Οι «νταβατζήδες», οι «αεριτζήδες» και οι «Pablo Escobar» εξαγόρασαν τη νομιμοποίησή τους πληρώνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια στην συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου;

Έκλεισε η διαδικασία αδειοδότησης λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών πανελλήνιας εμβέλειας. Και ταυτόχρονα άνοιξε μια άλλη διαδικασία από το καθεστώς της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙZA – ΑΝΕΛ. Μόλις ξεκίνησε η διαδικασία της πλήρους και απόλυτης επιβολής της κυβέρνησης στην χώρα, ενός καθεστώτος που δεν συμπαθεί την πολυφωνία και δεν διστάζει να προσθέτει προβλήματα επιλέγοντας να ακολουθεί επικοινωνιακή πολιτική και όχι πολιτική ουσίας.

Τι συνέβη, όμως, με αυτή την πρωτοφανή σε παγκόσμια χρονικά διαδικασία που αφορούσε την πανελλήνια εμβέλεια και λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών; Ποιες ήταν οι κυβερνητικές αιτιάσεις, αλλά και ποιοι οι σκοποί αυτού του «δράματος» που απασχόλησε (δικαίως ή αδίκως) το πανελλήνιο, την ίδια στιγμή που ένα πλήθος θεμάτων ισοπεδώνει ή απειλεί σε εθνικό επίπεδο την Ελλάδα;

Όλα ξεκίνησαν από την χρόνια και επίμονη καταγγελτική δήλωση περί διαφθοράς μέσω της τηλεόρασης. Και αξίζει, πραγματικά, να σταθούμε σε αυτό, αφού η δήλωση είναι πλέον του δέοντος συγκλονιστική, αφού η διαφθορά αφορούσε καναλάρχες που πίεζαν πολιτικούς και κυβερνήσεις είτε για να παίρνουν δημόσια έργα είτε για να παίρνουν υπέρογκα δάνεια από τράπεζες (προφανώς με πολιτική στήριξη – εντολή προς τους τραπεζίτες)… Η πίεση αυτή αφορούσε τον τρόπο ενημέρωσης των πολιτών και το μέλλον των πολιτικών…!
Στο σημείο αυτό, δηλαδή, διαπιστώνεται μια συνδιαλλαγή εις βάρος της χώρας και υπέρ των εμπλεκομένων στην συνδιαλλαγή. Οι καναλάρχες – κατασκευαστές ήταν οι διαφθορείς και οι διεφθαρμένοι ήταν οι πολιτικοί…! Κι ενώ γίνεται λόγος (χωρίς κατάθεση στοιχείων, απλά με τη μέθοδο της γκρίζας προπαγάνδας που δεχόμαστε ότι διέρρεε την αλήθεια) για διαφθορά, παραδόξως η κυβέρνηση (και όχι μόνο η σημερινή) εστιάζει αποκλειστικά στους επιχειρηματίες διαφθορείς, που για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους κατόρθωσαν και διέφθειραν «χαλαρούς» ηθικά πολιτικούς (οι οποίοι πληρώνονται αδρά από την πολιτεία για να μην διαφθείρονται!).
Καλώς, λοιπόν, βρέθηκαν οι διαφθορείς. Με τους διεφθαρμένους, όμως, τι γίνεται; Γιατί υπάρχει αυτή η σιωπή;
Γιατί κανένας δεν αναφέρεται και δεν καταγγέλει πως η διαφθορά των πολιτικών έγινε η αιτία για να υπάρξει διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και σταδιακά η χώρα να προσμετρήσει οικονομικές ζημιές των οποίων το πραγματικό μέγεθος κανείς δεν ανακοινώνει (αν και εικάζεται ότι είναι πολλές εκατοντάδες δισ. ευρώ);
Γιατί θεωρούνται διεφθαρμένοι οι καναλάρχες – κατασκευαστές και όχι οι πολιτικοί;
Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα συνεργατικό έγκλημα και να τιμωρείται ο ένας μόνο από τους θύτες, αλλά και να παραβλέπεται επίμονα το θύμα;
Ποιοί και πότε θα σύρουν στη Δικαιοσύνη τους διεφθαρμένους πολιτικούς, ανεξαρτήτως της θέσης που κατείχαν, που συνήργησαν σε ένα έγκλημα που έβλαψε σε τεράστιο βαθμό την οικονομία της χώρας;
Πόσο ειλικρινές και έντιμο είναι να αποκρύπτονται οι συνεργάτες εκείνων που κατηγορούνται για διαφθορά;

