ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ερωτεύεστε, ποια είναι η γενεσιουργός δύναμη της ανίκητης ψυχή τε και σώματι έλξης μεταξύ δύο ανθρώπων; Μην είναι κάποια δύναμη ανώτερη, μυστηριακής φύσεως, της οποίας ο αυτοσκοπός μοιάζει κάπως ομιχλώδης, ίσως δε και να εξαντλείται πλήρως στο «να κάνει τη γύρα πάνω στη γη λιγάκι πιο ενδιαφέρουσα»; Η ρομαντική μας πλευρά σίγουρα τείνει να αγκαλιάζει μια τέτοια –μη- εξήγηση του φαινομένου. Θα μπορούσε μάλιστα να ισχυριστεί κανείς πως το να αναλωνόμαστε σε αναλύσεις επί αναλύσεων ίσως και να μας εμποδίζει από το να αφεθούμε ολοκληρωτικά στη δίνη του έρωτα.

Η απροθυμία μας αυτή να προσεγγίσουμε αναλυτικά το φαινόμενο ίσως και να υποδηλώνει μια επιφυλακτική στάση απέναντι στο να αντικρύσουμε τα πιθανά ευρήματα μας. Κι αν σας έλεγα πως ο έρωτας δεν κάνει απλώς τη γύρα στη γη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά κάνει την ίδια τη γη να γυρίζει; Ότι δηλαδή αποτελεί το μέσο που έχει σκαρφιστεί η φύση προκειμένου να εξασφαλίσει τη διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους εις τους αιώνας των αιώνων. Ότι δεν πρόκειται για ένα συναίσθημα παρθένο, αλλά υποκινούμενο και στρατευμένο προς την επίτευξη ενός απολύτου συγκεκριμένου και γνωστού πια σε εμάς σκοπού. Κάτω υπό αυτό το πρίσμα, ο έρωτας μοιάζει να αποβάλλει το μυστηριακό του πέπλο, μοιάζει να στέκεται μπροστά μας γυμνός, ανήμπορος να αποκρύψει την ταυτότητα και τις πραγματικές του βλέψεις. Η πλεκτάνη της φύσης ξεσκεπάστηκε. Μια τέτοια διαπίστωση, μέσα από τον καθολικό εξορθολογισμό του συναισθήματος, θα ήταν ικανή να τον απομαγέψει πλήρως, ξεσκίζοντας τη μυστηριακή του σάρκα, επιβάλλοντας μια άνευ προηγουμένου συναισθηματική ακινησία.

Το παραπάνω λογικό άλμα, μεταξύ της αποσαφήνισης της πηγής του έρωτα και του στείρου εξορθολογισμού του, κάθε άλλο παρά λογικό είναι. Η ερμηνεία του φαινομένου δεν πρέπει, ούτε μπορεί, να χειραγωγήσει την άσβεστη φλόγα του. Ας το δούμε λίγο διαφορετικά: μοναδικός και απαραβίαστος όρος για τη διαιώνιση του ανθρωπίνου είδους είναι να βυθιστεί στα ταραγμένα νερά του έρωτα. Ευχή και κατάρα. Η επιβίωση μας εξαρτάται απόλυτα από την κατάδυσή μας σε ένα βυθό άγνωστο, ένα βυθό που μας δαμάζει και τον δαμάζουμε. Κατάδυση δύσκολη, αλλά και γόνιμη. Ο έρωτας μοιάζει να είναι το δυσκολότερο απ’ όσα μας έταξε η μοίρα, το πιο απόμακρο, η τελευταία δοκιμασία, το έργο που όλα τ’ άλλα δεν είναι παρά προετοιμασία και προπαρασκευή του. Για να σταθούμε άξιοι της πρόκλησης που ορθώνεται μπροστά μας, να βιώσουμε την ένωση σε όλο της το μεγαλείο, δεν αρκεί να δοθούμε πρόχειρα και βιαστικά. Μονάχα αν απομονωθούμε για λίγο στη μοναξιά μας, αν μοχθήσουμε εσωτερικά και αφουγκραστούμε κάθε απόκρυφο ψίθυρο της ψυχής μας, θα μπορέσουμε να αφεθούμε σε έναν έρωτα μεστωμένο. Τότε μονάχα θα μπορούμε να αντιληφθούμε και τις πιο λεπτές αποχρώσεις του θαύματος της φύσης, να συναισθανθούμε την ουσία, τον προορισμό μας. «Και μόνο τότε ο έρωτας δεν θα είναι πια σχέση άντρα με γυναίκα, αλλά Ανθρώπου με Άνθρωπο, θα στέκει πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση, γεμάτος άπειρη  απαλότητα και σεβασμό, καλός και καθάριος σε όλα εκείνα τα σημεία, που χωρίζει και σμίγει».