ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

πάνω σε μια κουπαστή ομιχλωδών φθόγγων από μεθύσια διάσπαρτων κυττάρων, θα σκαρώσω έναν εξαιρετικό στόλο εφοδιασμένο με τον κώδικα των γυμνασίων, με άφθονο και αφύσικο εμπόρευμα κι ένα κρυστάλλινο πουλί σε κάθε κουπί, οι πόλεις θ’ ανοίγουν τα παράθυρά τους τα πρωινά, κάτω από υποψιασμένες συννεφιές τα επίσημα χτίρια θ’ ανοικοδομούνται συμφώνως προς προφητικάς υποδείξεις, οι έκταχτοι ανταποκριτές θ’ αναζητούν ιδανικές διατυπώσεις για τα συμπεράσματά τους, μα εγώ, πιστή σ’ ένα χάρτινο πλήρωμα, δε θα εμπιστεύομαι άλλον κανέναν, μήτε καν τον πολικόν αστέρα, έτσι και μέχρι το νερό να τρέξει στο κατώφλι και να κυλήσει ο καιρός, να καλπάσει ένας απρίλιος επιθυμών, να ξημερώσει με τον τσαλαπετεινό, να τελειώσουν εγκαίρως με τα μερεμέτια τους οι συγγραφείς και ν’αφήσουν ήσυχα τα χελιδόνια να λερώνουν τα πέτα μας, να θυμηθεί κάποιος την αρμπαρόριζα, να τολμήσει ο διπλανός, να προφτάσει ο Μάιος,να κρατήσουν γερά οι λεμονιές, να μπαλωθούν γρήγορα οι ραφές,να φυσάει γιασεμιά, μια κατσαρόλα μύρτιλο, ψωμί και ζάχαρη, κι ένα ποτήρι να ξεδιψάσει το κουρασμένο μου από τα γυμνάσια, αύριο, να με κατακλύζουν σκέψεις που να μην μπορώ ούτε να αξιολογήσω, ούτε να ταξινομήσω, σκόρπιες και μπορεί χωρίς νόημα, τα χέρια μου ν’ αρχίζουν να κρυώνουν, όπως πάντα έτσι συμβαίνει όταν ξεχνιέμαι μοναχή μπρος σε νερό τρεχούμενο επειδή το κορμί μου είναι στο σήμερα και η καρδιά μου στο αύριο…

https://katabran.wordpress.com/