Σε απάντηση αυτής της κατάστασης η σημερινή κυβέρνηση έθεσε ως θέμα την εύρυθμη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών σε βάθος χρόνου μέσω της εξυγίανσης του τρόπου λειτουργίας τους. Το γενικό πλαίσιο της προσέγγισης είναι πράγματι αξιόλογο και απολύτως λογικό και ηθικό. Όμως, η υλοποίηση τελικά απείχε τόσο από την λογική όσο και από την ηθική του εγχειρήματος. Κι αυτό επειδή η κυβέρνηση δεν έθεσε το συγκεκριμένο ζήτημα μέσω της θεσμικής ανεξάρτητης αρχής του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, το οποίο αυθαίρετα παραγκώνισε, αλλά το έθεσε ευθέως με την κάκιστη αιτιολογία της μη επαρκούς τεχνολογικής υποστήριξης που επέτρεπε μόνο τέσσερις τηλεοπτικούς σταθμούς (επιχείρημα που καταρρίφθηκε σχεδόν αμέσως μετά την δημοσιοποίησή του) και της αδιέξοδης και κακής επιχειρηματικότητας των καναλαρχών…, με την αιτιολόγηση της μικρής διαφημιστικής πίτας που θα οδηγούσε στο κλείσιμο πολλών τηλεοπτικών σταθμών. Δηλαδή, η κυβέρνηση επέλεξε να στείλει τώρα, στην ανεργία κάποιες εκατοντάδες (ή χιλιάδες) εργαζομένους των τηλεοπτικών σταθμών, επειδή είχε «πρόβλεψη» της απόλυσής τους στο μέλλον…! Ο ορισμός της γελοιότητας, αλλά και της σκοπιμότητας που καταρρίφθηκε από την ίδια την λογική… Όμως, η λογική είναι μάλλον «ξένο σώμα» για όσους κυβερνούν τα τελευταία έξι μνημονιακά χρόνια τη χώρα, οπότε, η κυβέρνηση αποφάσισε να ακολουθήσει την «πεπατημένη» των δικών της συμφερόντων…

Στη συνέχεια η κυβέρνηση έθεσε (δια της πλαγίας) το θέμα των «νταβατζήδων», αλλά επειδή αυτή η κυβέρνηση είναι αριστερή, αυτή τη φορά επέλεξε να τους ονομάσει «Pablo Escobar»!!! Γενικώς και αορίστως, δηλαδή, κατηγόρησε τους καναλάρχες ως παράνομους, μαφιόζους, εκτελεστές, ναρκέμπορους και άλλα πολλά.

Όταν σαν κυβέρνηση κατηγορείς κάποιον ως παράνομο, δεν πρέπει να τον οδηγήσεις στην Δικαιοσύνη; Δεν πρέπει να παρουσιάσεις ακόμη και δημοσίως τα σχετικά πειστήρια της κατηγορίας που (άμεσα ή έμμεσα) απευθύνεις; Δεν πρέπει να τιμωρήσεις την παρανομία; Δεν πρέπει να αποφύγεις κάθε είδους επαφή με αυτούς τους «νταβατζήδες» και τους «Pablo Escobar»; Τα ερωτήματα είναι, όπως καταλαβαίνετε, ρητορικά και φυσικά δεν μπορεί σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση να ισχύσει το «αμάρτησα για το παιδί μου», λόγω της οικονομικής στενότητας που υπάρχει στην χώρα. Έτσι, ως συνεπακόλουθο, μέσω των κυβερνητικών επιλογών αποδεικνύεται πως η πραγματικότητα δεν συνάδει πάντα με το αυτονόητο και την λογική, όταν παρεμβάλλεται η πολιτική σκοπιμότητα

Και δεν θα είχε καμία απολύτως σημασία αυτός ο χαρακτηρισμός εάν η κυβέρνηση δεν επέλεγε στη συνέχεια να δεχτεί τους «Pablo Escobar» στην δημοπράτηση των αδειών πανελλήνιας εμβέλειας και λειτουργίας των τηλεοπτικών σταθμών…, αποδεχόμενη αυτοβούλως να συνδιαλλαγεί με τους «Pablo Escobar» και να δεχτεί τα χρήματά τους, τα οποία όμως (σύμφωνα με τον έμμεσο κυβερνητικό χαρακτηρισμό) αποτελούν προϊόντα εγκλημάτων…! Με απλά λόγια, η κυβέρνηση, σύμφωνα πάντα με τις δικές της έμμεσες δηλώσεις, έκανε μια χρηματική συνδιαλλαγή με «νταβατζήδες» και με παράνομους, οι οποίοι μετά από τη συνδιαλλαγή αυτή προφανώς γίνονται νόμιμοι και δεν χαρακτηρίζονται πλέον σαν “Pablo Escobar”, αφού πλήρωσαν το ανάλογο χρηματικό αντίτιμο του αποχαρακτηρισμού και της «κάθαρσής» τους!!! Πλήρωσαν, δηλαδή, τη νομιμοποίηση τους σαν να ήταν ένα αυθαίρετο ή κάποιο πρόστιμο της Εφορίας!!!

