Σε κοιτάει και ξεκαρδίζεται στα γέλια.
Μόλις πας να την αγγίξεις ,
τρέχει..σου ξεφεύγει.

Θέλει πολύ κόπο, πολύ σθένος.
Πολλές ώρες να μιλήσεις με σένα.

Θέλει να κοιταχτείς ξανά και ξανά στον καθρέφτη.
Να δεις το βλέμμα σου.
Να νιώσεις και να αποδεχτείς τα θέλω σου.
Να αποδεχτείς εσένα.
Να ξυπνήσεις τις σκέψεις σου τις πιο βαθιές
που παίζουν κυνηγητό.

Τα θέλει όλα.
Να γεμίσεις δίνοντας.
Να χαριστείς χωρίς δειλία..
έτσι γιατί απλά το θέλεις.

Να νιώσεις την απογοήτευση να σου τα καίει όλα.
Να ανοίξεις το στόμα σου και να αφήσεις τις αλήθειες σου,
να πεταχτούν σαν ακόντιο προς όλους, προς εσένα.

Να αποκτήσεις δύναμη , δείχνοντας τις αδυναμίες σου.
Και όταν πληγωθείς, και όταν γίνεις κουρέλι,
πάλι να βρεις το σθένος να ράψεις τα κομματάκια.

Αλλά και πάλι..πάλι μόλις σηκωθείς και νομίσεις πως έμαθες,
πως έφτασες κοντά της, πάλι θα σου αντισταθεί.
Τόσο άπληστη είναι. Πόρνη ακριβή.

Να σαι χαρούμενος αν μπορέσεις και χαϊδέψεις τις άκρες των μαλλιών της.
Να σαι ευτυχισμένος, αν οι παθιάρικες νυχιές της δεν σε ματώνουν πια.
Να νιώθεις τυχερός, αν την ώρα που σε γδύνει
αισθανθείς πληρότητα μέσα στη μοναξιά σου