ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα, αφού, μετά τον Γκίντερ Γκρας και τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, χάσαμε και το Μωγιό. Το Μωγιό ήταν ο γάτος της φίλης μου της Μ., και εγώ θα γράψω για αυτόν, αφού δεν θα γράψει κανείς άλλος.

Το Μωγιό πέθανε σήμερα στην ίδια κλινική, όπου πριν από εννιά χρόνια ένας γιατρός είχε πει στη φίλη μου πως θα ζήσει το πολύ δυο με τρεις μέρες.

Τελικά, έζησε εννιά χρόνια, αν και η Μ. και η Δ. τον είχαν βρει σε άθλια κατάσταση μέσα στη μηχανή ενός αυτοκινήτου. Από το ένα μάτι δεν έβλεπε, ούτε είδε ποτέ.

Το Μωγιό δεν λεγόταν πάντα Μωγιό. Σήμερα η φίλη μου μου θύμισε πως αρχικά θέλαμε να τον βγάλουμε πιτσιρίκο -γιατί ήταν μικρός-, ενώ θυμόμουν πως μετά τον λέγαμε Μπάτμαν, γιατί, όταν ήταν μικρούλης, είχε κάτι τεράστια αυτιά.

Τον αγαπήσαμε πολύ αυτό τον γάτο -τον φιλοξένησα και στη Ζάκυνθο- αν και ήταν κάπως αποσυνάγωγος. Είχε φόβο. Νομίζω πως ποτέ δεν ξεπέρασε το σοκ των πρώτων ημερών στη ζωή, μέχρι να τον βρουν η Μ. και η Δ.

Πάντως, κατάλαβα πως δεν είναι καλά, όταν προχτές, πριν βρεθεί στην κλινική, με άφησε να τον χαϊδεύω με τις ώρες. Ήταν η πρώτη φορά που με άφησε να τον χαϊδεύω τόση ώρα.

Σήμερα το απόγευμα, πέντε άνθρωποι σκάψαμε όλοι μαζί ένα λάκκο, και θάψαμε το Μωγιό.

Μετά, όλοι μαζί τον σκεπάσαμε με το χώμα.

Οι στιγμές ήταν συγκινητικές αλλά δεν θα επεκταθώ.

Στη συνέχεια, φάγαμε γλυκά, αφενός γιατί δεν υπάρχει επίσημο τελετουργικό για τις ταφές των ζώων και αφετέρου γιατί θέλαμε να διώξουμε την πίκρα.

Το Μωγιό είναι αριστερά στη φωτογραφία. Ήταν καλός και κούκλος, και αγαπήθηκε πολύ. Από ανθρώπους και γάτες.

Το Μωγιό