Μεταξύ πολλών άλλων «κοινά αποδεκτών» κι άκρως ηλίθιων θεωρημάτων που έχουν τρυπώσει στα μυαλά δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως το σιχαμένο «κοελικό» ψέμα πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ ολόκληρο το σύμπαν θα συνωμοτήσει υπέρ σου (λες και το σύμπαν ασχολείται με την πάρτι σου), υπάρχουν μερικές γενικές αλήθειες, με χαρακτηριστικότερη όλων την άποψη ότι οι πλούσιοι δεν πληρώνουν ποτέ τους φόρους που τους αναλογούν.

Ξεπερνώντας το γεγονός ότι μια χούφτα λιγότερων από 100 ανθρώπων ελέγχουν τον πλούτο που κατέχουν δισεκατομμύρια συνάνθρωποί τους, και κοιτώντας τι συμβαίνει υπό το πρίσμα των πρόσφατων ενημερώσεων του κοινού για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει ο καπιταλισμός, καταλήγουμε σε ένα πολύ απλό συμπέρασμα:

Ο κόσμος νιώθει πάρα πολύ καλά με αυτήν την κατάσταση. Αν δεν ένιωθε καλά, ούτε θα επιδίωκε να δουλέψει για αυτούς τους ανθρώπους (πόσο μάλλον να αναλαμβάνει την ασφάλεια τους με κίνδυνο την ίδια του τη ζωή), ούτε θα αισθανόταν ενοχές αν μπούκαρε κατά χιλιάδες στα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους για να πάρει πίσω αυτό που δικαιωματικά του ανήκει.

Έτσι, λοιπόν, έχουμε εκατομμύρια ανθρώπους να σπουδάζουν και να μοχθούν καθημερινά για να προστατέψουν τα συμφέροντα αυτής της χούφτας των υπερ-δισεκατομμυριούχων, νιώθοντας μια απέραντη ικανοποίηση κάθε φορά που τους γλιτώνουν ακόμη ένα εκατομμύριο, και δυσβάσταχτες ενοχές στις περιπτώσεις όπου δεν τα πήγαν και τόσο καλά προκαλώντας απρόβλεπτη χασούρα στην επιχείρηση.

Στρατιές ολόκληρες δικηγόρων, λογιστών, οικονομολόγων, επιστημόνων και πολλών ακόμη υπερ-μορφωμένων ανθρώπων έχουν μοναδικό σκοπό της ζωής τους να προστατέψουν τα κέρδη εκείνων που βλέπουν μονάχα στην τηλεόραση – κι αν τους έσφιξαν το χέρι έστω και μια φορά στη ζωή τους, θα το θυμούνται μέχρι να πεθάνουν. Σε αντίθεση με τα αφεντικά τους τα οποία το ξεχνούν μετά από δέκα δευτερόλεπτα.

Όλη αυτή η συσσωρευμένη διάνοια σπαταλάται «άσκοπα» στην αποφυγή πληρωμών και την παρακώλυση διαδικασιών επιβολής του –τυπικού- νόμου, εκπληρώνοντας την ακούσια ή εκούσια επιθυμία του συνόλου να καταφέρει να γίνει κάποια στιγμή στη ζωή του ο νέος Γουόρεν Μπάφετ, ή Τζορτζ Σόρος κοκ.

Κάτι που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, αλλά δεν το πολυ-λέμε παραέξω γιατί τότε θα αφαιρέσουμε από εκατομμύρια ανθρώπους τη μοναδική ελπίδα που δίνει κάποιο νόημα στη ζωή τους.

Χαμένες εργατοώρες και γνώσεις στην υπηρεσία μιας διαδικασίας η οποία νομοτελειακά –και με τη σιωπηρή συναίνεση του παγκόσμιου πληθυσμού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- θα συνέβαινε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπό οποιοδήποτε «φιλολαϊκό» καθεστώς (Ας μη γελιόμαστε. Ακόμη και τα λεγόμενα σοσιαλιστικά καθεστώτα με αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτούργησαν. Πάλι πλην –πολύ- ελαχίστων εξαιρέσεων).

Γνώσεις και διάνοιες οι οποίες επιτελούν ένα έργο που προσδιορίζεται πολύ απλά με τις εξής λέξεις: Οι πλούσιοι δεν πληρώνουν φόρους, γιατί μπορούν. Γι’ αυτό και μέσα από τη διαστροφή χαμένων κόπων και ζωών ολόκληρων, το λεγόμενο «σύστημα» έχει πάντοτε τη δυνατότητα να κάνει το εξής απλό: Να πει πως όποιος είναι πλούσιος δεν θα πληρώνει μία. Με νόμο.

Φαντάσου έναν πλανήτη στον οποίο οι πλούσιοι δεν θα είχαν τη διαρκή ανάγκη των υπηρεσιών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων για να αποφεύγουν να πληρώνουν για κάτι το οποίο έτσι κι αλλιώς ο γενικός πληθυσμός έχει επομιστεί σχεδόν αβίαστα.

Τι όμορφα που θα ήταν τα πράγματα αν όλοι αυτοί οι υποψήφιοι λογιστές, δικηγόροι, γιατροί, καθηγητές κ.λπ, σταματούσαν να αφιερώνουν τη ζωή τους στην υπηρεσία κάποιου υπερ-πλουσίου, κι επικεντρώνονταν στην εξέλιξη των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών;

Τι όμορφα που θα ήταν όλα και πόσο αγαπημένοι με τον εαυτό μας θα καταλήγαμε, αποφεύγοντας όλη αυτή την καθημερινή κούραση τού να γλιτώνουμε τα αφεντικά μας από τις καθημερινές τους «νόμιμες παρανομίες», καθώς όλοι πλέον γνωρίζουμε πως η κατάσταση μοιάζει με τον κερατά που βρίσκει γυμνό τον σύντροφό του στο κρεβάτι με κάποιον άλλον και ακούει το «δεν είναι αυτό που νομίζεις».

Εγώ ποντάρω σε αυτήν την άποψη. Νομίζω ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα την αποδεχθεί και θα την αγκαλιάσει. Ίσως μάλιστα πιστέψει ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξελιχτούμε τόσο πολύ, που σε λίγα χρόνια από σήμερα θα καταφέρουμε να εξερευνήσουμε τους γαλαξίες και το σύμπαν ολόκληρο· θα ανακαλύψουμε νέους κόσμους κι άλλους πληθυσμούς, εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από εμάς.

Κι αν αυτοί που βρούμε είναι τόσο χάπατα όσο εμείς ίσως τους πείσουμε ότι αν δεν έχουν υπερ-πλούσιους και πάμπτωχους αλλά είναι όλοι τους ίσοι, τότε θα ζουν για πάντα δυστυχισμένοι.

http://polyfimoss.wordpress.com/2014/11/09/