ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Έφτασε άλλη μια 15η Ιουνίου και ο νους, πιτσιρίκο, δεν μπορεί παρά μόνο να πάει πλέον 70 χρόνια πίσω. Σαν σήμερα έσβησε η ψυχή της ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδας. Ο Άρης Βελουχιώτης.

Το νέο ελληνικό κράτος στα σχεδόν 200 χρόνια ζωής του υπήρξε πραγματικά ακηδεμόνευτο από ξένες δυνάμεις μόνο την τριετία 1941-1944. Η κυβέρνηση του βουνού είναι η μοναδική ελληνική κυβέρνηση που δεν λογοδότησε πότε σε κανέναν.

Και ήταν αριστερή-κομμουνιστική, ως απόδειξη ότι μόνο ο συγκεκριμένος χώρος επιθυμεί και επιδιώκει την κυριαρχία του λαού στον τόπο του χωρίς εξαρτήσεις.

Σε εκείνη την γεμάτη πόνο εποχή, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έδωσαν το χέρι τους στο λαό για να τον σηκώσουν και να τον μπολιάσουν με δύναμη, ώστε να πολεμήσει και να ελευθερώσει ο ίδιος την πατρίδα του και στη συνέχεια να την πάρει στα χέρια του. Σε αυτό τον αγώνα ο Άρης ήταν η ψύχη και η καρδιά του αγώνα. Ενός αγώνα παρόμοιου με αυτόν του 1821.

Η αμεσότητα, η απλότητα, ο λιτός και περιεκτικός του λόγος ξεσήκωνε κάθε χωριό μέσα στο οποίο έμπαινε μαζί με τους μαυροσκούφηδές του. Τεράστιο στρατηγικό μυαλό και με ανοιχτή πολιτική ματιά που δικαιώθηκε δυστυχώς μετά την Βάρκιζα.

Εκείνο όμως που εμένα προσωπικά με κάνει να νιώθω δέος μπροστά του, ήταν το γεγονός πως αν και γόνος εύπορης οικογένειας, με πολυτάραχη ζωή πριν ενταχθεί στους κόλπους του ΚΚΕ, κατάφερε να κάνει την προσωπική του υπέρβαση και να απελευθερωθεί από τα δεσμά της ατομικής λογικής και να περάσει σε αυτή της συλλογικότητας. Απαρνήθηκε χρήματα, εκτάσεις γης και μια άνετη ζωή.

Ποιος πλούσιος σήμερα μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο;

Ποιος μικροαστός μπορεί να απαρνηθεί την έστω μικρή ιδιοκτησία του και να αφιερωθεί στην κοινωνική απελευθέρωση του ίδιου και των συνανθρώπων του;

Ο πραγματικός του στόχος αποτυπώνεται από τον ίδιο στο άρθρο που έγραψε στις 09/09/1931 για τον «νέο Ριζοσπάστη»: «Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Και στο κόμμα αυτό ΕΔΩΣΑ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΝΑ ΔΙΝΩ όσες δυνάμεις μου απομείναν για τον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση.»

Γι αυτό και είναι μύθος.

Γι αυτό ακόμη και σήμερα τα καντηλάκια στα χωριά της Ευρυτανίας και της Φθιώτιδας μπροστά από τη φωτογραφία του είναι αναμμένα.

Γι αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαίος από ποτέ.

Δυστυχώς όμως όπως είχε δηλώσει το 1982 ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος:

«Άντρες σαν τον Άρη γεννιούνται μια φορά στα 100 χρόνια και άμα»

Υ.γ. 1: Με αφορμή την φετινή επέτειο, μπορεί να γίνει μια σύνδεση με όσα συμβαίνουν σήμερα.
Στην περίφημη ομιλία του στη Λαμία στις 29 Οκτωβρίου 1944 ο Άρης λέει τα εξής:

«Ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ υποσχέθηκαν στο λαό την πάλη ενάντια στον κατακτητή και την απελευθέρωση της χώρας μας. Αυτές τις υποσχέσεις τις τηρήσαμε. […] Μα εμείς υποσχεθήκαμε στο λαό και κάτι άλλο: Ότι δεν θ” αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: ΤΗ ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ.»

Με βάση λοιπόν αυτά γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως ο αγώνας μιας οποιασδήποτε αριστερής δύναμης είναι διπλός. Από τη μια να καταφέρει να έρθει στη θέση της «διακυβέρνησης» και στη συνέχεια να επιτύχει την αλλαγή των ταξικών συσχετισμών οδηγώντας τον λαό στο δρόμο προς τον σοσιαλισμό.

