ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Καλός ο αγώνας, καλή και η βιοπάλη. Καλό να γίνεσαι ο ήρωας της καθημερινότητας και της ρουτίνας, παράδειγμα προς μίμηση εκείνων που ρεμαλεύουν μπροστά στο χαζοκούτι. Ωραίο και το να σε δείχνουν με το δάχτυλο ως κάτι αξιόλογο. Αλλά όλα αυτά με ποια κριτήρια; Με τα κριτήρια αυτού του κόσμου που μας έφερε εδώ κάτω να δουλεύουμε για να ζήσουμε και που τελικά μας έχει καταντήσει να ζούμε για να δουλεύουμε; Και οι ψυχές μας; Είναι σκληρό να σπαταλάται έτσι η δική σου καθημερινότητά χωρίς να το καταλαβαίνεις, κι όταν όμως το συνειδητοποιήσεις βλέπεις ότι δεν υπάρχει άλλος (σωστός, ηθικός και νόμιμος σύμφωνα πάντα με την εκάστοτε κοινωνία) τρόπος να ζήσεις τον εαυτό σου κι όχι μόνο, καθώς είναι σίγουρα κι άλλοι που στηρίζονται σε εσένα. Έτσι σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει την πιο ορθή επιλογή και δέχεσαι την ταμπέλα με τη λέξη ήρωας στο κούτελό σου και κάπως έτσι έχεις κι εσύ κάπου να πατάς για να συνεχίσεις περήφανος το έργο σου, γνωρίζοντας ότι είναι κομμάτια του εαυτού σου που ούτε καν φαίνονται στη μέρα σου. Εξάλλου προσπαθείς που προσπαθείς, κουράζεσαι που κουράζεσαι δεν είναι και εύκολο να τα γκρεμίσεις. Συνεχίζεις λοιπόν να χτίζεις ώσπου το χτίσμα σου έχει πλέον γίνει ένας αξιοπρεπής ουρανοξύστης. Μόνο που δε μπορείς να δεις τον λαμπερό ήλιο που χάνεται πίσω από την όμορφη κορφή του δημιουργήματός σου.

http://komparsoioe.blogspot.gr/2015/06/blog-post_15.html