ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

“Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς

να πάρω μια ανάσα

όμως κι εδώ πρέπει να πληρώσω

την ανοχή του μαγαζάτορα

πρώην αστυνομικός πουλάει «Λαϊκούς Αγώνες».

Δεν ξέρω τί ν’ αγοράσω για να μη γίνω συνεργός.

Καταλαβαίνεις;

Τα 4 σημεία του ορίζοντα

ντυμένα τράπεζες πιλότοι νοσοκόμοι μαρξιστές

μας κυνηγάνε. Πρέπει να πάρω τηλέφωνο.

Ποιό είναι το νούμερο…

Πού να σταθώ για μια ανάσα μόνο.

Από παντού μας την έχουν στημένη.”

“Η ζωή μας είναι

άσκοπα λαχανητά

σε κανονισμένες απεργίες

ρουφιάνους και περιπολικά.

Γι’ αυτό σου λέω.

Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε

να μην την κοπανήσουμε. Να ζυγιαστούμε.

Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.”

“Επαγγελματίες επαναστάτες

Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν

Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν

αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται”

“εσύ όμως λέει δεν θάσαι απ’ αυτούς

θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά

..βεργούλες και με δείρανε..

και θα κρατάς στις χούφτες σου

μ’ αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου

είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.”

“και είναι -όχι πως φοβάμαι-

μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα

και πως εσύ πρέπει να μάθεις

να μην κατεβαίνεις στο δρόμο

χωρίς όπλα όπως εγώ

• γιατί εγώ δεν πρόλαβα-

γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ”

“Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:

«… μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά

θα υπάρξει ελπίδα γι ‘ αλλαγή»

και πιό κάτω:

ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ

ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;”

“Μόνο που εμείς είχαμε αποφασίσει

ν’ αλλάξουμε τον κόσμο

κι αυτό δεν γίνεται με εξοχή.

Τόχαμε πει αυτό.

Ψάχναμε να βρούμε όπλα

ξέραμε

πως όλοι πεθαίνουνε

αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε

γιατί διαλέγουμε οι ίδιοι τον τρόπο.

Και μείς αποφασίσαμε

το θάνατο στο θάνατο

γιατί αγαπάγαμε πολύ τη ζωή.”

“Οι αστυνόμοι παγιδευμένοι απ’ το περίστροφο

οι γυναίκες απ’ το φύλο τους

ή δικαιοσύνη απ’ τούς νόμους

οι οργανώσεις απ’ τις φράξιες

οι γιατροί απ’ τα ηλεκτροσόκ.

Ναι. Να πάμε στο ‘Ίλιον το βράδυ.

Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα

και πάντα νικάνε στο τέλος.”

“Ησύχασε. Με λίγη ρέγουλα θα τη σκαπουλάρουμε.

Ή τάξη πού θα ‘φερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε.

Μπορούμε και μείς να παίξουμε την ηγεσία.

Κοιμήσου… τώρα είναι ήσυχα. Ή εποχή μας.

Νάνι φαί και πήδημα.

Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας

κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας.”

“κι εγώ εδώ ξανά – Κατερίνα με λένε –

κομματιάστηκα στα δημόσια πάρκα

αυνανίστηκα στις Ι.Χ. προβολές των πορνό

ξέρασα αίμα και μια άσπρη ξινισμένη σαλάτα

στον υπόγειο

κι έκλαψα ήσυχα ρίχνοντας το τελευταίο μου δείπνο

στη θλίψη των φραγκομηχανών.

Ά, ρε φίλε! Θα ‘θελα να ‘ριχνα ένα

και να τινάξω όλες τις πουστομηχανές του κόσμου στον αέρα.

Να τινάξω όλη τη θλίψη του κόσμου στον αέρα.

Ν’αγοράσω ότι πουλιέται στα παλιατζίδικα

9 φορές φορεμένο

από επαναστάτες

που τους χάλασαν τα μυαλά απ’το ξύλο

και τώρα μιλάνε για το χριστό

απο ποιητές μ’ αστραφτερά κεφάλια

απο γυναίκες που λευτέρωσαν συντρόφους τους

τις καρφώσανε και δε σπάσανε.”

http://poihtiko-ksespasma.blogspot.gr/2012/05/1978.html

by Mαν.Αρκάς