Και το ΕΑΜ και ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχαν το πρώτο. Δηλαδή το να έχουν τον πρώτο λόγο στα πράγματα της χώρας. Αποτυγχάνουν όμως στο δεύτερο που είναι και το πιο δύσκολο.

Γιατί αποτυγχάνουν; Μα γιατί πολύ απλά πατούν σε δυο βάρκες με την λογική «ούτε ρήξη μα ούτε και υποταγή».

Το ΚΚΕ το 1945 μετά τον συμβιβασμό της Βάρκιζας (αν και είχε ξεκινήσει νωρίτερα με τον Λίβανο και την Καζέρτα) ευρισκόμενο στις ίδιες βάρκες διάλεξε πολύ αργά την ρήξη και ουσιαστικά εξωθήθηκε προς αυτή τη λύση. Αντιθέτως αν είχε δράσει πολύ πιο άμεσα και με ειλικρίνεια όπως πρότεινε ο Άρης στην περίφημη σύσκεψη των καπεταναίων στη Λαμία, τώρα η ιστορία θα είχε ενδεχομένως γραφτεί αλλιώς. Αν θα ήταν θετικό ή αρνητικό το πρόσημο στην εξέλιξη είναι κάτι τελείως υποθετικό αλλά αν κρίνω με βάση τι ακολούθησε μέχρι το 1974, τείνω ξεκάθαρα πως θα ήταν θετικό για το λαό μας και ολέθριο για τις ελίτ.

Το ίδιο κινδυνεύει δυστυχώς να πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον.

Θέλουμε την αλήθεια ολόκληρη και όχι μισή.

Γιατί όπως έλεγε και ο Σαιν Ζυστ: «Όποιος κάνει μισή επανάσταση, σκάβει μόνο το δικό του τάφο».

Υ.γ. 2: Εδώ η επική ομιλία του Άρη στη Λαμία. Τι έχει αλλάξει πραγματικά από τότε πέρα από ορισμένες αλλαγές στον τρόπο καταπίεσης των αδύνατων από τους ισχυρούς;

Χαιρετισμούς από την Πελοπόννησο

Μάριος

(Αγαπητέ Μάριε, η μεγαλύτερη ευκαιρία για την Ελλάδα να γίνει ανεξάρτητη χώρα ήταν μετά την Κατοχή. Η συγκυρία ήταν ιδανική. Όταν διάβασα πρώτη φορά για όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή, εκνευριζόμουν πολύ για την χαμένη ευκαιρία. Δεν είμαι ο μόνος. Μια φίλη μου, μου έλεγε πως, όταν διάβαζε το βιβλίο του Χαριτόπουλου για τον Άρη, έβριζε από τα νεύρα της. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος άργησε πολύ να αναγνωρίσει το μεγαλείο του Άρη Βελουχιώτη. Ο Κανελλόπουλος ήταν ο πολιτικός που χαρακτήρισε την Μακρόνησο «Παρθενώνα του 20ού αιώνα» και είχε πει στον Αμερικανό στρατηγό Τζέιμς Βαν Φλιτ «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας». Αυτό το είχε πει στον Αμερικανό στρατηγό για άγημα του ελληνικού στρατού. Για να μην έχουν αμφιβολίες κάποιοι ποιους υπηρετούσαν οι «πατριώτες» και οι εθνικιστές. Είναι πολύ πατριωτικό να λες πως θέλεις να σώσεις την πατρίδα από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και να παραδίδεις «εθνικά» την πατρίδα και τον στρατό της στους Αμερικανούς. Ο Κανελλόπουλος μετάνιωσε πολλά χρόνια αργότερα για αυτές τις δηλώσεις του αλλά, εν τω μεταξύ, οι Σκόμπι και οι Βαν Φλιτ είχαν κάνει την Ελλάδα το μπουρδέλο τους. Τις χυδαίες δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Άρη Βελουχιώτη, τις προσπερνάω γιατί εκνευρίζομαι ακόμα. Ο Βελουχιώτης είχε δίκιο για την Βάρκιζα αλλά η τότε ηγεσία του ΚΚΕ ήταν στην καρακοσμάρα της. Μάριε, με εξαίρεση τον Βελουχιώτη, δεν βλέπω άλλον ηγέτη που να μην πρόδωσε τους πολίτες αυτής της χώρας. Που βέβαια, την τραβάει ο οργανισμός τους την προδοσία. Άλλωστε, οι περισσότεροι Έλληνες προδότες ψήφιζαν επί δεκαετίες. Και ακόμα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει. Να είσαι καλά.)

Για τον Άρη