Όμως, αφού ο λόγος γίνεται περί «νταβατζήδων» και «Pablo Escobar» κι επειδή ήδη έγινε μια δημόσια συναλλαγή τους με την κυβέρνηση, ποιος μας διαβεβαιώνει ότι δεν θα γίνουν και άλλες συνδιαλλαγές και άλλοι χρηματισμοί (όχι δημόσιοι) που θα ικανοποιούν τα συμφέροντα των κυβερνώντων κομμάτων; Δεχόμενοι αυτό το σκεπτικό μήπως προχωράμε σε ένα αυτονόητο επόμενο λογικό βήμα, μέσω του οποίου τελικά διαπιστώνουμε πως η κυβέρνηση δεν συνεργάζεται απλά αλλά γίνεται συνεργός αυτών των (σύμφωνα πάντα με δηλώσεις κυβερνητικών) παρανόμων, και ως εκ τούτου, έχουμε μια ευθέως ηθικά αμφισβητούμενη κυβέρνηση;

Μπορεί τα παραπάνω ερωτήματα να είναι για κάποιους καθαρά «φιλολογικού» περιεχομένου. Όμως, το κύριο ερώτημα, που αφορά την σκοπιμότητα της κυβέρνησης, παραμένει. Γιατί η κυβέρνηση δεν τιμώρησε τους παράνομους «Escobar», αλλά επέλεξε να συνδιαλλαγεί μαζί τους για τις συγκεκριμένες πανελλήνιας εμβέλειας και λειτουργίας άδειες τηλεοπτικών σταθμών, αδιαφορώντας ακόμη και για τη νομιμότητα αυτής καθεαυτής της διαδικασίας;
Μήπως η κυβέρνηση επιχείρησε να εισάγει νέα επιχειρηματικά πρόσωπα και να δημιουργήσει το δικό της «ιδιωτικό δίκτυο» ενημέρωσης των Ελλήνων;
Γιατί δεν προχωρά σε ανάλογες διαδικασίες δημοπράτησης άδειας λειτουργίας για τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα ή και το διαδίκτυο;
Γιατί δεν προχώρησε σε ανάλογες διαδικασίες για τις τράπεζες, οι οποίες έχουν αποδειχθεί λίαν αναξιόπιστες και προβληματικές επιχειρήσεις (που ήδη ξεπουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές σε ξένες εταιρείες), που λειτουργούν ελέω του χρέους που έχει επωμιστεί ο ελληνικός λαός, στον οποίο και επιτίθενται για να πληρωθούν για δεύτερη ή τρίτη φορά δάνεια;
Πώς εξηγεί η κυβέρνηση την ομολογία ενός εκ των συμμετεχόντων ο οποίος δήλωσε πως έπαιξε τον ρόλο του «λαγού» για ανέβει το τίμημα; Και τι ανταλλάγματα εξασφάλισε ο «λαγός» για να παίξει αυτό τον ρόλο;
Μήπως η κυβέρνηση ουσιαστικά επιχειρεί να αλώσει (σε πρώτο στάδιο) την τηλεοπτική πανελλήνια ενημέρωση και να ενημερώνει κατά το δοκούν τον πληθυσμό της χώρας, μέσω συνεργάσιμων επιχειρηματιών – καναλαρχών, οι οποίοι οποιαδήποτε στιγμή μπορούν να «αφαιρεθούν» και να αντικατασταθούν με την επιλεκτική διαρροή και εκτόξευση διαφόρων κατηγοριών περί «Pablo Escobar»;

Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα θα φανεί από την στάση που θα τηρήσουν (ειδικά στον τομέα της ενημέρωσης) όσοι μπόρεσαν και αγόρασαν το δικαίωμα να εκπέμπουν τηλεοπτικά σε ολόκληρη την χώρα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι θα σύρουν στα ελληνικά, ευρωπαϊκά και διεθνή δικαστήρια την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με πολύ σοβαρές πιθανότητες να δικαιωθούν και να αποζημιωθούν για την οικονομική βλάβη που υπέστησαν από τις κυβερνητικές τακτικές. Λεπτομέρεια μικρή, βέβαια, αλλά την αποζημίωση αυτή θα την πληρώσει ο ελληνικός λαός και όχι ο κ. Παππάς, ο κ. Τσίπρας ή ο κ. Καμμένος και οι υπόλοιποι συναινούντες βουλευτές (κυβερνητικοί και μη).

