια…γιατι μεσα στην μια ιστορια πας να χωσεις αλλη μια ετσι στα γρηγορα γιατι κι αυτη πρεπει να ειπωθει…αλλα ειναι αδικημενη…αδικημενη πολυ γιατι την σπρωχνεις να χωρεσει αναμεσα σε δυο καμπυλες και κυριως οταν αυτη δεν ειναι η κυριως ιστορια…ενω θα μπορουσε… ενω αν δεν ηταν αυτη η παρενθεση η ιστορια δεν θα ηταν ποτε η ιδια…γι αυτο δεν αγαπαω τα σημεια στιξης…
μονο τις 3 τελειες…με μιαν ανασα τελευταια για να προλαβω να πω κατι ακομα…δεν συμπαθω την λογικη… δεν την συμπαθησα ποτε και οσο περνουν τα χρονια και περνουν οι στιγμες…οι καταστασεις…οι ανθρωποι…(κυριως αυτοι)…να δες ποσο αδικημενη ειναι τωρα η ιστορια μεσα στην παρενθεση…απο μονη της ειναι μια τεραστια ιστορια…λοιπον ελεγα οτι καθως περνουν ολα αυτα και ολοι αυτοι ενω εσυ…κι εσυ…βρισκεις την λογικη να διαφεντευει μεσα στη ζωη,εγω δεν βρισκω κανενα νοημα πουθενα…πουθενα που να ακολουθησα την καρδια μου δεν βγηκα χαμενος…πληγωμενος ναι αλλα χαμενος οχι…κι αν δεν καταλαβαινεις την διαφορα λυπαμαι που στο λεω αλλα δεν εζησες…κι ουτε ζεις…κι απο τον χαμο μεσα κερδος θα βρεις…κι απο την πληγη θα γεννηθει χαρα… ο καιρος μωρο μου…οχι μη γελιεσαι δεν τα γιατρευει…τιποτα δεν γιατρευει…συνηθιζεις…

εγραψε το πιτσιρικι