ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Ελλάδα 2016. Όλη η χώρα στέκεται αλληλέγγυα στην Οδύσσεια των προσφύγων και βοηθάει όπως μπορεί. Όλη; Όχι! Γιατί μερικοί σκατόψυχοι αντιστέκονται και πάντα θα αντιστέκονται στους 8χρονους τζιχαντιστές που ήρθαν να μας εξισλαμίσουν και να κάνουν γύρω-γύρω όλοι στις πλατείες μας.

Από τότε που ξέσπασε η προσφυγική κρίση, δηλαδή πριν από κάτι χρόνια – μην κοιτάτε που οι κυβερνήσεις το πήραν χαμπάρι προχθές -, φασισταριά κάθε είδους δεν χάνουν την ευκαιρία να ξερνάνε εμετούς σε τηλεοράσεις, social media και ιδιωτικές συζητήσεις.

Αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Όπως δεν είναι πρωτόγνωρη και η κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα. Συνέβη κάτι παρόμοιο πριν από 100 περίπου χρόνια. Απλά τότε δεν υπήρχε το διαδίκτυο και τα ΜΜΕ. Υπήρχαν όμως τα καφενεία.

Δεν πα να βλέπουν χάρτες με κόκκινες βούλες όπου είναι σταματημένοι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια, δεν πα να βλέπουν πλατείες με χαρούμενα παιδιά που παίζουν, δεν πα να βλέπουν ανθρώπους που σπάνε τα συρματοπλέγματα για να φύγουν από εδώ, δεν πα να βλέπουν το δράμα αποτυπωμένο στον φωτογραφικό φακό και τα πλήθη που συρρέουν στην Ειδομένη, αυτοί εκεί, το χαβά τους.

Θα μας πνίξουν οι ξένοι!

Ποιος θα σε πνίξει καλέ; Πνιγμένος είσαι ήδη.

Κοντά στο 1.000.000 πρόσφυγες πέρασαν πέρσι από την Ελλάδα και δε συνέβη το παραμικρό. Όπως δε συνέβη και παλιότερα, όταν ακόμα τους αποκαλούσαν όλους λαθρομετανάστες.

Ενοχλούνται που ταξιδεύουν μαζί τους στα πλοία, που περπατάνε δίπλα τους, που φοράνε μαντήλες, που μιλάνε άλλη γλώσσα, που κλαίνε, που γελάνε, που χρησιμοποιούν τις ίδιες τουαλέτες. Θέλουν Άπαρτχαϊντ. Γιατί φοβούνται.

Νομίζουν ότι έχουν ακόμα πράγματα να χάσουν και φοβούνται ότι θα τους τα πάρουν αυτοί που δεν έχουν να χάσουν πια τίποτα.

Κι από την άλλη, έχεις ένα εντυπωσιακό κύμα αλληλέγγυων, που προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους, ενώ άλλοι έχουν παρατήσει δουλειές, σπουδές και οικογένειες και βρίσκονται στο πλευρό των συνανθρώπων τους.

Και φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από το προσφυγικό.

Θέλω να πιστεύω ότι αρκετά σύντομα, για το καλό όλων μας, η πλειοψηφία της κοινωνίας θα ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.

Οι αλληλέγγυοι έχουν αποδειχτεί πιο πάνω από τις κυβερνήσεις αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό.

Δε συμμερίζομαι κορώνες τύπου «Η αλληλεγγύη θα νικήσει» και «Όσους φράχτες και να υψώσετε η ζωή δε θα σταματήσει» γιατί και οι φράχτες μια χαρά υψώνονται και η ζωή σταματάει και η αλληλεγγύη μόνη της δεν μπορεί να νικήσει.

Δυστυχώς, είναι πάνω από όλα θέμα πολιτικό. Είναι θέμα πολιτικών αποφάσεων, οι οποίες μάλιστα πρέπει να παρθούν από τον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να επιβληθούν αδιακρίτως παντού χωρίς εξαιρέσεις.

Δεν είναι δυνατόν μια ΕΕ του μισού δισεκατομμυρίου να ισχυρίζεται ότι δε μπορεί να απορροφήσει ένα, δύο ή και τρία εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι αστείο.

Τρόποι υπάρχουν. Να κοπεί χρήμα που θα διοχετευθεί σωστά, να ανοίξουν τα άδεια σπίτια, να χτιστούν νέα, να φτιαχτούν υποδομές, να δημιουργηθούν νέες ειδικότητες επαγγελμάτων άγνωστες μέχρι τώρα στην ήπειρό μας.

Οι φράχτες, το ΝΑΤΟ, η Frontex, τα hot spot, οι κοντρίτσες μεταξύ κρατών και οι θεωρίες συνωμοσίας είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και στοιχίζουν χρόνο και ζωές.

Εγώ συμφωνώ. Μένουμε Ευρώπη. Ναι, αλλά σε ποια Ευρώπη μένουμε; Της Ειδομένης;

Και κάτι τελευταίο:

Σταματήστε επιτέλους με τα φωτογραφικά κλικ πάνω από μωρά, παιδιά και μεγάλους που κλαίνε. Η λύπη, η θλίψη είναι μια εντελώς προσωπική στιγμή. Δεν είναι για να μοιράζεται στο facebook.

Και σταματήστε με τα δακρύβρεχτα κείμενα και τσιτάτα πάνω από τις φωτογραφίες. Δεν ευαισθητοποιείτε κανέναν. Η ευαισθητοποίηση έχει ήδη επιτευχθεί.

Επίσης, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα τους πρόσφυγες. Τα διαβάζω και με πιάνει αηδία. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ολοκλήρωση του ενοχικού του γράφοντα, ο οποίος, ταυτόχρονα, τοποθετεί τον εαυτό του σε μια θέση ανώτερη από εκείνη του πρόσφυγα.

Όσο συμβαίνει το Άουσβιτς, δεν κάνεις «τέχνη» για το Άουσβιτς.

Γιατί όσο κοντά και να είσαι, θα είσαι πάντα στην απέξω.

Όλος αυτός ο υπέρμετρος σεβασμός για το δράμα των προσφύγων καταντάει ασέβεια.

Είναι βλασφημία.

http://thethreemooges.blogspot.com/2016/02/menoume-eidomeni.html