ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ

Απόψε τ’αστέρια φωτίζουν αχνά στον ουρανό έκλεψες την λάμψη τους,ήθελες να φωτίζεις μοναχός. Στα μάτια σου ταξίδεψα κι ας ήξερα πως θα χαθώ δεν γύρεψα πυξίδα,δεν ζητούσα το γυρισμό. Εκεί ήθελα,στα μάτια σου,να καθρεπτίζομαι να με κοιτάς,έστω φευγαλέα,κι ας ζαλίζομαι, απ’τη λάμψη των χιλιάδων αστεριών που καρφίτσωσες στα μαλλιά, και στα σκοτεινά μαύρα μάτια, που όταν κοίταξα πρώτη φορά, όταν πρωτοείδα, ήξερα πως θα βουλιάζω στην δική τους τη στεριά σαν καράβι που χάθηκε,ταξιδευοντας χωρίς πυξίδα. Μπήκες στο σκοτεινό δωμάτιο κι έλαμψε ο χώρος, στον κόσμο μου τον βουβό και άχρωμο η δική σου παρουσία μια αχτίδα φωτός ίσως και να βουλιάξω,ίσως και όχι, αλλά θα έχω έστω και λίγο ονειρευτεί πως θα μπορούσε να ήταν η ζωή αν όλα αυτά που τώρα γράφω σε είχα δίπλα μου και μπορούσα να σου πω, αν τολμούσα,γιατί δεν φημίζομαι για την τόλμη μου, απ’το χέρι θα με κρατούσες και θα φεύγαμε μακριά, οπουδήποτε, τι σημασία έχει, να φεύγω έχω τόσο συνηθίσει, όχι από δειλία,αλλά από αξιοπρέπεια, πριν φανεί η καταστροφή στο δρόμο με βρίσκει μια νέα πρόκληση. Ταξίδι η ζωή,με βάρκα το ονειρό μας σημαία ένα χαμόγελο,και σύμμαχο το άλλο μισό του εαυτού μας….Κάπου υπάρχει,δεν μπορεί…

Για όσους επιμένουν να ονειρεύονται,να ερωτεύονται,να νιώθουν τις πεταλουδίτσες στο στομάχι που δημιουργεί το μόνο συναίσθημα που μας διαχωρίζει από τους υπόλοιπους ζώντες οργανισμούς της γης,που τόσα έχει υποφέρει απ’την παρέμβασή μας…Αφιερωμένο λοιπόν σε κάθε άνθρωπο που νιώθει ζωντανός,δυνατός,ελπίζει,και χαμογελάει,παρά την δύσκολη πραγματικότητα…