Μία αρχέγονη συναίσθηση σε πάει μακριά όταν μπορείς να αφήσεις το βλέμμα σου να πλανηθεί στο δειλινό … εκεί που ο ήλιος αφήνει την φευγαλέα του πνοή εγκαταλείπει το τοπίο .. Ο αμέθυστος τείνει να σε παρασύρει, σε απέραντες σπηλιές με σταλακτίτες και σταλαγμίτες να υψώνονται και να βγαίνουν σαν σπαθιά .. Σπαθιά έτοιμα να σε σκίσουν στα δύο …όντως έτσι είναι .. Πέρασες το κατώφλι τους και έγινες αθάνατος, σαν εκστασιασμένος αντίκρισες το σμαραγδένιο νερό του σιντριβανιού ατάραχα να κυλάει μπροστά στα ποδιά σου .. Η πηγή της ζωής σε καλούσε να κολυμπήσεις στα νερά της να της δοθείς ολοκληρωτικά , να καταστρέψεις κάθε σκέψη, συναίσθημα και να αφεθείς να σε παρασύρει η πνοή του ανέμου .. Η καθάρια πνοή του ανέμου που παίζει στα κουτούκια της σπηλιάς .. Ψάξε σ’; αυτά , ψάξε στην σπηλιά … εκεί θα βρεις το μυστικό εκεί στις ρίζες του κυκλάμινου που ακούγεται να καρδιοχτυπά για σένα … σκυμμένο πάνω στο χώμα αφήνει την τελευταία δροσοσταλίδα να ακουμπήσει τόσο χαμηλά και να φιλήσεις τον δημιουργό σου …Εκεί που έσπειρες την καρδιά σου κομματιασμένη και την πήρες ατόφιο χρυσάφι στο βλέμμα του νερού, στην ανάσα του ουρανού , στο δάκρυ της βροχής που σου χάιδεψε μια φθινοπωρινή μέρα .. Πάρε την σταγόνα του νερού ….αυτού που τώρα σε καλεί για να σε καθαγιάσει .. Το νερό της ζωής γεμίζει με το αίμα της ψυχής και σε κάνει αθάνατο … μπλέκει το κόκκινο με το γαλάζιο και σου δίνει το μοβ, ανακάτεψε το με τα σύννεφα άνοιξε την απόχρωση δώσε το χρόνο στην ζωή, στην στιγμή .. Κλείσε τα μάτια σου άνοιξε το μυαλό …. οι σπηλιές σου είναι εκεί να τις διαβείς μα σαν το δειλινό κοιμήθηκε και συ μπορείς να ξαποστάσεις δίπλα στις ασημένιες κλωστές του φεγγαριού, τότε ακολούθησε το αποτύπωμα της μέρας … Αύριο δεν θα είσαι εκεί …. θα είσαι παντού …

εγραψε το πιτσιρικι