Και για να τελειώνει το παραμύθι μια και έξω περί «αριστερής» πρωτοβουλίας για την αδειοδότηση των καναλιών, περί στήριξης της κοινωνίας με τα 246 εκατ ευρώ και ποιος κάνει επίσημα κουμάντο από τον Αύγουστο του 2015 στην χώρα.
«Σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η ελληνική κυβέρνηση δυνάμει της Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας-ESM (Παρ Γ2.1 νόμου 4336/2015) η επιτυχής διενέργεια του εν λόγω διαγωνισμού θα εξασφαλίσει την επίτευξη των επιδιωκόμενων δημοσιονομικών στόχων».
Την Σύμβαση που περιέχει κι αυτό (εκτός της παραχώρησης της χώρας στον ESM για 32,5 χρόνια) την ψήφισαν 222 βουλευτές, άρα τα ευρωναζιστικά κόμματα συμφώνησαν με την πώληση του δημόσιου αέρα και για το πόσες άδειες θα δινόταν εφόσον οι δεσμεύσεις του κράτους για το ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ του διαθέσιμου ψηφιακού φάσματος ήταν βάση των ισχυούσων Διεθνών Συνθηκών (Geneva Conference 2006, World Radio Conference 2007, 2012, 2015).
Φεβρουάριος 2016-Εκπρόσωπος Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μ. Σχοινάς:
«Το μνημόνιο δεσμεύει την ελληνική κυβέρνηση να εκκινήσει έναν διεθνή διαγωνισμό για την πώληση των τηλεοπτικών αδειών. Τα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν για την εκπλήρωση των δημοσιονομικών ΣΤΟΧΩΝ».
Όλα τα άλλα περί 264 εκατ. που θα πάνε για ευπαθείς ομάδες και ότι ήταν «αριστερή» απόφαση να σταματήσει η διαπλοκή ΜΜΕ και εξουσίας, είναι του Τσίπρα τα εννιάμερα.
Καθάρισαν τους παλιούς από τα χρέη, πούλησαν σε νέους τον δημόσιο αέρα, τα λεφτά τα πήραν οι Βρυξέλλες βάζοντας αχυρανθρώπους να το παίξουν καναλάρχες οι οποίοι θα δανείζονται αβέρτα από τράπεζες που ελέγχει η ΕΚΤ για τις fast track νέες εταιρείες.

Κάποιοι ήδη προβληματίζονται και συζητούν αναφέροντας πως η «παρέα Escobar» βρίσκεται μέσα στο μέγαρο Μαξίμου χτίζοντας το δικό της ιδιαίτερο μαύρο καθεστώς, με επόμενους στόχους την επιτάχυνση κομματικοποίησης της χώρας, την ισοπέδωση ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών και κάθε έννοιας δημοκρατίας μέσα από μια νομότυπη κατάλυση του Συντάγματος που θα ικανοποιεί τα μέτρα και τα σταθμά των συγκυβερνώντων και των ιδεοληπτικών τους αντιλήψεων. Αλλά η κατάσταση έχει ήδη ξεφύγει πολύ από την κοινή λογική, αφού το ψέμα είναι το βασικό εργαλείο, η προπαγάνδα το απόλυτο όπλο και η κυβερνητική τρομοκρατία δημιουργεί ένα ανάλγητο και στον απόλυτο βαθμό ανήθικο καθεστώς τύπου Εμβέρ Χότζα…

Τέλος, αξίζει να τονίσουμε πως όταν έπεφτε το μαύρο στην (κρατικοδίαιτη) ΕΡΤ ήταν χούντα. Τώρα που κλείνουν ιδιωτικά κανάλια έτυχε να είναι ημέρα Παρασκευή… Αλλά, το τονίζουμε, αριστερή Παρασκευή!

ΥΓ: Κοιτώντας στον περίγυρο, διαπιστώνουμε πως και στην Τουρκία ο Ερντογάν κλείνει τηλεοράσεις (μη αρεστές στο καθεστώς του) και δικαίως αναρωτιόμαστε; Ποια η διαφορά του καθεστώτος Ερντογάν με το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ; Ο τούρκος πρόεδρος είναι ισλαμιστής, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είναι άθεοι που εισάγουν ισλαμιστές. Ο τούρκος πρόεδρος ασκεί διώξεις στον στρατό του και οι «δικοί» μας οδηγούν στην οικονομική εξαθλίωση τους έλληνες στρατιωτικούς. Ο Ερντογάν επιτίθεται σε κούρδους στην Ανατολική Τουρκία και στη Συρία και οι Τσίπρας – Καμμένος επιτίθενται σε όλους τους έλληνες που δεν είναι καταγεγραμμένοι στους κομματικούς τους καταλόγους. Στην Τουρκία η Δικαιοσύνη διώκεται και η αντιπολίτευση σιωπά για όλα, ενώ στην Ελλάδα η Δικαιοσύνη ελέγχεται και η αντιπολίτευση λειτουργεί κάτω από το όριο της κατώτατης πολιτικής ανοχής…

http://aggaleto.blogspot.gr